de verjaardag van Uil

vervolg en slot

‘Dus hij komt hier weleens?’  zei Haas.

‘Ja, meestal verschuilt hij zich in die grote Eik daar. Hij wil zich niet laten zien, maar ik zie hem altijd toch. Zal ik polshoogte nemen, voor hij schrikt van jullie aanwezigheid?’

De dieren vonden het goed. Een aantal van hen had al een beetje genoeg van het gestruin door het bos.

Ze zagen vrouwtjesUil naar de grote eik vliegen. Ze verdween tussen het gebladerte, maar even later kwam ze eruit tevoorschijn.

‘Kom maar hier jongens,’ riep ze. ‘Hij zit hier!’

De dieren liepen in optocht naar de Eik. Daar aangekomen wilde Slang weten waar hij dan was. Hij zag niets. In ieder geval geen Uil.

VrouwtjesUil keek naar beneden.

‘Hij wil weten wat jullie komen doen.’

‘Komen doen?’ brulde Beer. ‘Taart eten natuurlijk. Hij is jarig, dat weet ‘ie toch wel. Laat hem tevoorschijn komen!’

Ze hoorden wat geritsel en toen zagen ze de kop van Uil tussen de takken.

Waar ben je nou‘  zei  Haas. ‘Je bent toch jarig, dan moet je toch thuis zijn en thee schenken.

Uil keek bedremmeld. Ik…, ik wist niet dat jullie zouden komen. Ik, ik… dacht dat er niemand zou komen.

‘Niemand komen!’ balkte Ezel, ‘we komen allemaal speciaal voor jou.’

‘Allemaal?’ prevelde Uil.

‘Ja, allemaal’, zei Hert.

 

‘Ook vrouwtjesUil?’

VrouwtjesUil zei dat ze het niet geweten had dat hij jarig was, maar dat ze, nu ze het wist, heel graag kwam.

‘O,’ zuchtte Uil. ‘In dat geval.’ Hij vloog naar beneden en zei: ‘waar gaan we het dan vieren?’

‘Bij jou, natuurlijk’ zei Slang. ‘Je hebt toch wel extra thee gehaald?’

‘Eh, nee,’ zei Uil. ‘Ik dacht dat je een grapje maakte.’

De dieren keken Uil hoofdschuddend aan.

‘In dat geval doen we het gewoon hier. We hebben een taart en water is ook oké.’

‘Jaaaa!’, riep iedereen.

En zo geschiedde. De taart werd eerlijk verdeeld.