berg

De vreemdste berg in de Ardêche is de Gerbier de Jonc. Vorig jaar had ik al geschreven dat de berg er niet uitziet, maar dat de omgeving zo mooi is. Omdat we toen de berg niet daadwerkelijk hadden beklommen wilden we dat dit jaar doen. Onderweg was het al behoorlijk druk op de weg (in tegenstelling tot vorig jaar) en bij de berg aangekomen keken we gebiologeerd omhoog. Er kroop een menselijke mierenhoop omhoog. Een sliert mensen, jong en oud beklommen de top. We negeerden de eerste neiging om rechtsomkeerd te maken en begaven ons in de file. Het viel nog niet mee, en dat was te merken aan de opstoppingen die omhoog, maar vooral naar beneden ontstonden. Er waren meerdere mensen die hijgend en puffend de mensen op het smalle pad naar boven tegenhielden. Naar beneden toe (andere routing), waren er, vooral bij de plek waar een touw gehanteerd moest en je met de buik richting bergwand moest afdalen, mensen die niet durfden.

Dat de berg moeilijker is dan hij lijkt bleek de volgende dagen toen ik zo'n spierpijn in mijn benen had dat ik nauwelijks de trap af kon.

kerken

De afgelopen weken hebben we veel kerken van binnen gezien. In Turijn de San Filippo Neri, (met het grootste middenschip van alle Turijnse kerken) alwaar we door een Fransman gewezen werden op de Santuario della Consolata, het meest geliefde godshuis van Turijn, ’Dat was nog eens een bezienswaardigheid!’ meende hij. Inderdaad, het goud overstemde het zilver en er was geen plekje zonder marmer. Na me eerst verbaasd te hebben over het ‘te veel’ van alles raakte ik toch gefascineerd.

Daarna kwamen we op weg naar de bergen in het stadje  Saluzzo terecht bij een christelijk orthodoxe dienst (de deur stond open en we werden uitgenodigd ook binnen te komen), hier was niet zozeer het gebouw bijzonder als wel de mensen. Mannen rechts, gehoofddoekte  vrouwen  links, knielend op de stenen vloer. Er kwamen 2 doopkinderen aan in klederdracht. De moeders in strapless jurken, het kindje vrolijk roodgemutst. De twee voorgangers zongen tweestemmig Latijn.De drie kerkjes in Chianale waren minder imposant, wel schilderachtig. Maar zeer gekwetst door de tijd en (nog?) niet gerestaureerd.

Maar het  meest onverwacht en misschien daardoor het meest indrukwekkende kerkje vonden we deze week in Frankrijk bij Saint Symphorien de Mahun. Een kerkje uit de tiende eeuw. Alleen steen. Geen zilver, geen goud, geen marmer. Wel een groep Benedictijner monniken die vanuit Romans op bedevaart waren in Lalouvesc en van daaruit een wandeltocht hadden gemaakt naar dit sobere kerkje. We waren getuige van hun eenstemmig, ietwat ijle, samenzang. Mooi.

Italie

Vakantie in vakantie: vijf dagen naar Italië. Drie dagen Turijn, twee dagen Chinale, bergdorp bij de Mon Viso: een reus van een berg van 3000 meter.

Drie impressies. Foto van de Piazza San Carlo in Turijn. Foto tijdens onze bergwandeling naar Lago Bleu en een tekening van mij van het dorp waar we in de bergen overnachtten: Chianale.