kaas

Zaterdag voor de vierde keer gegeten bij mijn huidige favoriete restaurant de Steenen Tafel. Ik had me er zo op verheugd dat ik vlak van tevoren dacht: dat kan alleen maar tegenvallen! Maar dat deed het wederom niet. Voor het eerst waren onze vrienden mee. Zij kozen voor kaas als nagerecht. Dat hadden F. en ik daar nog nooit gedaan want: best wel duur, kaas kun je ook in de winkel kant en klaar kopen en de zoete toetjes zijn er zo lekker. Maar kaas dus. En dat werd een heel theater. De kar hadden we al wel eerder vanuit de verte gezien natuurlijk, maar nu hij bij onze tafel kwam konden we het spektakel van dichtbij meemaken. Door de gerant werden eerst witte handschoenen aangetrokken. Toen werd de klep van de kar geopend, het spotlight aangedaan en uitgelegd wat er zoal te bekomen was. Ik snoepte mee met F. omdat ik voor het zoete toetje had gekozen. Een Montelimar noga fantasie. Perfect. Maar dat was de kaas ook. Nog nooit zulke lekkere kaas gegeten. Ik kan mij wel enkele kazen herinneren uit vroeger tijden. Bijvoorbeeld de kaas uit Lalouvesc die (het spijt mij) naar kots rook , én smaakte. Samen met de okselgeur van de serveerster goed voor eeuwige herinnering. Qua kaas dan. Terwijl we toch wel wat gewend zijn. Maar nu de hemel op kaasgebied. Ik zou willen weten waar ze die kazen vandaan halen. Zullen we toch weer erheen moeten. Jammer!!

René Fombonne

René Fombonne, onze Franse buurman is overleden. Het was een choc, ik moest huilen. Toen wij inmiddels al anderhalf jaar geleden mevrouw Fombonne op straat tegenkwamen en ze vertelde dat het niet goed ging met haar man: cancer, was ik ook al geschokt. Op een heel egoïstische wijze. Mijn Franse idylle was aangetast. Ook daar, in het paradijs, werden mensen ziek, gingen mensen dood. 

René kreeg 'chimie' in Valence, maar we werden niet veel wijzer over zijn kansen. Het leek alsof hij lijdzaam afwachtte wat ging komen. Hij werd steeds magerder, kon zijn wijn niet meer opdrinken tijdens het aperitief en de laatste vakantie heb ik hem niet meer gezien. Frans is toen nog wel bij hen aangelopen waarop hij even uit bed kwam. Hoewel ik nooit uitzag naar de ontmoetingen heb ik sterke herinneringen. Alle apero's die beurtelings bij hen en bij ons werden genoten, altijd verlopend in eenzelfde stramien. Eerst over koetjes en kalfjes, na een half uurtje de fles op tafel. Daarna een paar geintjes, waar vooral Mevrouw Fombonne altijd erg om moest lachen en het zoeken naar onderwerpen waarbij het gesprek niet doodliep. De donkere keuken met de tafel en het zeiltje, het mooie uitzicht op het dorp en 's zomers een rondje door de moestuin. De keren dat hij met zijn tractor ons uit de brand hielp met onze vastgelopen auto op het toen nog niet geasfalteerde weggetje. De keren dat hij hielp sjouwen: de loeizware balken voor de geitenstal. Met Eric erbij met z'n vieren 1 balk tegelijk. Vorig jaar nog met alle hout voor het terrasdak. Waarbij hij wel al halverwege ophield met sjouwen, maar alleen de trekker reed. Ik heb geen foto's van hen. Was altijd te besmuikt om toestemming aan ze te vragen. Maar F. zegt dat dat niet nodig is, dat hij in zijn geheugen gegrift staat. Wat zal het raar aankomen zijn, straks eind februari, en hij er niet meer is.

Antwerpen, de moestuin, de sla en de kas

In Antwerpen hebben we nog meer leuke dingen gedaan. Zoals het kopen van dit boek.

  

Een paar jaar geleden was het boek: Jelle's makkelijke moestuin populair. Mede daardoor heeft F. toen een kas(je) op marktplaats gekocht en in onze tuin geplaatst. Na de zandbak en de vijver mijn favoriete object in de Mussentuin.

Een beetje rare foto, deze, maar gister vanuit het raam genomen omdat ik ziek ben (griep, al 5 dagen, wel nu aan de beterende hand). Een betere foto krijgt u van mij in de lente als dat wat u onder ziet erin staat. Beetje cryptisch, maar tatata............

Daar staan ze al op frêle stengeltjes: de eerste sla. Want Jelle begon pas in maart ofzo met zijn makkelijke moestuin, maar Mme Zsazsa begint al in de eerste week van januari!. En dat bevalt me wel. Van de kamer straks beetje afharden in de keuken, en dan in de kas. Omdat ik een fan ben van Mme Zsaza en F. van Jelle heb ik het dus een beetje overgenomen van F: de kas. Ik heb mijn favoriete groentes gekozen: sla (in drie soorten: gele pluksla, rode eikenbladsla en witte dunsel, die laatste ken ik eigenlijk helemaal niet, maar het is ook sla), basilicum, platte peterselie, sperziebonen, artisjok (ga ik buiten de kas plaatsen , want die wordt heel groot) en jawel: postelein. Al mijn hele leven mijn favoriete groente, als kind vroeg ik het al aan mijn moeder als verjaardagsmaal en nu is het zo slecht te krijgen waardoor ik het amper meer eet. Daar gaat dus verandering in komen. Nu moet ik nog wel een bereiding vinden waardoor F. het ook blieft. Want hij lust geen postelein...

Antwerpen en Kiefer

Om het vuurwerkgeweld te ontlopen met oud- en nieuw hadden we al zeer bijtijds een uitstapje naar Antwerpen gepland. Wel vuurwerk daar, maar alleen georganiseerd door de gemeente aan de kade. De Kaai, zoals ze daar zeggen. Het werden 2 geweldige dagen. Het weer werkte mee. Dat scheelt. We hebben hele dagen gewandeld (op mijn geweldige Nikes, zonder problemen!) diverse trams, die af en toe in metro veranderden, genomen, de bekende ontwerpers bezocht: Ann Demeulemeester en Dries van Noten. Onze favoriet Walter van Beirendonck was blijkbaar helaas alweer failliet gegaan want onvindbaar op het laatste , via internet gevonden, adres. We hebben het MAS bezocht : Museum aan de Schelde, met op de hoogste verdieping een fantastisch uitzicht over de stad. We hebben Japans gegeten met stokjes en Italiaans op z'n Italiaans: zeer vrolijke chaos met heerlijk eten. Maar het allermooist was een tentoonstelling van Anselm Kiefer. In een oude school , die we pas de tweede dag vonden in de stad, was 1 van zijn kunstwerken tentoongesteld: Die Buchstaben. Het kunstwerk ijverde met de locatie om de meeste bewondering en ontroering. Daarom 2 foto's. Kunstwerk en locatie. Net als bij het kunstwerk van Anish Kapoor (zie blog 24 december) versterkten die elkaar.