feest

Verdriet en vreugde wisselen elkaar af. Vandaag is het feest want deze supermooie baby is vandaag 20 jaar geworden. We gaan het   straks met z'n drieen vieren in restaurant de Klub in Utrecht.     Vrijdag is de grote 'fissa' op IBB, het studentencomplex waar hij   nu woont. Daar gaan we niet naartoe. Te veel bier...

                             

dood en familie

Een tweede sterfgeval in korte tijd. Ik ging naar de crematie , want het was mijn oom, de broer van mijn moeder. Zijn dood deed mijzelf niet zoveel. Ik had wel heel erg medelijden met mijn moeder. Het was haar jongere broer en dat hoort natuurlijk niet: gaan als je jonger bent. Tot overmaat van ramp had ze juist een longembolie opgelopen waardoor de verpleeghuisarts haar verbood naar de crematie te gaan. Zelfs met ambulance en verpleger erbij. Dat was dramatisch voor haar. Ze moet het nu doen met een dvd die ze , als het goed is, gister heeft bekeken. Ikzelf had mijn oom 20 jaar niet gezien. Maar toch kwam er van alles los in de, best wel mooie, ruimte van het crematorium van Lelystad. Ten eerste het gevoel van een prelude voor de volgende crematie en verdriet dat ze er niet bij was. Daarnaast een terugblik op vroeger, toen mijn oom nog wel altijd van de partij was op de familiefeestjes. De Riouwstraat, de bakkerij van tante Alie's ouders, het speciale bord broodpap voor hem, de gebakken kippenlever, etend uit de pan met z'n allen. Kerst bij mijn zus in Den Hoorn, later de bijeenkomsten in Oosterhout. Ook muziek is niet bevorderlijk om het droog te houden. Al bij het eerste liedje, de evergreen : 'I did it my way'  had ik mijn zakdoek nodig. Gelukkig eindigde de dienst met het temponummer 'Goldfinger' en kon iedereen zich een beetje herpakken voor de bijeenkomst in de koffiekamer. Dat hij ruste in vrede.

SEH/wijn

Enige vertraging in de berichtgeving door een vervelende kwaal  deze week waardoor ik gisteren met spoed bij de dermatoloog belandde, daar doorgestuurd  werd naar Spoed Eisende Hulp en vervolgens door de arts 3 uur later zonder ingreep weer naar huis werd gestuurd. Wat zouden ze met die 3 buizen bloed doen die ze voor niks hadden afgenomen? Bijzonder altijd die SEH. Mensen met lijkbleke gezichten, soms van pijn vertrokken, hangen en leunen urenlang in de wachtkamer totdat er een arts komt. Van een vorige keer, die keer dat F. in een gat bij een restaurant 3 meter naar beneden was gedonderd en zijn pink er half af lag herinner ik mij een kermende persoon die achter een gordijntje steeds riep dat ze het niet uithield. F. lag er juist heel vredig bij, volledig gedrogeerd door de eerstelijnzuster. Hij zal wel een hoog cijfer hebben opgegeven op de vraag hoe erg de pijn was op een schaal van 1 tot 10.

Zo, dat was een lang intro terwijl ik het eigenlijk over wijn wil hebben! In een tijdschrift lazen we dat restaurant het Nonnetje( 2 sterrenrestaurant in Harderwijk) op de wijnkaart Saint Joseph heeft staan. Deze stoere wijn uit ons eigen granietgebied aan de Rhône in Frankrijk. Het domein heet les Miquettes in Cheminas. Omdat het dorp Cheminas niet verder dan 15 minuten autorijden is van ons Franse huis zijn we eropaf gegaan. Dat werd een verrassing. We kenden al de bekende huizen in de buurt: Chapoutier en Delas. Sympathiek maar ook een beetje chic. Dit adres was een onvervalst hippie- adres. Rommelig erf, hond, veel gebouwtjes. We proefden de wijn. De landwijn (toch al 8 euro), de Saint Joseph en de ' vin nature'. Dat is wijn die behalve biologisch ook zonder sulfiet gemaakt wordt, wat hem erg kwetsbaar maakt. Het bijzondere aan les Miquettes is dat de vinificatie van deze wijn in vaten ín de grond gebeurt. 

De wijnen kochten we. Zowel de landwijn, de Saint Joseph als de vin nature. Het smaakte allemaal veelbelovend , maar niet helemaal goed te beoordelen want te koud. Thuis bij het drinken bleken 2 van de 3 ook te jong. Bewaren dus maar en elk jaar eentje opentrekken tot ze op smaak blijken....