dagje Amsterdam

Eerst naar de Bijenkorf. Megadruk door de kerstdagen, maar op de lingerieafdeling (ik had een bh nodig) goed te doen, net als op de chicste afdelingen. Toen een hapje eten bij café Americain. Omdat we maar even zouden blijven: ons toneelstuk ernaast in de schouwburg begon om 19:00 uur, konden we nog een tafeltje krijgen. Het eten was helemaal niet slecht en ik genoot van de hoge plafonds, de grote ramen, de prachtige Jugendstil lampen en de 'Parijse' obers.

Toen naar het toneelstuk 'Een klein leven' van Ivo van Hove naar het boek van Hanya Yanagihara. De voorstelling kreeg bijna overal vijf sterren en Ramsey Nasr kreeg voor zijn rol een Louis d'or. Terecht, constateerde ik na afloop. Prachtig gespeeld. Toneel met een grote T. maar terwijl ik bij het boek pas afhaakte toen Willem ook nog dood moest, volkomen onnodige tragiek, had ik de overbodigheid van ellende bij het toneelstuk al eerder. Bij het boek was er nog een aangename aanloop naar de tragische gebeurtenissen die je langzaam aan de weet komt. In het toneelstuk is al eerder bekend wat Jude, de hoofdpersoon is overkomen waardoor hij zichzelf mutileert. Prachtig dus, maar too much hoewel de vier uur durende zit door het sublieme spel wel vol te houden was. 

https://tga.nl/voorstellingen/een-klein-leven

dans

Wat een fantastische dansvoorstelling was het op het Olympus college vorige week. Fatima deed eindexamen in haar keuzevak dans. De hele groep kwam eerst gezamenlijk op om daarna met z'n tweeën of alleen een dans te laten zien. Werkelijk een hoog niveau! De dansen waren, hoewel voornamelijk op hip-hop muziek, zeer verschillend van expressie. Maar het publiek had ook een hoofdrol. Iedere danser had zijn eigen fanclub meegebracht in de vorm van familie en vrienden en bij iedere wisseling van muziek en dans ging er in een ander gedeelte van de zaal gebrul op. We moesten lang wachten op Fatima, maar toen zij opkwam, samen met Saida werd het lawaai naast ons pas echt oorverdovend. Een grote groep stormde richting podium met de telefoons in de aanslag. Na afloop klonk de kreet: 'Africa forever!'

kerst

Met collega's van het werk: studentenadministratie, secretariaat, roosterbureau (jawel allemaal vrouwen), ging ik afgelopen maandag naar de Intratuin in Duiven voor de kerstshow en een lunch. Ik kom met enige regelmaat bij de Intratuin, die in Presikhaaf. Heel overzichtelijk. Je kunt in een kwartier weer buiten staan. Zo niet in Duiven. Ik was er nog nooit geweest. Verder dan de Ikea kom ik nooit. Deze Intratuin bleek een aantal voetbalvelden groot complex met een bouwmarkt, diverse  woonwinkels en een restaurant zo groot als, ja als wat...

Ik had zoiets nog nooit gezien. Het broodje was goed. Toen 'en groupe' langs de kerstshow. Ik moet zeggen, bij de huisjes was ik om. Ik houd heel erg van poppenhuizen en dit was modelspoorbaan, lichtshow, Madurodam en poppenhuis in het kwadraat. Hier een impressie. Misschien ga ik zelfs nog wel een keer terug.

winter

Ik houd niet van de winter. Ook niet de van de herfst trouwens, maar die hebben we gelukkig alweer gehad, meteorologisch gezien dan. Er zijn wel een paar aardige dingen in dit jaargetijde en dat is de kerstmarkt aanstaande zondag op de Hoge Veluwe gecombineerd met het zelf zagen van een kerstboom daar. Twee jaar geleden (vorig jaar zaten we in Thailand en hadden geen kerstboom nodig) zag het er zo uit. Ik was met W. en Paula en door de sneeuw werd het een magisch avontuur.

kunst op de koffie

Het bestaat al jaren, maar dit jaar hoorde ik er voor het eerst van: Kunst op de koffie. Heel veel mensen in het Spijkerkwartier in Arnhem stellen eens per jaar hun huis open voor een kunstenaar om er te exposeren. Als je een kaartje hebt gekocht mag je in elk van die huizen komen kijken. Niet alleen is kunst bijna altijd leuk om naar te kijken. Huizen zijn dat voor mij ook! Vooral als de wijk grotendeels bestaat uit kasten van huizen uit het begin van de vorige eeuw en deze door (veelal) nieuwe bewoners opgeknapt zijn en stijlvol ingericht. Het was dus smullen afgelopen zaterdag. Zondag was er in het oude gymnasium in diezelfde wijk als toetje een gratis celloconcert door een alternatieve muzikante. Leve de kunsten.

Marrakech

Ik kwam bij het zoeken naar informatie over Marrakech voor mijn nieuwe boek een heel aardig artikel tegen van de Volkskrant over deze stad. Geschreven in 2003 alweer, maar heel herkenbaar als ik aan mijn bezoek aan die stad, dit voorjaar, terugdenk. Ja, het decor voor mijn nieuwe boek is Marokko. Dat kon u al uit de titel Woestijnkoorts afleiden. Het werk vordert langzaam. Ik moet af en toe stukken opnieuw schrijven van de juf!

Volkskrantartikel over Marrakech

de krokante leesmap

Er is te veel. Te veel te kijken, te doen, te lezen en te luisteren. Keuzes moeten gemaakt. De kans dat je met collega's of vrienden over hetzelfde t.v programma spreekt of over hetzelfde boek een discussie krijgt wordt steeds kleiner. Hoe kan het? Worden er steeds meer boeken geschreven? Of is er steeds minder tijd en kun je daardoor minder lezen? Ik laat mij in die keuzes leiden door mijn krant of mijn televisieomroep die boeken en films recenseren. En natuurlijk door zelf naar de bibliotheek of boekwinkel te gaan en me te laten inspireren door een omslag of eerste regels. 

De podcast 'de krokante leesmap' kwam ik toevallig tegen bij het zappen op een podcastapp.  Podcasts vind ik naast luisterboeken een geweldige uitvinding. Op een moment dat het jou uitkomt (in bed of in de auto) luisteren naar een gecomprimeerd item.

Van die podcasts is mijn favoriet op dit moment 'de krokante leesmap'. De krokante leesmap is een Nederlandse podcast van BNNVARA die wordt gepresenteerd door Marcel van Roosmalen, Roelof de Vries en 3FM-producer Noortje Veldhuizen. Iedere wekelijkse aflevering duurt een half uur. De bedoeling van het programma is het bespreken van tijdschriften en het kiezen van het beste (krokantste) artikel daaruit. Het draait echter voor een groot deel uit op ruzies onderling en geklets en geklaag over dagelijkse beslommeringen. Aan het eind van iedere aflevering geeft het trio elkaar punten voor het krokantste artikel.Vooral de interactie tussen Maarten en Noortje vind ik geniaal. Hier een link. Probeer!

https://www.nporadio1.nl/podcasts/de-krokante-leesmap

gemeentemuseum Schiedam

Vijf jaar geleden schreef ik voor het eerst over de Letse schilder Rothko en de overzichtstentoonstelling in Den Haag waar ik zo van onder de indruk was maar waar het zo ontzettend druk was. Door toeval zag ik dat er in het museum in Schiedam een mogelijkheid was om met een schilderij van Rothko een uur alleen in een ruimte te zijn. stedelijkmuseumschiedam.nl/een-uur-alleen-met-rothko/

We hebben ons opgegeven en vanmorgen een uur alleen met Rothko geweest. We kregen van de gids van het museum een geweldige introductie over Rothko en enkele mindfullness tips om in de stemming te komen. 

Het was bijzonder. Het lukte me even om de ontroering die ik bij de tentoonstelling in het gemeentemuseum in Den Haag had ervaren nu ook te voelen, maar die ontroering duurde kort. Net als een geluksmoment meestal een moment is en geen heel uur duurt.

We konden voor hetzelfde geld de andere tentoonstellingen in het museum bezoeken, waarbij de tentoonstelling: Modest Fashion onverwacht heel interessant was. Over de vierde feministische golf wereldwijd. Over vrouwen die vrij willen zijn om te dragen wat ze willen. Dat is in andere culturen dan de westerse nog niet altijd vanzelfsprekend en de tentoonstelling liet de overeenkomsten met het westen van nog niet zo lang geleden (mijn jeugd) zien en tevens de invloeden die steeds meer naar beide kanten plaatsvinden. 

wat is modest fashion?

schrijfcoach

Zo zien twee pagina's van mijn manuscript 'Woestijnkoorts' eruit nadat Marjon het heeft geredigeerd.

Dat zijn wel heel veel aanwijzingen! Maar ik ben er erg blij mee. Ik zie dat ik onbewust veel spreektaal gebruik. Maar soms negeer ik een aanwijzing van haar omdat ik het toch wil zoals ik het eerst had bedacht en opgeschreven.

Tegelijk met het schrijven van mijn boek ben ik Max, Misha en het TET offensief opnieuw aan het lezen. Dat niveau ga ik nooit bereiken, maar wat een genot is het als een (dik) boek opnieuw boeit! Je weet wat er gaat komen. Je weet hoe mooi het is en je kunt nog meer op de tekst letten dan de eerste keer dat je het las en nog niet wist hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Er zijn een aantal boeken (vaak een serie) die ik vaker dan een keer lees. Niet altijd topliteratuur. Neem de Zweedse 'Astrid' met de heerlijke illustraties van Hans Borrebach. 

 

Of de 'Kleine Huis' serie (niet te vergelijken met de kitch tv serie gebaseerd op de boeken). Meermalen heb ik passages voorgelezen aan F. als ik voor de zoveelste maal getroffen werd door de levenswijsheden die gememoreerd worden. 

Maar ook meer volwassen werk zoals 'het Puttertje' en 'de Verborgen Geschiedenis' van Donna Tart,  en 'de Zee, de Zee' van Iris Murdoch heb ik meermaals gelezen. Tv, krant, Netflix en sociale media verdringen vaak het pakken van een boek. Maar net als Eva Hoeke laatst schreef in de Volkskrant, neem ik mij tegenwoordig voor om minstens een uur per dag een boek te lezen. De aanstaande winter zal hierbij helpen.

kweeperen pâte

Ook in een grote keuken, en op een grote tafel, kan de boel verstopt raken. Het oranje driehoekje midden rechts is de kweeperen pas. Eén van de twee bakplaten. Een hele middag werk (en een ruzietje tussendoor) voor dit resultaat. Nu nog genoeg indrogen anders moet 'ie toch nog in een potje als jam.

herfst

Hoewel hier in Frankrijk voor de vierde dag de zon uitbundig schijnt en het eerder zomer lijkt is het toch echt herfst volgens de kalender. Dus de kweeperen zijn rijp, de kastanjes liggen op de grond en er worden tientallen soorten pompoenen aangeboden op de markt.

Van de kweeperen wordt pâte  (het ouderwetse Nederlandse woord hiervoor is -pas-) gemaakt, van de kastanjes wil F. een herfstdoos maken (?!) en de pompoen gaat in een stoofschotel. Ook dat laatste is niet helemaal mijn idee, want ik houd helemaal niet van pompoen. Maar van de zon houd ik des te meer, dus ik begeef mij nu weer met een van mijn boeken naar de ligstoel om te doen wat het seniorenbrein een beetje vitaal schijnt te houden: lezen.

stockdagen

Van 7 t/m 10 november 2019 openen ruim 115 ontwerpers en high-end winkeliers hun deuren van hun voorraadkasten. Vier dagen lang kunt u door heel Arnhem struinen op zoek naar dat ene bijzondere stuk dat zo goed zal staan in uw kledingkast. Maar, gedachtig de nieuwe duurzaamheid kunt u ook gewoon alleen kijken en misschien wordt u wel geïnspireerd om een vergeten kledingstuk zo op te knappen dat u weer helemaal zin krijgt om dat te dragen!

Deze afbeeldingen zijn gekopieerd van de site Style Indicator, de link staat hiernaast.

wat deze week?

Waar zal ik het deze week over hebben?
Over de voorlichtingsbijeenkomst over pensioenen, georganiseerd door mijn werk? Saai....
De tweedaagse van de Ondernemingsraad bij het Platform MBO? Spannend! En vanmorgen groot nieuws op de voorpagina van de Volkskrant (iets over functiemix). Misschien.
Over de ingezette herfst met het hele weekend regen? Nee!
Over het tussen de bedrijven door inscannen van oude foto's? Ik ben nu bij 1997. Ja! Want hierbij zijn mooie plaatjes te laten zien die ik niet moe word opnieuw en opnieuw te bekijken.

plonsbak

Nog even terug naar de zomervakantie. Naar de plonsbak. Al jaren geleden bedacht, maar deze zomer ineens onmisbaar geacht, zou deze dit jaar, deze zomer gemaakt worden. Het leek simpel. Een gat graven waar al een verdieping in de grond zat. Een betonnen vloertje storten, een muurtje van betonstenen en afwerken met natuursteen.

F. was er druk mee, de hele zomer. Maar hij is daar druk mee gebleven, de afgelopen weken weer thuis in Arnhem. Er moest toch een pomp inkomen. Iedereen adviseerde het.  Maar wat voor pomp? Een zoektocht naar leveranciers volgde. Buizen en verbindingsstukken werden gevonden, toch weer geruild en komende herfstvakantie uitgeprobeerd. De leeuw als versiering achter de spuitmond was al eerder in Italië gescoord.  

Ik kan niet wachten op zomer 2020!

BOT

Hier zijn we geweest, afgelopen zaterdag, voor de tweede keer. De eerste keer in een tent op hoogte 80. Nu in de Melkfabriek:  BOT. Muzikanten die muziek maken op vreemde instrumenten.Fantastisch. Oordeel zelf-> uitgebreide video (uit 2013)

Barbaresco

We gingen dus naar Barbaresco. Het dorp in Italië waar de wijn met dezelfde naam vandaan komt. F. was vorig jaar verliefd geworden op het landschap toen we vanuit Cuneo naar de wijnboerderij Ca' del Baio waren gereden om wijn te proeven en te kopen. Hij wilde dit jaar weer naar dit sympathieke adres (met de geweldige wijnen). We sliepen in Casa Boffa, een behoorlijk chique (voor ons doen) bed & breakfast. We aten in twee restaurants in Barbaresco waarbij Campamac  nog leuker was dan Rabayo'. 

Er was geen plek in het restaurant meer (sorry, weekend!), maar nog wel aan een soort bar, met inkijk in een van de keukens. We kregen behalve heerlijk eten een fantastische voorstelling geserveerd. Van het rustig aan beginnen toen de gasten (allen Italianen, in waanzinnige outfits, denk Rai Uno shows) binnendruppelden, tot langzamerhand de spanning en het zweten van de koks door het glas heen voelbaar was toen het restaurant tot de nok toe vol zat. Fascinerend.

 

restaurant Campamac

 

pasta met ?

 

de glooiende wijnvelden

 

het dorp

 

en de wijnen....

staartje vakantie

Alweer twee weken aan het werk, maar ik had u nog berichten beloofd over Italië en de nieuwe kennissen in Arlebosc. Om daarmee te beginnen: deze Amsterdammers zijn vijf jaar geleden een groot project begonnen aan de doorgaande weg van Arlebosc naar Lamastre. Laten we zeggen een huis met 'beaucoup de possibilités' (makelaarstaal voor 'er is nog een hoop te doen'). Toen we van hen een rondleiding kregen was ik onder de indruk, maar bedacht dat dit huis wel echt héél groot is en héél veel werk vereist. Omdat zij hun facebookpagina volledig openbaar hebben voel ik me niet beschroomd om die foto's van -Maison du Ruisseau du Prêle- met u te delen.

 

Charmant,

 

met alle huisraad van vorige bewoners

 

 nog aanwezig.

 

Nieuwe daken, nieuwe vloeren...

 

en zo moet het uiteindelijk worden met een extra verdieping op een deel van het huis.

.

laatste keer?

Op de eerste foto (uiterst links) de GTA 'les Granges', op 1900 meter hoogte in de bergen. Dit maal Frankrijk, de Ubaye. Op de foto eronder de weg ernaartoe met de brug die een honderd meter diepe kloof overspant, 1 auto breed, gevolgd door een tunnel(tje), ook 1 auto breed, en daarna nog een paar kilometer slingeren waarbij er af en toe plekken zijn waar je elkaar kunt passeren. En dan ben je er.

De plek is adembenemend mooi. Maar het lopen de volgende dagen ging niet zo goed. Ik had me vertild aan emmers zand en cement (leer ik het dan nooit?) en de rugpijn daaruit voortvloeiend kon alleen bestreden met pillen en niet al te lange wandelingen. Vooral wandelingen met niet teveel hoogteverschillen, want klimmen lukte dit keer nauwelijks. De schoonheid van het landschap werd ook een beetje verstoord door de horkerigheid van de eigenaar van 'les Granges' en het slechte eten. Dat eten gebeurde in een grote eetzaal (verplicht naast elkaar zitten, wat wel boeiende etentjes opleverde maar niet allemaal even leuk). Eigenaardige mensen, die hard-core wandelaars. Met enige weemoed dachten we terug aan het fantastische eten en ons eigen tafeltje vorig jaar in de GTA Posto Tappa in Palanfre. Maar ja, dat was dan ook in Italië. Over Italië (Barbaresco) de volgende keer. Dat was heel andere koek.

muziek in Arlebosc

Tijdens Felixval, het jaarlijkse cultuurevenement van ons dorp in Frankrijk had F. beet. Hij had contact gemaakt met iemand op de vernissage die muzikanten kende, waarvan er een in de zomer jazzconcerten organiseert in het buurdorp Arlebosc. We gingen er op de bonnefooi heen en F. kon de laatste twee nummers meedoen. Een groot succes. De week erop was het laatste concert van dit seizoen, met nog meer publiek, een nog betere band en drie gastmusici, waaronder Daniel Chamet, gitarist van Manu Negro (en F. dus). Het was opwindend. Niet alleen omdat de muziek heel goed was maar ook omdat we er waren met mensen die  we een week ervoor (bij het eerste concert) hadden leren kennen. Veertigers met heel veel energie, twee kleine kinderen en een enorm huis dat ze aan het verbouwen zijn. Maar daarover een volgende keer meer. Markus, de organisator van de concerten, een Zwitser die met zijn Engelse vrouw Kate al lang in Frankrijk woont, houdt een erg leuke blog bij. Het gaat over het dorp, over wandelingen, over eten en natuurlijk over muziek:

www.ardechewalks.wordpress.com

met de band Feel Edge

 de band Latin Bird, met Markus en de zestienjarige virtuoze trompettist van de band.