Wordt er niet meer geschilderd op de kunstopleidingen? Niet in Arnhem in ieder geval. Ik zag één eindexamenstudent met werk aan de muur. Verder was het video en installaties wat de klok sloeg. Mode kun je eigenlijk overslaan op zo'n eindtentoonstelling. Kleding op een pop haalt het niet bij een show met choreografie, licht en muziek. De installaties waren wel interessant. Maar het meest was ik geintrigeerd door de opleiding Creative Writing. Wat staat voor creatief schrijven (maar deze ergernis is persoonlijk). Er waren voordrachten uit eigen werk van verlegen meisjes. Tien eindexamenkandidaten met ieder een boekje. Ik heb twee boekjes gekocht en een gesprekje gehad met één van hen. Ik vroeg of er ook aandacht werd besteed in de opleiding aan vormgeving. Niet dus. Dat verklaarde de soms wat onbeholpen bladspiegel of te kleine marges. De boekjes waren leuk, maar wat eenvormig qua stijl. Veel navelstaarderij in de eigen binnenwereld. Maar dat is te negatief. Ik vond ze leuk om te lezen.
Toch vond ik de producten van de mensen uit mijn laatste cursus veel diverser. We hadden daar een echte Rus: bloemrijk taalgebruik, ongelooflijk spannend en verzorgd werk (Mart Kwakkel, google die naam maar eens), twee meisjes die aan fantasy deden, heel leuk. En een dame die haar verhalen altijd liet afspelen in de higher society (nu doe ik het ook). Ik moest bij haar altijd aan Derrick denken. De Duitse tv crimi uit de jaren zeventig en tachtig die ook altijd gesitueerd was in de betere milieus. Jammer dat de schrijfcursus is afgelopen. We zijn even onder ons verder gegaan maar dat werkte niet voor mij zonder leidende juf. Mijn eigen verhaal, alle wegen naar Bangkok staat een beetje stil, maar in de vakantie gaat F. het lezen en hoop ik weer een stuk verder te komen. Hier alvast weer een stukje.
Hoofdstuk 9
Afscheid
van Sjors
Het
vliegtuig met Sjors verdween tussen de wolken. Matthias voelde zich verward en
ontheemd.
De laatste
week met Sjors was bijzonder geweest. Ontspannen, hoewel ze wel veel ondernomen
hadden. Ook veel met andere backpackers opgetrokken, allemaal leuke mensen. Van
alle windstreken waren mensen op reis. Was dat altijd al zo
geweest?
Ze waren
nog twee dagen in Ho Chi Min stad gebleven, reisden door naar Phnom Penh,
verbleven daar een dag en gingen toen naar Angkor Wat. Hoewel ze al oneindig
veel tempels en tempelcomplexen hadden bekeken, zowel in Thailand als in
Vietnam als in Cambodja, was dit het meest indrukwekkende.
Hoewel
bijna alle toeristen in Azië Angkor bezochten, was het complex zo groot dat ze
op sommige plekken niemand tegenkwamen en ze zich in het filmdecor van the Lord
of the Rings waanden. De jungle had bezitgenomen van veel plekken, en hoewel ze
konden zien dat de Cambodjanen druk bezig waren met renoveren waren grote
stukken tempel nog onder de invloed van het bos.
Ze hadden
de hele dag door het complex gezworven. Soms zwijgend, overweldigd door de
schoonheid van het geheel, dan weer eindeloos met elkaar discussiërend over een
natuurkundig of scheikundig probleem. Ze spraken ook over het naderende
afscheid van Sjors en hoe hij ertegenop zag om terug te gaan, vooral omdat
Matthias hier zou blijven.
‘Volgend
jaar ga ik weer naar Azië,’ was zijn bezwering. ‘Azië is het beste wat een mens
kan overkomen.’
‘Mmm’
beaamde Matthias. Hoewel zij beiden nog nooit een ander werelddeel hadden
bezocht leek het hem ook uitgesloten dat Afrika of Australië of Amerika kon
tippen aan wat ze hier zagen en meemaakten.
Nu voelde
hij zich onthand, zonder zijn vriend. Hij keek rond op het vliegveld. Hij kende
het inmiddels, en tuurde naar de borden welke metro hij moest nemen. Ondanks
de weemoed over het vertrek van zijn vriend was er tegelijkertijd het verlangen
om Phailin te ontmoeten. Maar hij zag hij er ook tegenop. Tenslotte hadden ze
elkaar een heel jaar niet gezien.
Vorig jaar
bij zijn eerste bezoek aan Thailand, toen ook samen met Sjors, hadden ze
Phailin en haar vriendin, drie dagen voor ze terugvlogen naar Nederland,
ontmoet in een discotheek. Ze waren met elkaar aan het dollen geraakt en
Matthias had de laatste twee nachten met haar doorgebracht.
Samen met
Sjors was hij teruggekeerd maar Nederland. Hij had een gelukzalig gevoel over
zich gehad, de hele terugreis. Hij had zo’n ontzettend leuk meisje ontmoet.
Mooi, lief, aardig! En dit keer was het gevoel wederzijds. Een ongekend geluk.
Hij zou het gevoel zo lang mogelijk koesteren en haar een afscheids/bedankbrief
sturen. Haar vertellen hoe geweldig deze dagen voor hem waren geweest.
Hij stuurde
haar een mail vol complimenten en bedankte haar. Ze was het mooiste en
liefste meisje dat hij ooit had ontmoet. Hij schreef dat hij hoopte in
Nederland ooit ook zo iemand tegen te komen. Hij wenste haar alle goeds
in haar verdere leven. Adieu.
Zijn leven
ging verder. Zijn derde jaar in Utrecht kwam eraan. Hij zou zijn bachelor
afronden, feesten met de jongens in huis, kortom zijn oude leventje weer
oppakken.
Maar met
adieu had Phailin geen genoegen genomen.
De
schrijver maakt zich zorgen. Het boek vordert niet snel genoeg. De pagina’s
worden te vaak herschreven. Telkens worden er weer stukken tekst weggegooid.
Waarom zou hij het boek eigenlijk afmaken? Naar erkenning door uitgave hunkert
hij niet. Als hij bedenkt hoeveel slechte boeken er worden uitgegeven kun je er
niet zeker van zijn dat een uitgave kwaliteit betekent. Maar de omslag, ja over
de omslag is hij heel tevreden. Bloedrode letters op groen. Het groen van Azië.
Maar om een verhaal af te schrijven om de omslag gedrukt te hebben - Hoe vreemd
is dat?- Ach, hij ziet wel. Zolang hij elke week een stukje schrijft, in een
ritme blijft. Het maakt niet uit hoelang het zal duren. Toch?
