Theater

Onze Nederlandse vrienden uit buurdorp Pailhares komen uit de theaterwereld. Zij gaan veel naar toneel en andere theaterstukken. Ook hier op het platteland in Frankrijk bezoeken zij voorstellingen. En die zijn er best veel! Vorig jaar hebben we er ook een paar bezocht en dit jaar werden we getipt voor een acrobatische stuk in hun dorp. Gewoon in de buitenlucht, met op de achtergrond de heuvels en de ondergaande zon.

Het was fenomenaal. Vijf jongens met ieder een eigen acrobatische specialiteit, trapeze, jongleren, evenwichtskunst, aaneengesloten tot een humoristisch , soms poëtisch, maar vooral virtuoos geheel. Ik las op hun speellijst dat ze al overal in de wereld optreden: Italië, Costa Rica, Finland. Alleen Nederland staat er nog niet bij. Hoogste tijd!                                                                     

Website: www.kadavresky.com

Frankrijk

  

werken en uitrusten op Pont Vieux

Utrecht

Vrijdag was ik in Utrecht. Ik ging met mijn zoon eten. Een laatste contact voor hij een week naar Frankrijk gaat en vervolgens drie maanden naar Azië. Ik ging met de trein. Geen zin om op vrijdagmiddag in de file te belanden op de A12. Het stationsgebied van Utrecht is nog niet klaar. Dat werd duidelijk toen ik om Hoog Catharijne te vermijden direct een uitgang naar buiten nam. Je loopt een tijdje tussen hoge houten hekken, voor je, toch plotseling, de mooie panden van de binnenstad ziet. Ik werd weer verrast door de drukte in Utrecht en het grote aantal toeristen. Amerikanen, Indiërs, Italianen, je kon het zo gek niet bedenken of ze liepen die vrijdag in het centrum. Dat is dan wel een voordeel aan mijn best wel lelijke stad; er komen weinig toeristen. 

Ik bezocht natuurlijk even de Bijenkorf, die is vier jaar geleden uit mijn best wel lelijke stad verdwenen. Toen met de bus naar het studentencomplex. Omdat de rest van de binnenstad , net als het stationsgebied, nogal overhoop lag kon ik niet op de geplande halte uitstappen. Ik probeerde met Google Maps op mijn telefoon te wandelen. Dat lukte niet. Ik geef het eerlijk toe. Toen kwam W. mij halen en kon ik achterop zijn fiets mee. Mijn fantasie toen ik een kinderwens had: met een peuter vóór op de fiets, werd een omgekeerd beeld. Een wonderbaarlijk goed gevoel om achter op de fiets bij je kind te zitten. Er moest bij hem thuis eerst nog even de laatste hand gelegd aan een verslag, de tas voor Frankrijk moest gepakt (de droger was bijna klaar) en toen konden we de deur uit om te eten. Het werd een buurtcafé/restaurant. Het was een zomerse avond. Het terras zat vol, maar wij hadden een goede plek, de salade was puik, de rosé in orde en we praatten over de afgelopen drukke tijd en de spannende komende tijd. Tegen tienen werd ik (alweer op die fiets) afgeleverd bij de bushalte. Het was mij zwaar te moede, maar tegelijk licht om het hart toen ik hem om de hoek zag verdwijnen.

staartje kunst

Het laatste van de mode en designmaand in Arnhem was de tentoonstelling van de eindexamens van Artez. In mijn oude schoolgebouw vond ik niet veel. Zelfs de presentatie van boekjes van de afdeling Creative Writing bekoorde me niet. Daarna ging ik naar het hoge gebouw aan de Oude Kraan. Ik had het gevoel dat ik daar in een kraakpand belandde met onzichtbare bewoners. Pas bij het  het laatste gebouw aan de Oude Kraan werd ik geraakt door de afdeling vrije kunst, die tegenwoordig BEAR heet: Base for Experiment, Art and Research.

Ik was geraakt door Sarah Damminga met een gitzwarte tekst over afhankelijkheid aan een man. Daarbij een video waarin zij naakt stoeptegels schoonmaakt.  

Motto: What if? What if I don’t pretend to be better than I am? If I talk about the things that are forbidden? What if I showed you ecstasy?

Ook indrukwekkend vond ik videokunst van Nina Meijer waarbij een man met de rug naar de kijker zit te trommelen in de branding. De golven komen en gaan. De man blijft onverstoorbaar doortrommelen , soms veranderend van ritme terwijl de golven steeds over zijn voeten spoelen om er vervolgens aan te trekken.

De volgende dag ging ik terug met F. en de meisjes. Zij kwamen eten en meestal combineren we dat met een min of meer opvoedkundig uitje. Sarah van vier jaar kwam voor het eerst mee. We hadden een kinderstoeltje geregeld zodat ze in de auto meekon. Alledrie hadden ze zich bijzonder aangekleed en roken naar allerlei smeerseltjes. Toen we rondliepen bij de tentoonstelling vroeg Sarah schuchter: 'woon jij hier?'

Ik kon haar geruststellen. Nee, zoveel mensen liepen er in mijn huis niet rond. De meisjes vonden het redelijk interessant en het mooiste kwam toen we na binnenkomst in een ruimte met steentjes, takjes, aarde, de deur achter ons dichtging, we werden uitgenodigd om op het gevilte kleedje op de grond te komen zitten en de kunstenaar - Rixt Meeuwissen- met een performance begon. Ik zat eerst niet lekker, vroeg me af hoe lang het zou duren, hoe gek de meisjes zoiets zouden vinden. Maar de teksten door Rixt uitgesproken samen met het uitgebreid betasten van een veer, deze doorgevend aan ons en vervolgens haar haren kammend met een stekelbloem, werkten zeer rustgevend. Mijn verbazing was groot toen na afloop de meisjes om het hardst klapten en Aichah bij het weglopen verzuchtte dat ze helemaal relaxt was geworden. Misschien was dat wel de reden dat er minder werd gekibbeld onder het eten en ik hen zonder wanklanken om acht uur weer afzette bij hun huis. 

I tried to save you, but arguments had no power. Now I learned to just quietly love you, and you are forever here.