Een tweede sterfgeval in korte tijd. Ik ging naar de crematie , want het was mijn oom, de broer van mijn moeder. Zijn dood deed mijzelf niet zoveel. Ik had wel heel erg medelijden met mijn moeder. Het was haar jongere broer en dat hoort natuurlijk niet: gaan als je jonger bent. Tot overmaat van ramp had ze juist een longembolie opgelopen waardoor de verpleeghuisarts haar verbood naar de crematie te gaan. Zelfs met ambulance en verpleger erbij. Dat was dramatisch voor haar. Ze moet het nu doen met een dvd die ze , als het goed is, gister heeft bekeken. Ikzelf had mijn oom 20 jaar niet gezien. Maar toch kwam er van alles los in de, best wel mooie, ruimte van het crematorium van Lelystad. Ten eerste het gevoel van een prelude voor de volgende crematie en verdriet dat ze er niet bij was. Daarnaast een terugblik op vroeger, toen mijn oom nog wel altijd van de partij was op de familiefeestjes. De Riouwstraat, de bakkerij van tante Alie's ouders, het speciale bord broodpap voor hem, de gebakken kippenlever, etend uit de pan met z'n allen. Kerst bij mijn zus in Den Hoorn, later de bijeenkomsten in Oosterhout. Ook muziek is niet bevorderlijk om het droog te houden. Al bij het eerste liedje, de evergreen : 'I did it my way' had ik mijn zakdoek nodig. Gelukkig eindigde de dienst met het temponummer 'Goldfinger' en kon iedereen zich een beetje herpakken voor de bijeenkomst in de koffiekamer. Dat hij ruste in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten