Vorige week bij een bezoekje aan mijn vader een fotoalbum gezien waarvan ik meende niet alle foto's te kennen. Ik mocht het mee naar huis nemen en heb een paar fijne foto's gescand en er 2 ook laten afdrukken in een vergroting. Op de eerste staat mijn moeder met haar broer Hans in de tuin van hun ouderlijk huis in Amsterdam. Alle foto's die in die tuin zijn gemaakt (en dat zijn er veel) zijn leuk. Dat komt door de romantische veranda waar vroeger veel huizen mee werden uitgerust. Waarom gebeurt dat nu niet meer? Het is zo'n fijne overgang van huis naar tuin. Architecten, luister: ik wil de veranda terug! Verder zien we de zinken teil, afvalemmer en de mattenklopper. Ja, dat ziet er ook romantisch uit, maar hiervan is het niet erg dat ze zijn verdwenen. De stofzuiger, de douche en de plastic vuilniszak hebben het leven er wel makkelijker op gemaakt.
Dan een foto van mijn oma met mij als baby in het zojuist door mijn ouders betrokken huis in Delft. Een meerkamerwoning op de vierde verdieping van een portiekflat. Vaag is het doorgeefluik te zien van de kamer naar de keuken . Waar is dat fenomeen gebleven? Zijn er alleen nog maar open keukens? Een fraaie lamp (nooit meer gezien, gebroken?) en de sanseveria complementeren het tijdsbeeld.
Dan de huidige tijd. Met onze nieuwe vloer was de kleur van servies-computerkast geen gezicht meer. Bovendien had ik behoefte aan een lentekleur in huis (vorig jaar al ingezet door de opvallend blauwe stoel. Ik had niet gedacht dat ik toestemming zou krijgen van F. voor dit opvallende groen, maar ik heb het toch gekregen en ben met een kleurstaal naar de verfwinkel gegaan. Daar keken ze ietwat misprijzend toen ik met de omslag van de nieuwe Nicci French aankwam waar precies die kleur op de omslag stond die ik wilde. Ondanks de uitgebreide kleurenstalenverzameling die ik thuis heb zat die kleur er net niet bij. Bij de verfwinkel gelukkig wel. Dus na alweer een weekje schilderen (primer, eerste laag, tweede laag)staat 'ie te pronken. Lente in Twente. )o, nee, Arnhem.
