laatste keer?

Op de eerste foto (uiterst links) de GTA 'les Granges', op 1900 meter hoogte in de bergen. Dit maal Frankrijk, de Ubaye. Op de foto eronder de weg ernaartoe met de brug die een honderd meter diepe kloof overspant, 1 auto breed, gevolgd door een tunnel(tje), ook 1 auto breed, en daarna nog een paar kilometer slingeren waarbij er af en toe plekken zijn waar je elkaar kunt passeren. En dan ben je er.

De plek is adembenemend mooi. Maar het lopen de volgende dagen ging niet zo goed. Ik had me vertild aan emmers zand en cement (leer ik het dan nooit?) en de rugpijn daaruit voortvloeiend kon alleen bestreden met pillen en niet al te lange wandelingen. Vooral wandelingen met niet teveel hoogteverschillen, want klimmen lukte dit keer nauwelijks. De schoonheid van het landschap werd ook een beetje verstoord door de horkerigheid van de eigenaar van 'les Granges' en het slechte eten. Dat eten gebeurde in een grote eetzaal (verplicht naast elkaar zitten, wat wel boeiende etentjes opleverde maar niet allemaal even leuk). Eigenaardige mensen, die hard-core wandelaars. Met enige weemoed dachten we terug aan het fantastische eten en ons eigen tafeltje vorig jaar in de GTA Posto Tappa in Palanfre. Maar ja, dat was dan ook in Italië. Over Italië (Barbaresco) de volgende keer. Dat was heel andere koek.

muziek in Arlebosc

Tijdens Felixval, het jaarlijkse cultuurevenement van ons dorp in Frankrijk had F. beet. Hij had contact gemaakt met iemand op de vernissage die muzikanten kende, waarvan er een in de zomer jazzconcerten organiseert in het buurdorp Arlebosc. We gingen er op de bonnefooi heen en F. kon de laatste twee nummers meedoen. Een groot succes. De week erop was het laatste concert van dit seizoen, met nog meer publiek, een nog betere band en drie gastmusici, waaronder Daniel Chamet, gitarist van Manu Negro (en F. dus). Het was opwindend. Niet alleen omdat de muziek heel goed was maar ook omdat we er waren met mensen die  we een week ervoor (bij het eerste concert) hadden leren kennen. Veertigers met heel veel energie, twee kleine kinderen en een enorm huis dat ze aan het verbouwen zijn. Maar daarover een volgende keer meer. Markus, de organisator van de concerten, een Zwitser die met zijn Engelse vrouw Kate al lang in Frankrijk woont, houdt een erg leuke blog bij. Het gaat over het dorp, over wandelingen, over eten en natuurlijk over muziek:

www.ardechewalks.wordpress.com

met de band Feel Edge

 de band Latin Bird, met Markus en de zestienjarige virtuoze trompettist van de band.