Vandaag las ik een stukje van Henk van Straaten in het AD. Hij vertelde over een jeugdliefde en haalde de schrijfster Anaïs Nin aan die de volgende frase over het einde van liefdes schreef:
Love never dies a natural death. It dies of blindness and errors and betrayals. It dies of illness and wounds; it dies of weariness, of witherings, of tarnishings. (Liefde sterft nooit een natuurlijke dood. Ze sterft door blindheid, door vergissingen en bedrog. Ze sterft aan ziektes en wonden; ze sterft door vermoeidheid, door te verschrompelen en te verbleken.)
Ik was geraakt. Met mijn pessimistische kijk op de wereld en tegelijkertijd mijn romantische beeld van wat liefde zou moeten zijn verwoordt zij de beperktheid van de mens om om te gaan met leven en liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten