donderdag 29 oktober 2020

laatste

Zo. Dit wordt het laatste. Het laatste blogartikel van mij. Het wordt tijd voor iets anders. Ik zou nog kunnen schrijven over een Burda-patroon dat ik kocht om een winterjas te maken. Zelf het patroon maken werd me ineens te onoverzichtelijk. Ik zou nog kunnen schrijven over ons verblijf in Felicien en de nieuwe Corona maatregelen in Nederland en in Frankrijk. Ook zou ik kunnen schrijven over het schijt hebben aan de maatregelen en de tocht naar de Provence. Verder nog over de terugkeer van de schoondochter naar Thailand en welke problemen dit nu met zich meebrengt. Ik zou kunnen schrijven over mijn angst voor de winter, maar ook over het vooruitkijken naar het voorjaar met de drie sabattical maanden. Dat zou ik kunnen doen, maar ik doe het niet.

Tijd voor een nieuw project. Een winterboek/zomerboek zoals ze in mijn jeugd bestonden. Met van allerlei. Verhaaltjes, tekeningen, raadsels, gedichten, patronen, overpeinzingen, foto's. Een kunstboek. Formaat krant. Digitaal of op papier. Dat ga ik nog uitzoeken.

Ik sluit af met een foto van de mooiste ochtend van de afgelopen vakantie in La Ciotat met het strand, het fluwelen licht, de woeste golven en de surfers. Adieu!


dinsdag 6 oktober 2020

parijs

Ken je de mop van die jongens die naar Parijs gingen? Die gingen niet.
Deze zin uit Turks fruit van Jan Wolkers slaat andersom op het vorige blogartikel. De zoon ging op het laatste moment niet naar Venetië vanwege de nieuwe regels van Duitsland. Utrechtenaren mochten niet naar het buurland (inmiddels mag geen enkele Nederlander meer daarheen, behalve de Limburgers) en ging toen naar Parijs. Bloedrood, maar zonder consequenties. Als eerst naar de Sacré-Coeur, net als hij en ik een paar jaar geleden deden. Parijs. De kroegen zijn inmiddels gesloten maar de restaurants nog open. Met enige weemoed kijk ik terug naar onderstaande foto, uit begin 2018. Komende zaterdag gaat hij met ons mee en van daaruit (sluiproute) naar Italië. Het is niet zoals het hoort. Solidariteit enzo. Maar misschien moeten we toch maar eens toe naar maatregelen per leeftijdsgroep. Mijn hart breekt als ik lees over vereenzaamde studenten en jonge mensen die niet uit kunnen, niet kunnen dansen, niet kunnen feesten, niet kunnen leven zoals een jong mens zou moeten kunnen.