kers

Als we terug komen is deze majestueuze kers op ons Mussenplein alweer uitgebloeid. Deze foto is tussen de buien door genomen. Maar als het zo blijft regenen is het al eerder met de pracht gedaan.

repetitio

Jawel, weer een té grote stapel boeken (ook nog 5 stuks op de IPad) en een nieuw breiwerkje. En verf om de balken in de keuken en op zolder te schilderen. Maar misschien laat ik dat liggen tot de zomer. Ik heb nu hier in Arnhem al zoveel geklust... Het straten is bijna klaar. dat is toch door onszelf gedaan en niet uitbesteed. Wat een zwaar werk! Nee, misschien blijft het bij de boeken en het breien. En genieten van brem en seringen. 

les

Ik heb de cellolessen opgezegd . Voorlopig dan. Tot ik mijn zin weer terug krijg. Want die is weg. Het doorstomen van liedje naar liedje is me tegen gaan staan. Belangrijkste is dat ik mijn leraar niet zo goed vind. Och arme, hij is zo aardig en zenuwachtig dat het mij pijn doet het op te schrijven.

Toen ik het meldde was hij inderdaad, zoals ik verwachtte, ontdaan. Soms gebeurt er echter iets speciaals met leraren. Ik kan idolaat van hen worden. Zoals van mijn allereerste cellolerares, (zie blog 1 feb 2015), zo iemand vind ik niet meer, vrees ik. Dan alweer een tijd geleden: Marianne, samen met Hervé onze eerste tangoleraren. Ik raakte zo dol op haar dat ik, net als zij, ook oranje nagellak ging gebruiken, terwijl ik nooit eerder nagellak had gebruikt.

Helaas moest zij nadat wij een tijdje les van haar hadden gehad stoppen om gezondheidsredenen. We moesten het verder doen met Hervé met wisselende danspartners. Op Hervé had F. dan wel weer een 'crush', maar ik had moeite met hem. Met mijn naar complimentjes hunkerend gemoed was het positiefste wat hij mij gaf een minzaam knikje als hij mijn passen oké vond. Nu richt mijn bewondering zich op Anke, mijn pilateslerares (hoelang nog? ze heeft een huis in Amsterdam gekocht). We zitten al 6 jaar bij haar op les en ik ben nog nooit met tegenzin erheen gegaan. Anke ziet alles, is enthousiasmerend, houdt ook de luidruchtige dames in het gareel. Het is gezellig, maar niet té. Bovenal: ze is gewoon goed en geeft mij mijn broodnodige complimenten (niet alleen mij, maar iedereen).

werk in uitvoering

Druk

Ik ben er druk mee. De zaailingen van januari op de vensterbank 

(bleek te warm) en later op een koele slaapkamer zijn jammerlijk mislukt. De schattige steeltjes werden niet steviger. Toch geef ik het nog niet op. De serre is afgelopen zaterdag opgeruimd, schoongemaakt en de bakken zijn opnieuw ingezaaid. Als het nu nog niet goed gaat mag F. het volgend jaar weer doen want dan is objectief vastgesteld dat ik geen groene vingers heb. Dat het zelfs met een naslagboek van 349 bladzijdes niet bij mij lukt. De serre is 1 ding, het tuinplan ter voorbereiding op het muziekhok een ander ding. In afwachting tot de professionele stratenmaker , ben ik, nadat het afdak dit weekeinde is afgekomen, zelf aan het stukje begonnen met de gewone stoeptegels. Het is wel heerlijk; met je handen in het zand en de aarde. Wel heb ik moeite om het teveel aan grond, want dat is er veeeel te veel, waar komt het vandaan, al die bergjes? Om dat te veel aan grond stiekem op het veldje achter te dumpen. Er ligt ook al een kuup aan grond waar nu onze vijver zit. En al is er niks mis mee om prima grond langs de randen weg te zetten. Het voelt toch als iets illegaals. Tegelijkertijd is F. begonnen aan nog een klus: het isoleren van de kamervloer. Ik zit altijd op de bank en heb geen last van een koude vloer in de winter. Maar mijn huisgenoot wel. Voor die isolatie moest eerst wel een gat gehakt worden in de kelder. Mijn god. Ik had er niet aan gedacht, maar daar komt dus ook weer veel afval van!