ups en downs

De afgelopen dagen wisselden fijne dingen zich af met heel vervelende. Ik noem de vervelende heel snel, zodat ik lang kan stil staan bij de leuke. Wat was er vervelend? De gestage achteruitgang van mijn moeder met alweer een val (dit keer zonder ziekenhuisgang), mijn allergie die ineens weer hevig de kop opstak en als meest stressvolle: de diefstal van de huur van mijn zoon (en van 1 medebewoonster) uit de studentenflat die hij huurt. Een kwaaie huisbaas, de eis dat het geld nogmaals betaald wordt, wie is de dief en hoe gaan ze het oplossen, bepaalden een weekend onze gedachten.

Dan de leuke: de prachtige bos bloemen van Paula, vorige week gekregen bij een etentje, die vandaag nog stond te schitteren. Mijn voorleesmeisje Aicah die een voorleesfinaleplaats wint! Ik ben helemaal trots. De 'Ming' vaas gister op de rommelmarkt gekocht voor 1 euro die mijn nieuwe werkkamertje helemaal opfleurt.

Mijn zoon van wie we een roeiwedstrijd hebben gezien op de Amsterdamse Bosbaan en dat het zo lekker weer was en zo spectaculair met al die boten op het water en dat ik op hem ook zo trots ben.

En dan last but nog least het aanstaande vertrek naar ons geliefde Frankrijk. Het wordt niet zulk mooi weer, is de voorspelling, maar ik heb 4 afleveringen van Better call Saul gedownload, ik heb 5 boeken bij me waaronder de nieuwe Nicci French en een oude van Giphart en een springtouw om tussendoor toch nog 'in shape' te blijven. Tot over 2 weken.

vin orange

Ja, daar is 'ie dan weer. Mijn favoriete drankje. Al eerder besproken in mijn bericht van 18 januari: vin orange. Hij is klaar en in flessen overgegoten, ondanks het vroege uur (11:00) getest en dik in orde bevonden. A la vôtre (proost!)

2 zussen en de Steenen Tafel

Een etentje vanwege haar verjaardag in de Steenen Tafel op de weg achter het bos in Arnhem. Eeen restaurant dat niet is meegegaan met de moderne tijd met een stalen interieur en sloophouten tafels. Als je zo'n interieur te vaak hebt gezien is het interieur van de Steenen Tafel een verademing: vloerbedekking, marmeren tafels, een art nouveau-achtige  kroonluchter en zeer beschaafd (een beetje burgerlijk) publiek. De vorige keer dat ik er was waren er zelfs ouderwetse ruiten paardenjasjes te zien, maar zo Arnhems werd het deze keer niet.

Het eten was top. Na 2 amuses kwam het voorgerecht met kreeft (mijn eerste keer, dus zo;n snop ben ik nou ook weer niet) en het hoofdgerecht met ree, op twee manieren klaargemaakt: gestoofd en gepocheerd. Ook nog nooit gegeten, gepocheerd vlees, het was verrukkelijk.

Als geweldig extra'tje begon na een bewolkte en regenachtige dag de zon door te breken en door de bomen heen naar binnen te schijnen. De regendruppels op de takken werden gekleurd en er ontstond een sprookjesachtige sfeer. Het restaurant ligt aan de rand van park Klarenbeek tussen de bomen. Tevens heb je vandaar een geweldig uitzicht op de stad. Toen viel de rekening ook nog eens mee en wandelden we giechelig op hakken door het bos naar huis. 

mooie huizen en Gendringen

Vorige week stond er in het magazine van de Volkskrant een artikel over Redres, een makelaar in bijzondere panden. Ik ben een middag zoet geweest om op hun website te smullen van oude herenboerderijen, torens, antroposofische interieurs en nog meer (buitenland!). Eens in de zoveel tijd droom ik ervan om me alsnog om te scholen tot makelaar. Ik vind het een van de leukste dingen om te doen: huizen bekijken, zowel van binnen als van buiten. Toen we gedurende 2 jaar op zoek waren naar ons huis in Frankrijk heb ik genoten van de tochtjes achter racende makelaars, ingestorte huizen (veel mogelijkheden!) en F. zijn historische uitspraak bij het eerste romantische object "het dak is nog goed" (hetgeen niet helemaal objectief was waargenomen). Maar ja. Nu hebben we onze ideale plek in Frankrijk gevonden en hoeven niet meer op pad. Toch gaan we , niet elke week, maar toch wel 2 x per jaar op een pand in Nederland of Frankrijk af om te kijken of het niets voor ons is. Vandaag was dat een object van de makelaar Redres in Gendringen. 375.000 euro. Geen geld voor veel huis en 3 schuren op ruim een halve hectare grond.

Toch eindige onze droom bij het tochtje naar- en op de terugweg van het huis. Wat een drama dorpen in de buurt (Gendringen!), wat een industrie bij 's Heerenberg en wat plat allemaal. Ook de plek zelf voelde niet helemaal heimisch. Niet getreurd, volgende keer het antroposofische huis in Lunteren bekijken?