wol

Paula en Didi kopen schapenvachten, verven, kaarden, twijnen,spinnen ,breien....En daar komt de mooiste bewerkte wol van en de mooiste breisels. Eerder is in deze blog al geschreven over hun werk: 14 dec 2014, 24 mei 2015, 9 en 30 sep 2015. Tijd om nieuwe foto's te publiceren. U ziet ze onder het kopje 'gasten'. Bij een onderneming hoort natuurlijk een visitekaartje. Bij deze.

Met enige regelmaat staan zij op jaarmarkten en braderieën. Het seizoen is nu zo'n beetje afgelopen. Wel staan zij op de kerstmarkt in Schaarsbergen. Maar aan kerst wil ik nog niet denken. Eerst de herfst maar eens doorstaan.  Ik meld de happening bijtijds in de agenda.

schrijven

Na mijn creatieve opleiding in de late jaren 70 en vroege jaren 80, ben ik één jaar kinderkledingontwerper bij TAF in Heythuisen geweest, en heb ik daarna zes jaar een eigen kledingwinkel gerund (MOOR). Alle andere jaren heb ik heel andere beroepen gehad. Maar het creatieve bloed bleef en blijft toch stromen dus ik heb naast die andere banen altijd creatieve hobbies gehad. Eerst heb ik  kinderkleding ontworpen en gemaakt voor winkel de Vlinder in Wageningen, daarna heb ik me verdiept in het maken van tassen. Toen muziek geprobeerd (cello) en nu alweer een aantal jaren probeer ik elke week een blogartikeltje te schrijven. Volgende week ga ik verder met tekst want ik ga een cursus tekstschrijven volgen bij Marijke Foncke in Rozet, onze bibliotheek.

Ik had het idee, eens een langer verhaal te schrijven en dan niet over iets wat ik had meegemaakt die week, maar fictie. Iets groots en meeslepends zou ik willen scheppen à la 'de Verborgen Geschiedenis' van Donna Tart of 'de Zee, de Zee' van Iris Murdoch.

 O, Hoogmoed. Alle probeersels bleken pure kitsch. Daarom ga ik maar weer eens ouderwets op les. Misschien kan ik het kitschgehalte naar beneden brengen. Zo niet; dan ga ik gewoon lekker verder met deze blog. Mijn paar volgens zijn er tevreden over. Bovendien dient het voor mijzelf als dagboek en dat vind ik fijn. Dagboeken heb ik altijd geschreven in woelige tijden, niet in rustige. Hoewel de laatste jaren toch ook niet echt rustig zijn, zijn ze dat op liefdesgebied wel. En die onrust op liefdesgebied was altijd de grote aanjager voor een dagboek. Nu fictie dus. Ik houd u op de hoogte.

 

De Tuin Is Bijna Klaar

 

Bijna, na driekwart jaar klussen is muziekkamer en tuin klaar.... Alleen nog de buitenkant van de schuur beitsen, de alsnog bestelde demper voor ventilatiekanaal installeren en dan is het zover. Het is af.
 

De klompjes voor de deur betekenen dat manflief binnen en bezig is met muziek. Lief toch? Het vele isolatiewerk leidt tot een reductie van geluid van 40 decibel. Voor wat het waard is. Want geluid is een vreemd verschijnsel. Wat als hinderlijk geluid wordt ervaren is niet per se het hardste geluid. Bovendien ervaart iedereen geluid anders. Maar goed. Het geluid voor buren is tot een objectief (volgens de metingen) aanvaardbaar niveau teruggebracht. We hebben de buurvrouw dan ook wel nerveus horen bewegen in de tuin, maar ze heeft niet geprotesteerd. Pfff.....

 

natuur

 Hoe leuk ik een grote stad ook kan vinden, tegen de natuur kan zo'n stad niet op. Afgelopen zomer waren we in de Mercantour(aangekondigd in de blog van 21 juni). Het was nog moeilijk van te voren een wandeling te vinden van beperkte tijd, maar ter plekke konden we info krijgen (verdubbel die begrote tijd maar met twee). Na een paar uur flink klimmen kwamen we aan bij het 'lac de grenouilles'. F. had zijn lunchpakketje bewaard tot we het meertje hadden bereikt, maar hoewel het er prachtig uitzag, met een kudde schapen als extra decor, waren er teveel vliegen om daar een pauze te nemen. Dus ik was blij dat ik al eerder een pauze had afgedwongen om mijn zweet te doen opdrogen, mijn hartslag naar beneden te krijgen en mijn brood te eten. De terugweg was een verademing: alleen bergaf en het ene vergezicht na het andere in beeld. 

Ook in onze eigen Ardèche zochten we de bergen weer op. De Gerbier de Jonc ditmaal. Dit is eigenlijk van een afstand een lelijke puist in het landschap. Maar wat is dat landschap mooi als je er doorheen rijdt! In die buurt is ook de Cascade de Ray Pic. Op indrukwekkende wijze stort de rivier la Bourges 60 meter omlaag door twee uitstekende basaltrotsen die 35.000 jaar oud zijn. Het effect van de waterval en de kleuren van het basalt is indrukwekkend. Ondanks de vele toeristen vond ik het een magische plek.