het Rijks en Kapoor

Zoals elke kerstvakantie een bezoekje aan Amsterdam. Een bezoek aan de Bijenkorf natuurlijk , het vertrek van de winkel uit Arnhem wordt na 2 jaar nog steeds betreurd. En dit keer ook een bezoek aan het Rijksmuseum. F. was er nog niet geweest na de heropening. Ik wel, vorig jaar, waarbij ik toen vooral gegrepen werd door het gebouw en de versieringen. We gingen nu ook voor Anish Kapoor. Ik had deze kunstenaar ontdekt in Parijs, toen hij in het Grand Palais een grote rode ronde ' tent ' had geplaatst. Ik had ervoor in de rij gestaan, voor het eerst, maar de ervaring was het wachten waard. Er staat een heel mooi filmpje over dit kunstwerk op internet: 

https://www.youtube.com/watch?v=12Ni0c4D27Y

Dan zijn werk in het Rijksmuseum. Niet mooi in de zin van mooi. Wel weer indrukwekkend. Ik zal de foto van het werk onderaan deze blog plaatsen, zodat u niet afgeschrikt wordt om verder te lezen. We hadden vooraf de documentaire over de verbouwing van het Rijksmuseum nogmaals bekeken en waren weer vertederd door de meneer die de Japanse tempelwachters naar Nederland heeft gehaald. De vorige keer was ik daar niet aan toegekomen, daarom nu eerst daarheen. Mooi!

die hele verdieping is de moeite waard, zoals bijvoorbeeld deze paarden en kamelen  

Verder waren we in de eregallerij met de beroemde schilderijen toch weer onder de indruk van een aantal werken die zo bekend zijn dat je de afbeeldingen kunt dromen: het melkmeisje en de brieflezende vrouw van Vermeer. Maar als je de doeken in het echt ziet waarbij je de verf bijna kunt aanraken (het viel me op dat je zo dichtbij mag komen in dit museum) krijgt het toch een andere betekenis. Dan nu nog Kapoor. Schrik niet...

groen

Nog even door op groen. Mijn favoriete kleur. Hoewel, het was toch altijd blauw? Toch niet. Al bij MOOR gebruikten we meer dan gemiddeld vaak groen als verfkleur voor onze prints. Zeegroen, flessengroen, lentegroen, olijfgroen, grasgroen, grijsgroen. Alle variaties kwamen langs. Ook in huis is groen altijd een belangrijke kleur geweest. In Frankrijk het ouderwetse groen van het emaille uit de jaren dertig. Niet alleen het zeepbakje en de broodtrommel zijn die kleur, maar ook alle kastfrontjes zijn groen geverfd.

In Arnhem kwam er vorig jaar een lentegroene kast; zie blog van 31 mei en vorige week een groen kleed in huis. Plus nieuwe groene schoenen. Ook kreeg ik ineens zin in groen velours voor de kerst (ga ik niks mee doen , want er komt dit jaar geen groots diner...)

Een wat warrig artikel, dit bericht, moet ik toegeven. En dat allemaal naar aanleiding van de jas van vorige week, die me zo opviel en dat ik daarna het vele groen in de komende lentecollectie van Prada zag. Het kledingmerk dat sinds een aantal jaar mij van mijn stoel blaast. Google maar eens op Prada spring 2016 en verheugt u zich met mij over schoonheid en kunst.

blij

Hier wordt ik blij van. Van zo'n gek, mooi, opvallend kledingstuk. Bont (altijd al een fascinatie van me) met het nieuwe groen. Het kledingstuk dat je hier ziet is van de eindexamenshow van de Londense Central Saint Martin's school of art:  2014 alweer. Ik weet niet waarom dit eindexamenjaar op de site van styleindicator staat en niet 2015. Maar ja, tijdloos is het en zal ook een tijd blijven.

Om af te kicken, nog een. De rest op styleindicator.com

Tiuri en Afrika

Vandaag was Saida jarig. 10 jaar werd ze. Sinds 2 jaar kom ik bij haar en haar zusjes over de vloer. Eerst als voorlezer, nu als huiswerkbegeleider. Ik was dus al wel gewend aan drukte thuis, aan altijd donker in de kamer (mag het gordijn open?). Aan omes op de bank die slappe handjes gaven en aan hun moeder en oma die gaandeweg ik langer over de vloer kom steeds aardiger worden. Een verjaardag is echter nog wel andere koek, waarbij het cultuurverschil tussen de familie uit Sierra Leone en mij als Nederlander bij mij scherp naar voren kwam.

Leuk is natuurlijk altijd het uitzoeken van het kadootje. Mijn eigen zoon schreeuwde altijd als er een kadomoment aankwam: ik hoef geen boek! Nou heb ik hem tot ver in de pubertijd zoveel voorgelezen dat ik me daarbij neerlegde omdat ik hoopte dat hij genoeg boekenbagage had. Als voorleesjuf kom ik er niet onderuit, vind ik, om de meisjes wel boeken te geven als de gelegenheid daar is. Inmiddels al 10 jaar oud wist ik het even niet en liet me voorlichten door een medewerkster van Colofon, de nieuwe geweldige boekwinkel, ontstaan als collectief uit de failliete boedel van Polare. Ze wees me de kast en liet me boeken zien die nu populair zijn bij die leeftijdsgroep. Ik vond ze eigenlijk niet leuk genoeg. Toen zag ik ineens in de kast: De brief voor de Koning van Tonke Dragt. Natuurlijk , dacht ik . Het beste boek ooit geschreven voor jeugd. Dus die werd het. De queeste van (bijna) ridder Tiuri naar het land van Unauwen. Zelf heb ik dit boek idioot vaak gelezen. Ik denk dat het wel 20 keer is.

Toen naar de verjaardag. 15 Afrikaanse meisjes krioelden door het huis. Allemaal met een smartphone waaruit verschillende muziek kwam. Het was 16:00 uur maar er was voor iedereen gekookt. Een vol bord rijst, noedels, kip. Heerlijk, maar mijn maag was er nog niet aan toe. Hoewel ik wel al had gemerkt dat er niet echt regelmatig werd gegeten daar, had ik het er nu voor het eerst over met Aicah. "We eten als we honger hebben", zei ze "al is het midden in de nacht!" Ze vond het raar dat ik dat niet doe en dat ik W. zelfs verbied om om om 4 uur boterhammen te smeren of bij het naar bed nog een eitje te bakken.

Toen het boek. Saida was blij, zoals zij altijd blij is met een boek van me. Maar toen ze hardop begon te lezen schoot er door me heen dat het al lastig is een andere cultuur, een hedendaagse, je eigen te maken, maar dat het nog een stap verder gaat om je in te leven in de geschiedenis van die cultuur. In dit geval de tijd van ridders, harnassen, monniken, kapellen. 

Commentaar van haar vriendinnetje: "oh, ik lees dat soort boeken niet". Ineens voelde ik me wat pedant om Saida met deze, in mijn ogen, onmisbare literatuur op te zadelen. Toch ga ik proberen haar de schoonheid van het boek te laten zien. Als is het maar om de wonderschone tekeningen van de schrijfster zelf.

een week is lang

Een week duurt lang. Maar toch niet lang genoeg. Want, de boeken zijn bij lange na niet uit en de sjaal meet nu een schamele 40 centimeter. Maar wat was het genieten van het mooie weer! Elke dag scheen de zon. Alleen woensdag was een regendag. Op de andere dagen naderden de temperaturen zomerse waarden. Veel foto's gemaakt dus om die ene ultieme te maken die vergroot aan de muur mag. De ultieme zat er weer niet bij, maar toch zijn er 3 door de ballotagecommissie (die commissie bestaat uit mijzelf) gekomen om de zomerfoto's op de wand achter de bank te vervangen door deze herfstplaatjes.

Hoe lang is een week?

De herfstvakantie komt eraan. Volgende week is het zover voor diegenen die in het zuiden van Nederland wonen. Frankrijk natuurlijk. Met boeken. En breiwerk. Maar hoe lang duurt zo'n week? Denk ik nou werkelijk dat ik een boek per dagdeel lees? Terwijl er ook gehakt, gezaagd en gekliefd dient te worden. En niet te vergeten gebanjerd, markten bezocht, bij de buren geaperitiefd, bij J. en K. in Pailhares gegeten, enz. enz. Er hoeft alleen niet gemusiceerd. Mijn cello is bij de cellobouwer om een stukje van de kam af te halen. Vraag me niet waarom. De celloleraar zegt dat het moet. En dan moet het. Wens ons goede reis. Zonder mist in de Ardennen!

trendvolgers

Deze week hebben F. en ik twee nieuwe spannende dingen gedaan waarvan dezelfde week nog bleek uit berichten in de krant dat die zaken ineens hip zijn. Toch wel een beetje teleurstellend als je denkt dat je een onafhankelijk denker bent en je autonome keuzes maakt. Niet dus. We gaan gewoon mee met de trends in Nederland. De eerste trend is beleggen. Nooit gedacht dat ik dat in mijn leven zou doen. Maar met het geld dat ik door extra werk verdien en door de oproep van onze (duurzaamste van Nederland) bank om te beleggen vond ik het ineens spannend om dat te gaan doen. Een minibedragje, maar toch. Zo gezegd , zo gedaan. De volgende dag sloeg ik de krant open: "dubbel zoveel beleggingen het laatste jaar"!.  Nou, ja, als ze (die nieuwe beleggers) het geld in koosjere zaken stoppen wordt de wereld er misschien een beetje beter van. 

De tweede trend is de wijnbar. Gisteren bij absentie van onze vaste eet-gast op vrijdag en de afwezigheid van de zoon die langzamerhand steeds minder thuiskomt, een spontane actie om de nasi te bewaren voor latere lust en de nieuwe wijnbar van Zuijders te bezoeken. Een schot in de roos. Zuijders is een van de nieuwe hippe winkels in ons eigen modekwartier. Een Italiaanse winkel met lekkernijen. Na de zomer hebben ze de de ruimte naast de winkel omgetoverd tot een wijnbar. We hebben 4 wijnen geproefd (met z'n tweeen): een Nero d`Avola, een Sangiovese, een Cannonau en een Cannonau Riserva. Plankje antipasti erbij en de avond was helemaal goed. `s Avonds laat las ik nog een stukje krant van die dag met daarin een test: de wijnbar! Blijken we ook hierin weer volgens te zijn van een nieuwe trend. 

erop uit

Als de dagen in september mooi en zonnig zijn moet je erop uit! Dat denken heel veel mensen, merk je, als je op een zonnige (al oktober-) zondag de bossen van Arnhem intrekt. Gelukkig zijn er in de omgeving van Arnhem nog genoeg lege plekken te vinden. Wij gingen naar het Roozendaalse veld. Niet naar de parkeerplaats waar de hondenlosloopplek is. Hoewel ik van honden houd zijn veel honden bij elkaar zonder lijn mij snel te veel, maar naar de P bij de begraafplaats bij het kasteel Rozendaal. Vandaar te voet door het beukenbos. 

Daar kwamen we nog veel fietsers tegen maar eenmaal bij het veld aangekomen konden we snel van iedereen weglopen. Zo zag het eruit. Mijn favoriete gebied. Open en geel.Het mag ook zijn open en lila (denk aan lavendelvelden) of open en rood (denk aan de bloemenvelden in mei).

Foto,s heb ik op internet gezocht en daar vond ik ook van die  mooie stafkaarten van het gebied.  

Nieuw en oud.

sale

Afgelopen weekend was het zover. De garagesale/brocante. Het weer beloofde goed te worden. Het was moeilijk om daarin te blijven geloven gedurende de week ervoor, want tot en met vrijdagmiddag waren er buien. Toch gebeurde het. Stralend was het. 2 dagen lang. Er waren mails gestuurd, flyers in bussen gestopt, familie uitgenodigd. Alleen nog inrichten en het kon beginnen.

 Er werden mooie hoekjes gemaakt

 met interessante spullen: een doos vol bruine haarverf???

prachtig geverfde wol van Paula

en Tamar hulde zichzelf in haar eigen kleurige koopwaar.

Zelfs aan een coffeecorner werd gedacht.

Tamar's kraam

Paula's kraam

belangstellende kijkers...

en kopers

 de organisator

en gezellige praatjes

zuiderzeemuseum

Komende zaterdag ga ik naar het Zuiderzeemuseum om de tentoonstelling 'Mode en de zee' te bekijken. Nu ik de website van het museum bekijk zie ik nog meer interessante tentoonstellingen daar, zoals 'designroute' waarin hedendaagse ontwerpers zoals Victor en Rolf en studio Job zich hebben gestort op oude gebruiksvoorwerpen en daar een moderne draai aan hebben gegeven. Dit doet me denken aan de oude gebruiksvoorwerpen die in en rond ons Franse huis te vinden zijn. In nieuwe trendy woonwinkels zijn we bankjes en krukjes , zoals in Frankrijk, ineens tegengekomen voor behoorlijk hoge prijzen. Zoals bij Loft in Arnhem.

Dat kan ik ook, dacht ik. Zo gebeurde afgelopen zomer. Eerst werden de talrijke gaatjes van de houtworm gedicht (we hadden ze wel ooit al behandeld), daarna geschuurd, 1 pootje van het krukje vervangen, dwarslatjes gemaakt bij het bankje, geschaafd, gekleurd met lazuur en daarna gelakt. Mooi waren ze geworden! Totdat ik een klein krukje nodig had om even op te zitten en de twee oude opgeknapte pootjes eronder vandaan krakten. Dat was jammer van al het werk. Toen heeft F. ook die 2 pootjes vervangen en heb ik ook die gelazuurd en gelakt. Toch is het krukje niet helemaal meer wat het was. Hij staat bijvoorbeeld niet meer helemaal stabiel....Gelukkig is het bankje wel sterk genoeg om te gebruiken en nog een mensenleven mee te gaan en samen staan ze te blinken als in de eerste beste trendy salon. 

sale

garagesale/brocante

in de tuin van Seytweg 88 Schaarsbergen/Arnhem

sieraden, leer, serviezen, wol, kleding, meubels, kunst, eten en drinken, tassen, boeken en nog meer…

kom op zaterdag of zondag 26 en 27 september tussen 11:00 en 17:00 uur naar de Seytweg!

Pinnen niet mogelijk

vakantieschrijfsels 5, finale

Als laatste vakantie-item: eten en drinken. F kookt, als hij vrij is, altijd. Dat koken doet hij beter dan ik, dus dat is genieten. Verder vindt hij het leuk zelf jam te maken ,zelf pasta te maken en zelf drank te maken! Behalve abrikozenjam heeft hij deze zomer ook reine claude jam gemaakt en vijgenjam. We moesten zelfs potjes bij kopen om alle jam in op te bergen. Tot volgend jaar kunnen we ons zelf bedruipen (en af en toe een potje als kadootje geven). De plakkerige gemorste troep op aanrecht (en vloer) neem ik voor lief zodra ik een hapje proef. 

De pasta was een heel gedoe. De machine stond in Nederland, maar volgens F. moest het ook met de hand kunnen. Een bijkomend probleem was dat in Felicien niemand nog ooit van harde tarwe had gehoord en we het dus met semoule moesten doen, een soort gries. De ravioli was gelukt. de maantjes waren wel wat stevig maar met de vis gevuld en de safraansus eroverheen (en dronken we daar nou die Condrieu bij?) was het alsof een engeltje over je tong liep. 

Maar toen de gnocchi (van tarwe, niet van aardappel). Joop en Kim kwamen eten dus de gnocchi werd vooraf getest met koken. 4 minuten bleek  niet voldoende, 6 minuten ook niet, 10 minuten niet.... 16 minuten kwam in de buurt van een aanvaardbare substantie. 20 minuten bracht geen verbetering. Gelukkig was de saus verrukkelijk, maar de gnocchi bleef moeizaam eten. we gaan het nog een keer proberen, maar van aardappel is 'ie toch makkelijker!

En dan de drank. We waren er dit jaar op tijd bij om noten te plukken van eigen boom. Dat plukken moet voor half juli, zodat de noten nog voldoende groen zijn om smaak af te geven. Een paar weken in de alcohol en voor we naar huis gingen konden we al proeven dat hij heel bijzonder lekker was. Beter dan de versie uit 2013. Verder had F. variaties gemaakt op de vin orange: de grand marnier, al in mei opgehangen en de vin orange met citroen (zie blogbericht van 16 mei). De sinaasappel in het netje was wel iets naar beneden gezakt waardoor deze in aanraking kwam met de alcohol, maar de drank heeft daar geen nadelige gevolgen van ondervonden. Beide zijn goed bevonden.

Ik kan het nu ook nog hebben over de wijn die elke dag iets te overvloedig vloeide: de Saint Joseph van Delas of de supermarkt rose's van de Intermarche of de Regusse uit Greoux-les-bains of de doos die we nog hadden staan van Marcon. Het was allemaal verrukkelijk. We zijn thuis acuut geminderd om geen blijvende schade op te lopen. Verder hebben we nog verrukkelijk gegeten bij Fond Rose in Lyon en als vanouds geweldig bij les deux Nines in Saint Jurs. Die trouwens geen deux Nines meer heten maar iets met St Georges, maar hetzelfde soort eten serveren. 

Fond Rose

Les deux Nines

Het volgende blogbericht niet meer over vakantie, maar over de garagesale/brocante in de tuin van Sonja. Schrijf vast in de agenda: 26 en 27 september.

vakantieschrijfsels 4

Deze zomer waren er weer rommelmarktvondsten. De mooiste vondst was een haardplaat. Naar een versierende metalen plaquette was ik al jaren op zoek om op de buitenmuur te hangen op de plek waar vroeger de voordeur had gezeten. Op het frambozenfeest in Nozieres kwamen we een metalen plaat tegen met een voorstelling erop. De plaat was zo verroest dat we de voorstelling nauwelijks konden zien. Volgens de verkopers stonden er 3 figuren op. Ze droegen de plaat die zo'n 40 kilo woog voor ons dwars door de drukke straatjes van Nozieres naar de auto. Een collegaverkoper maakte een praatje terwijl F. de auto haalde en vond dat de plaat te goedkoop was verkocht (altijd extra leuk, te denken dat je een voordeeltje te pakken hebt!). Thuis hebben we hem geschuurd, geolied en opgehangen. Alsof hij er altijd al hing...

vakantieschrijfsels 3

Mijn wens dat het niet warmer dan 29 graden hoefde te worden op vakantie werd niet ingewilligd. Integendeel. Het werd heet. Wat niet zo leuk was, was dat het al lang heet was voor wij kwamen. Tevens was er geen regen gevallen in 6 weken. Arme boompjes. F. had juist in mei een aantal bijzondere fruitboompjes gepland. Een amandel, een platte perzik, een moerbei, een reine claude, een peer en een abrikoos. Zij alle waren op sterven na dood. Noodhulp bleek geboden. Een mobiel waterbassin en een waterslang van 50 meter moesten de bomen redden. Het is even afwachten maar het lijkt erop dat de meeste boompjes gered zijn. Alleen de moerbei is waarschijnlijk te verzwakt geraakt om het spatje leven dat we nog in zijn bast zagen vast te houden.

De droogte had ook brandjes in de omgeving tot gevolg. Gelukkig geen grote zoals in 2003, maar wel moest de brandweer regelmatig in actie komen. Het is een gekke ervaring als het water in de zwemplas, waar jij net aan het zwemmen bent opgezogen wordt door een aantal brandweerwagens.