Op mijn werk, het roosterbureau waar we met z'n drieën werken zijn in twee weken drie ouders overleden. De schoonvader van Manon, slechts 62 jaar oud, een drama, de tweede moeder van Roelina, 75 jaar , iets ouder, maar nog steeds te jong en mijn schoonvader, 87 jaar. Over zo'n leeftijd kun je niet klagen. Niet klagen maar wel terugkijken. Pas na mijn dertigste kwam ik in de familie. Een grote familie; acht kinderen met aanhang en kinderen. Inmiddels zijn er ook een stuk of zeven achterkleinkinderen bijgekomen. Het was fijn om er ieder jaar de zomerse barbecue en in de winter de tweede kerstdag door te brengen. De nichtjes ontfermden zich altijd terstond over ons kind zodat ik daar die dag geen omkijken naar had, het gezelschap was zo groot dat je altijd kon kiezen met wie je een praatje maakte. Je kon je zelfs terugtrekken op de bank met een boek. Iets wat iedereen accepteerde.
Het meeste zal ik déze bijeenkomsten missen waar mijn schoonvader zijn stempel op drukte. Een beeld dat mij zal bijblijven is het moment van het uitdelen van ijs aan het eind van zo'n familiediner. Hij in het midden van de enorm lange tafel die meer dan twintig mensen kon herbergen. De pakken ijs op tafel van 'het IJsboerke', hij met de ijslepel , een beetje puffend, alle twintig bakjes vullend nadat iedereen was gevraagd welke smaak hij of zij beliefde. De kleinkinderen inschakelend om de bakjes bij de diverse mensen te brengen. Alle gezinsleden als een soort discipelen om de uitdeler heen wachtend op het bakje lekkers.
Donderdag is de uitvaart. Het zal mooi worden, daar twijfel ik niet aan. Alle kinderen hebben hun uiterste best gedaan, met teksten en muziek en zullen in ieder geval mij, tot huilen brengen.Foto van grootvader en kleinkind met ijs. Deze foto niet van de kersttafel, maar op het strand in Domburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten