natuur

De natuur trekt zich niets aan van het Corona virus. Vanochtend scheen de zon weer zoals hij de hele vorige week had geschenen. Het kikkerdril krijgt al duidelijke zwarte puntjes en de reiger, die zo misplaatst groot lijkt in onze kleine tuin, kwam vanavond alweer buurten om te kijken of een en ander al eetbaar was. De roze bloesem was bijna van de bomen gewaaid door de harde wind afgelopen zondag, maar er is nog genoeg over!

 

                                             

the letter for the king

Ik heb het geprobeerd. Eerlijk. Om het boek te vergeten en de Netflix serie te beoordelen op het eigen verhaal. Maar na anderhalve aflevering ben ik afgehaakt. Waarom een perfect verhaal, geschreven door Tonke Dragt, zo wordt vervormd tot een komisch spektakelstuk is mij een groot raadsel. Maar omdat ik zo veel van het boek houd vooral een grote ergernis.

De vorige (Nederlandse) verfilming van het boek was ook een teleurstelling, maar dat was vooral om het, veelal, knullige acteerwerk. Maar het verhaal bleef toen wel intact.

Genoeg hierover. Wat is er wel leuk in deze Coronatijd? Awel, dat ik toch wel gewend raak aan de nieuwe toestand en geniet van de zon en mijn plantjes in de kas. Wat voor maatregelen er nog komen om het virus te stoppen weten we niet, maar het vooruitzicht dat alles over enkele maanden weer normaal wordt, mits we niet ziek worden, geeft toch hoop.

werken in de tuin

Geen foto van Mohammed vanwege de quarantaineadviezen van de overheid. Des te meer tijd om in de tuin te werken. Zaterdag gaf het weer er voor het eerst aanleiding toe. Ik heb de kas leeg- en schoongemaakt. Leeggemaakt om weer eens wat te gaan kweken en schoongemaakt omdat alle randen bemost waren geraakt. Je zou denken dat de luchtkwaliteit van onze achtertuin best oké is want ook op oude stenen is er prachtig mos terechtgekomen.

Verder was ik vorige week nog een dag ziek. Ik had geen Corona verschijnselen en was na een dag beter, maar je weet maar nooit. Vanuit mijn bed zag ik aan het einde van de middag deze mooie rood gekleurde wolken voorbijzeilen.

vrijwilligerswerk

Komende zomer ga ik met twee vrijwilligersklussen stoppen. Na anderhalf jaar vind ik het genoeg om mijn potentiële schoondochter voldoende Engels bij te brengen voor  een, deze zomer (?) vlekkeloos bezoek aan Europa. Ten tweede ga ik stoppen met mijn, nu al acht jaar durende, verbinding met de familie Kallon. Begonnen onder de paraplu van de Voorleesexpress van Vluchtelingenwerk kwam ik in 2012 bij hen aan huis om Saïda (de derde dochter), toen zeven jaar, te helpen met leesvaardigheid. Na een half jaar ging ik naar een nieuw gezin, maar zo leuk als bij Fatima, Aisha, Saïda en Sarah werd het niet en ik stopte bij de Voorleesexpress en ging op eigen houtje terug naar de vier meiden waarbij mijn aandacht voornamelijk naar Saïda ging.

Elk jaar heb ik wel een blogartikel aan hen besteed. Aan de tenniskwaliteiten van Saïda, aan de dansvoorstelling van Fatima, aan de wiskundebijles van F. aan Aisha, en aan het mutsje van Sarah, toen ze bij me op bezoek kwam.

Aan alles komt een einde. Saïda kan ik niet meer helpen nu ze al midden op het voortgezet onderwijs zit. Ik lees Sarah voor, maar zij redt het prima met alleen school. Aisha is naar het MBO gegaan en haar zie ik bijna niet meer nu vriendinnen, school en een baantje al haar tijd opsnoepen. Fatima zie ik ook niet meer nu ze in aanloop naar haar examen HAVO bij haar vriendin logeert omdat er een luidruchtig nieuw neefje uit Griekenland ineens in huis woont.

Over dit nieuwe jongetje: Mohammed, zou ik dan misschien dan nog wel willen blijven om  te zien wat er van hem terechtkomt. De Afrikaanse cultuur gaat, in mijn westerse ogen, vreemd met kleine kinderen om. 

Hij is inmiddels enthousiast als ik kom. Want hij weet dat er tekenspullen in mijn tas zitten en ik veel aandacht aan hem geef.

Ik zal volgende week proberen of ik een foto van hem kan maken. Die krijgt u dan nog te zien. Voor nu één die al eerder is gepubliceerd, maar de enige waar alle vier de meiden opstaan. 

Saïda, Carolien, Sarah, Fatima, Aisha

februarivakantie

Twee dingen vielen op in de februarivakantie in Frankrijk. Ten eerste het prachtige zonnige weer. In tegenstelling tot het weer in Nederland was er bijna elke dag een stralend blauwe lucht. Als tweede bijzonderheid: de ravage die de sneeuwval van november had veroorzaakt. In de blog : live at les Sarziers bekijk: novembersneeuw, hadden we al gelezen dat er in november veel sneeuw was gevallen die de takken van veel bomen die nog in blad zaten als luciferhoutjes naar beneden hadden doen storten met grote gevolgen voor elektriciteitsmasten in de hele Ardèche.

We waren sinds november niet in Frankrijk geweest en vroegen ons af of er bij ons misschien schade was. Gelukkig was er op het huis niets gevallen, maar rond het huis en in het bos zag het er bizar uit. Onze twee Lindes hadden takken verloren en moesten geamputeerd worden en ook de majestueuze esdoorn had een zielige grote tak tot op de grond hangen.