bed

We hebben een nieuw project. Er komt een nieuw bed. Sinds de twijfelaar niet meer breed genoeg was en naar Frankrijk verhuisde hebben we zestien jaar op de grond gelegen. Wel op superchique, van de ecowinkel,  lattenbodems, dat wel, maar met het klimmen der jaren wilden we wel eens een echt bed. We hebben het boxspring onderstel van mijn ouders geprobeerd, maar ik vond het niets. Er is een hoop heen en weer gesleep geweest met die bedden, het bed uit Wolfer's kamer gepakt, toch weer terug, tot F. mijn favoriete bed, ooit opgeslagen in mijn Pinterest account wel zag zitten om zelf te maken.

 

We hebben drie houthandels bezocht. Interessante, leuke uitstapjes. De Arnhemse fijnhouthandel heeft keus uit honderdtwintig(!) houtsoorten. We schrokken evenwel van de prijs, gewend als we zijn aan de prijzen van hout bij de houthandel in Frankrijk.

Bij Bosman was erg mooi eikenhout te krijgen, maar niet in de juiste dikte waardoor we zouden moeten plakken en de prijs was nog hoger dan bij de Fijnhouthandel. Dan naar Brabant! Voor veel minder geld nemen we het risico van nog niet geheel gedroogd eikenhout en liggen de gezaagde balken nu te drogen onder het fietsen afdak. Omdat F. de komende weekeinden van alles te doen heeft is dat niet zo erg. Intussen slapen we weer gewoon op de grond.

 

Max, Mischa en het Tet-offensief

Ik heb hem uit: de dikke van Harstad ofwel Max, Mischa en het Tet- offensief. 13 Juni kondigde ik aan dat ik het boek zou gaan lezen in de zomervakantie. Ik heb bijna twee maanden gedaan over de twaalfhonderdtwintig pagina's. Een fenomenaal boek. Af en toe taai, om dan weer los te gaan in knappe beschrijvingen van de gemoedstoestand van de hoofdpersoon. Afijn, een goeie recensie is er al gemaakt door VPRO boeken: 

https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2017/mei/de-dikke-van-harstad.html

Door de beschrijvingen van de fictieve schilderijen die de fictieve Mischa maakt kreeg ik zin om zelf te gaan schilderen. Hoewel ik een kunstopleiding heb, heb ik nooit geschilderd met (olie)verf en er ook nooit behoefte toe gevoeld. Dan moet je wel wervend kunnen schrijven als dat nu wel gebeurt! Toen ik bovenstaande recensie nog eens las zag ik dat de schrijver bij de Noorse uitgave een theaterposter (Max is theatermaker) en een catalogus van het werk van Mischa had toegevoegd. Geweldig idee. Lezen dat boek!

verhaal

Ik heb mijn grote(re)verhaal af. Vind ik. Het is, denk ik, een boek  geworden voor 1ezers tussen twaalf en achttien jaar. Een jeugdboek dus. In augustus heb ik het afgemaakt, ik heb het aan twee mensen laten lezen, hun commentaar ter harte genomen en verwerkt in uitgebreidere beschrijvingen van personen en plaatsen, om daar later toch weer dingen van te schrappen omdat ik liever zelf helemaal tevreden ben dan dat anderen het leuk vinden. U ziet: een succesvolle ondernemer word ik nooit.

Nu laat ik het nog lezen aan een of twee mensen die zichzelf in de personages zouden kunnen herkennen en als zij geen bezwaar hebben laat ik het printen, wederom in vijf-voud. 

Ook in dit boek heb ik tekeningen verwerkt. In kleur ditmaal. Met de leukste op de omslag. Die tekening krijgt U vast kado.

Ook al vind ik het verhaal wel klaar, toch heb ik mij opgegeven voor een nieuwe cursus schrijven. Dit keer bij de Volksuniversiteit. Want uitgeschreven ben ik nog niet en ik denk dat er nog wel wat te leren valt.

geelgroene toornslang

Op vakantie zie je andere dieren dan thuis. Hier in onze achtertuin in Arnhem stikt het van de mussen en langslopende katten. Sinds we een hoog tuinhek hebben kunnen de katten niet meer bij de mussen (en de kikkers in de vijver) komen, wat ik heel prettig vind. In Frankrijk waren we wel getuige van een moordpartij. Onze geelgroene toornslang (niet giftig, wel agressief) was rond mijn tuinstoel aan het scharrelen. Het was een hete  namiddag toen ik opkeek van mijn boek en de slang recht in de ogen keek. We keken elkaar een tijdje aan, toen ik naar mijn mobiel reikte voor een foto verdween hij. Even later hoorde ik hem weer, riep F. erbij en toen zagen we een opwindend schouwspel. Eerst dacht ik dat er ineens twee slangen waren die met elkaar aan het vechten waren, maar het was er toch één die een springende kikker achterna ging. De slang sprong met zijn bovenlijf net zo hoog als de kikker door het gras. Ze verdwenen richting rivier, onduidelijk was of de kikker zich had laten vangen. We dachten eerst van niet omdat het schouwspel zich herhaalde. Nu werden we een beetje zenuwachtig want deze kikker sprong zo dicht langs ons dat we bang waren dat hij boven op ons zou springen. Met de slang erachteraan!

Het ging maar net goed en ook nu konden we niet zien of de slang succes had gehad.

Later op de foto's die F. toch nog had weten te maken zagen we een bobbel in het lijf van de slang. De eerste kikker was er dus toch aangegaan.

Deze foto is niet van mij (wegens onvoldoende kwaliteit) maar van internet geplukt. De fotograaf is Harold van der Ploeg