het einde van de tassen

Aan alles komt een einde. Zoals ook aan het bestaan van tassenvanwolf. 7 Jaar heb ik met veel plezier tassen gemaakt en met iets minder plezier ze aan de man gebracht. Ook verkoop via internet moet toch met veel acquisitie gepaard gaan, anders weet niemand dat je bestaat. Daarom heb ik ook steeds in winkels en galleries de tassen te koop aangeboden. Als eerste was er de Kunstuitleen in Arnhem. Nog samen met Moniek als Lolaenwolf. Toen deze werd wegbezuinigd konden we terecht bij de kunstuitleen in Utrecht. Dat is een hele tijd goed gegaan en daar heb ik ook goed verkocht. Altijd leuk om er te komen. wel ging mijn net verdiende geld vaak op aan spullen van collega's; vooral mooi servies, daar geexposeerd kon ik moeilijk laten staan. In dezelfde stad heb ik ook een tijdje een box gehuurd bij 2 enthousiaste jongens die kunstenaars een plek(je) gaven om hun spullen te verkopen. Helaas heeft dit initiatief maar een jaar geduurd en bleek het niet levensvatbaar. Net als dezelfde formule in Arnhem, daar heb ik in de Nieuwstad ook een box gehuurd. Ook dit initiatief verdween na een tijdje. Eerder was er de bed&breakfast en gallerie de Honderdmorgen in Doornenburg. Heel leuk adres, wel slecht verkocht. Dan, qua verkoop het grootste succes: Anicha in de Niuwstad. De eigenaresse was heel commercieel, daarom verkocht ze veel, maar wilde wel 50 % en aanpassingen (altijd een sluiting). Ook zij stopte ermee.....Als bijna laatste: Dingen van Deng op de Paasberg. Daar was het altijd vreselijk gezellig met taartjes en wijn aan de keukentafel in de achterwinkel. Ook Deng overleefde de crisis niet. Toen nog een laatste poging bij Imkje, wederom in de Nieuwstad. Zij presteerde het om in een half jaar niets (!) te verkopen. Toen heb ik de spullen daar maar weggehaald.

Nu ga ik uitverkopen. Waarschijnlijk pinksterzaterdag. Houd de blogberichten in de gaten! Ik ben nu mijn laatse (leer)lappen aan het verwerken en dan ga ik me richten op een andere creatieve uitlaatklep. Celloconcertje over 7 jaar?

moeders en zonen

Zowel mijn moeder als mijn zoon wonen niet meer thuis. Voor mijn zoon is dat een natuurlijke gang van zaken. Op een gegeven moment vlieg je uit. Voor mijn moeder voelt het niet als een natuurlijke gang. Mijn zoon voelt zich naarmate de weken voorbijgaan zich er steeds meer senang bij. Hij went aan het zelf boodschappen doen, zelf opstaan en zelf om de week het huis dweilen. Mijn moeder echter gaat met het weer opknappen in het revalidatiehuis steeds meer verlangen naar huis. Het chique verzorgingshuis kan haar niet bekoren, de verpleegsters zijn wel oke, maar met de andere bewoners heeft ze niets. Donderdag gaan we met de verpleging bekijken of dat erin zit.Ik ben benieuwd. Wat zet ik voor plaatje bij dit bericht?

De planten! ik heb ze voor mijn zoon gekocht om zijn kamer snel iets huiselijks te geven. Dat is grappig, want ikzelf heb helemaal geen planten in mijn eigen huis. Waarschijnlijk is het daar al gezellig genoeg.....

Jonnie en Thérèse

Jawel, we zijn er geweest: bij de Librije, uitgenodigd door F's zus en zwager. Voor de tweede keer al getracteerd. De eerste keer was 6 jaar geleden in Frankrijk, bij Régis et Jaques Marçon, het 3 sterrenrestaurant in Saint Bonnet le Froid. Een onvergetelijke gebeurtenis, die we nog vaak gememoreerd hebben. Nu dus een Nederlands 3 sterren restaurant. Er zijn er nog maar 2 in Nederland, las ik tot mijn verbazing. De Librije, en daar in de buurt, bij Apeldoorn: de Leest. Pas sinds vorig jaar 3 sterren. Het eten in zo'n restaurant is natuurlijk eigenlijk onbetaalbaar. Waarbij de Leest wel gunstig afsteekt bij de Librije. Maar je hebt er behalve een geweldige avond (of in ons geval middag) een ervaring waar je nog weken over kunt napraten. Sparen dus! of de juiste schoonfamilie uitzoeken. Dank je wel Yvonne en Pieter.

Kijk eens op de site naar de filmpjes. www.librije.com/kijken/

van alles en krokussen

Het was een drukke week. Ten eerste is het druk op mijn werk. Ik ben achter geraakt met de planning van het perioderooster door teveel dagelijkse roosterwijzigingen en door de tijd die een projectgroep vroeg (ik ben er inmiddels uitgestapt). Dan, veel leuker is het nieuws dat ik een celloleraar heb! Hij was in de kennismaking verheugd dat ik traag wil en niet over 3 maanden de cellosuites van Bach onder de knie wil hebben. Hij verzuchtte dat de leerlingen (en de scholen waar hij les geeft) zo veeleisend zijn tegenwoordig en overspannen verwachtingen hebben. Vervolgens deze week de verhuizing van mijn moeder van het ziekenhuis (2e opname in korte tijd) naar de revalidatieafdeling van een verzorgingshuis. Na de slechte ervaringen in 2 huizen was er nog 1 nieuwe voorhanden. De intake was veelbelovend. Mooi huis, competente mensen. Nu hopen dat ze alle plannen/beloftes waarmaken. Ze hebben in ieder geval waanzinnige hulpmiddelen: een opstaprijapparaat waar mijn moeder glorieus de kamer mee rondreed. Nog nooit zoiets gezien. 

Gisteren de hele dag in Utrecht. Het was ouderdag van de studie van mijn zoon: scheikunde. Vermoeiend maar leuk. Ik weet nu alles van de eerste 3 wetten van de thermodynamica. Dit is de tweede wet. Simpel toch?

En dan volgende week. Dan wordt het weer druk. Behalve met mijn moeder op ziekenhuisbezoek met de rolstoeltaxi (verzekering bellen hoe we die 35 euro per keer kunnen terugkrijgen) huiswerkbegeleiding geven aan mijn schatjes Saida en Aicah. Ze hadden 2 zwak op hun laatste rapport voor taal. dat kan ik natuurlijk niet op me laten zitten. Dus ga ik ze wekelijks helpen. Ik heb er zin in want ze zijn gretig (en houden van me). Dat is erg leuk.

O, ja, nog over de topinambours. Het beste recept is als aardappels in de oven. Zonder of met maar een beetje olie rauw erin schuiven. Iets korter dan aardappels en iets minder heet. Heerlijk! Frites met een smaakje.