René Fombonne, onze Franse buurman is overleden. Het was een choc, ik moest huilen. Toen wij inmiddels al anderhalf jaar geleden mevrouw Fombonne op straat tegenkwamen en ze vertelde dat het niet goed ging met haar man: cancer, was ik ook al geschokt. Op een heel egoïstische wijze. Mijn Franse idylle was aangetast. Ook daar, in het paradijs, werden mensen ziek, gingen mensen dood.
René kreeg 'chimie' in Valence, maar we werden niet veel wijzer over zijn kansen. Het leek alsof hij lijdzaam afwachtte wat ging komen. Hij werd steeds magerder, kon zijn wijn niet meer opdrinken tijdens het aperitief en de laatste vakantie heb ik hem niet meer gezien. Frans is toen nog wel bij hen aangelopen waarop hij even uit bed kwam. Hoewel ik nooit uitzag naar de ontmoetingen heb ik sterke herinneringen. Alle apero's die beurtelings bij hen en bij ons werden genoten, altijd verlopend in eenzelfde stramien. Eerst over koetjes en kalfjes, na een half uurtje de fles op tafel. Daarna een paar geintjes, waar vooral Mevrouw Fombonne altijd erg om moest lachen en het zoeken naar onderwerpen waarbij het gesprek niet doodliep. De donkere keuken met de tafel en het zeiltje, het mooie uitzicht op het dorp en 's zomers een rondje door de moestuin. De keren dat hij met zijn tractor ons uit de brand hielp met onze vastgelopen auto op het toen nog niet geasfalteerde weggetje. De keren dat hij hielp sjouwen: de loeizware balken voor de geitenstal. Met Eric erbij met z'n vieren 1 balk tegelijk. Vorig jaar nog met alle hout voor het terrasdak. Waarbij hij wel al halverwege ophield met sjouwen, maar alleen de trekker reed. Ik heb geen foto's van hen. Was altijd te besmuikt om toestemming aan ze te vragen. Maar F. zegt dat dat niet nodig is, dat hij in zijn geheugen gegrift staat. Wat zal het raar aankomen zijn, straks eind februari, en hij er niet meer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten