Vanavond zag ik Herman van Veen een liedje zingen in DWDD en ik moest huilen. Nu gebeurt dat best wel snel , en nog meer naarmate ik ouder word. Waarom moest ik huilen om dat liedje? Het is een liedje uit 1969. Toen heb ik het nog niet gehoord, denk ik, ik was tien jaar oud. Maar wel later toen ik , eenmalig, naar een show van hem ben geweest in Delft. Zwaar onder de indruk was ik, hoewel ik hem daarna een beetje heb verguisd. Oubollig, niet politiek, niet hip....
Maar dit liedje sloeg weer in als een bom. Herinneringen aan die tijd. Aan mijn zus vooral, zij als zes jaar oudere zus al een leven hebbende zoals ik me dat in mijn dromen voorstelde. Mijn verlangen naar een liefde die eeuwig zou duren...
Luister maar nog eens naar van Veen
of naar het origineel van Jaques Brel, nog weer tien jaar eerder in 1959
Geen opmerkingen:
Een reactie posten