Er is ook ander lichamelijk leed. Namelijk het leed dat Paradontitis heet. Een jaar of vijf geleden werd ik, na al een paar jaar bloedend tandvlees te hebben gehad waarbij mijn tandarts alleen 'mmm,' zei als ik dat meldde, doorgestuurd naar een mondhygiëniste die ineens bij de praktijk was gekomen waarop zij vervolgens zei dat het héél ernstig was.
Ik barstte acuut in tranen uit. Dit doe ik vaker bij grote verrassingen. Zij heeft mij behandeld. Vier uur in de stoel, 48 verdovingen, duizend euro en een trauma verder zei zij bij controle twee; 'het is nog niet in orde. Ik zal opnieuw moeten beginnen.'
Ik ben toen uit de stoel gestapt om daar niet meer terug te keren. Daarna vond ik een 'menselijker ' mondhygiëniste die een aantal jaar de zaak onder controle hield.
Toen stopte zij en ik zocht een nieuwe mondhygiëniste. Deze rekende drie maal zoveel als de oude, zei dat er toch groot onderhoud moest gebeuren en ik zocht, wanhopig, een adres waar narcose mogelijk was. In die praktijk, hielp een héél jonge tandarts me uit de droom. Narcose was niet mogelijk in geval van tandvleesproblemen, er volgde een gepeperde rekening en hij stuurde me door naar een Parodontoloog. Daar was ik vandaag. Er zijn kleurenfoto's van mijn gebit genomen! Er is tot huilens toe geprikt in mijn pockets. De conclusie is dezelfde als vijf jaar geleden: Groot onderhoud. Inmiddels vijftien procent in prijs gestegen. Ik twijfel nog. Ik kan ook de boel de boel laten en hopen dat het nog twintig jaar duurt voor mijn tanden uitvallen en ik er niet meer om zal geven.
Als ik voor behandeling kies zal mijn enige troost zijn dat de nieuwe mevrouw me een recept voor oxazepam zal voorschrijven. 'Zou u dat willen,' vroeg ze. 'Ja, doe maar twee,' was mijn antwoord.
Volgende week weer iets leuks over tuin, eten of de openstelling van de grenzen naar Frankrijk....
