Ik heb de cellolessen opgezegd . Voorlopig dan. Tot ik mijn zin weer terug krijg. Want die is weg. Het doorstomen van liedje naar liedje is me tegen gaan staan. Belangrijkste is dat ik mijn leraar niet zo goed vind. Och arme, hij is zo aardig en zenuwachtig dat het mij pijn doet het op te schrijven.
Toen ik het meldde was hij inderdaad, zoals ik verwachtte, ontdaan. Soms gebeurt er echter iets speciaals met leraren. Ik kan idolaat van hen worden. Zoals van mijn allereerste cellolerares, (zie blog 1 feb 2015), zo iemand vind ik niet meer, vrees ik. Dan alweer een tijd geleden: Marianne, samen met Hervé onze eerste tangoleraren. Ik raakte zo dol op haar dat ik, net als zij, ook oranje nagellak ging gebruiken, terwijl ik nooit eerder nagellak had gebruikt.
Helaas moest zij nadat wij een tijdje les van haar hadden gehad stoppen om gezondheidsredenen. We moesten het verder doen met Hervé met wisselende danspartners. Op Hervé had F. dan wel weer een 'crush', maar ik had moeite met hem. Met mijn naar complimentjes hunkerend gemoed was het positiefste wat hij mij gaf een minzaam knikje als hij mijn passen oké vond. Nu richt mijn bewondering zich op Anke, mijn pilateslerares (hoelang nog? ze heeft een huis in Amsterdam gekocht). We zitten al 6 jaar bij haar op les en ik ben nog nooit met tegenzin erheen gegaan. Anke ziet alles, is enthousiasmerend, houdt ook de luidruchtige dames in het gareel. Het is gezellig, maar niet té. Bovenal: ze is gewoon goed en geeft mij mijn broodnodige complimenten (niet alleen mij, maar iedereen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten