Romeo en Julia

Alweer naar een toneelvoorstelling geweest van Oostpool: Romeo en Julia. F. was als alle keren totaal onder de indruk. Voor mij het het stuk een halfuurtje korter mogen duren. De stukken van Oostpool zijn altijd behoorlijk lang. iHO duurde meer dan drie uur, dit stuk duurde twee uur en een kwartier. Verschillende grappen gingen aan me voorbij; ik had er duidelijk last van dat ik het originele stuk eigenlijk helemaal niet ken. Lachten mensen nu om verdraaiingen van originele teksten? Neemt niet weg dat de jonge acteurs fantastisch speelden en het decor weer heel verrassend was. Toch miste ik Hans Dagelet en Jaqueline Blom als oude rotten. Ook weer een hele mooie poster!

Dan nog een stukje vervolgverhaal 'Alle wegen naar Bangkok'. De jongens zijn na een nachtje Bangkok doorgereisd naar Laos waar de natuur hen overweldigt.

Hij was in slaap gesukkeld tijdens de film. Sjors stootte hem aan. ‘We gaan dalen!’

Matthias keek uit het raampje. De miljoenenstad doemde op met zijn duizenden lichtjes.

Het uitchecken ging dit keer snel en ze namen een taxi naar het al besproken hostel. Matthias had nauwelijks oog voor de, hem inmiddels al bekend aandoende, straten met het drukke verkeer, zelfs nu in de ochtendschemering waren er al heel veel mensen op de been. Te voet, op de scooter, met een auto en op de fiets haastten ze zich van de ene naar de andere plek.

Ze checkten in bij het kleine hostel, liepen door de afgebladderde smalle gangen. Matthias kon nog net opbrengen om het laken te inspecteren op ongedierte en toen kroop hij bovenin het stapelbed om er pas twintig uur later in wakker te worden.

Hoofdstuk 4

Laos

Sjors was nog aan het spetteren in het water terwijl Matthias op zijn rug op de rotsen lag en omhoogkeek het wijde blauw in.  Wolken zweefden af en toe voorbij en als hij zijn blik iets naar beneden richtte zag hij de groene bomen en de grijze, vreemd gevormde rotsen op de hellingen aan de overkant van het water.

Vang Vieng heette dezeplaats die ze volgens andere backpackers zeker moesten bezoeken. Na een korte vliegreis en een lange busreis, waarbij Matthias uitgeslapen genoeg was om het landschap goed in zich op te nemen, kwamen ze aan bij de brede rivier Nam Song.

Het eerste wat in Laos opviel was dat alles groen was. Lichtgroen, donkergroen, mosgroen, flessengroen, smaragdgroen, grasgroen, bleekgroen en alle overige tinten groen die je kunt bedenken.

Matthias verwonderde zich over het licht, de ruimte en de kleuren en genoot van de geluiden vanaf het water veroorzaakt door de talloze bootjes met toeristen die voorbij voeren. Omdat hij een hoger gelegen rots had uitgekozen om zich op neer te vleien klonken de geluiden van op een afstand.

Hij hoorde Sjors zijn naam roepen, richtte zich op, gebaarde dat hij straks kwam, het koele water in. Hij genoot nu nog te veel van de zon op zijn huid en wilde helemaal doorstoofd zijn voor hij zich weer in het rimpelloze water begaf.

Hier altijd blijven liggen, luisteren naar het gebabbel op de achtergrond. Nooit meer naar Nederland terug met zijn mistige herfstdagen, zijn benauwde zomers, zijn kwakkelwinters met bruine natte sneeuw. Wat hield Sjors het lang uit in het water, straks werd zijn huid nog helemaal gerimpeld. Jammer dat hij zijn IPod niet bij zich had. Had hij kunnen luisteren naar Potter. Goed voor z’n Engels; dat gesproken boek. Hoe vaak had hij het nu al gelezen? Toch al minstens al drie keer. Plus de keren dat mama het voorlas. Ach, ja, die eindeloze middagen in de ligstoel onder de esdoorn luisterend naar mama totdat ze zei dat ze schor werd. Het wegdromen. Net als nu. Hij was altijd een dromer geweest.

‘Klootzak!’ Wreed werden Matthias’ gedachten verstoord. Sjors gooide een plens water over hem heen. Kwaad, maar toch lachend sprong hij op om Sjors het water in te duwen, daarbij zelf ook in de rivier belandend. Proestend kwamen ze beiden boven water. Ze hielden nog een schijngevecht, daarbij aangemoedigd door enkele mensen in bootjes die voorbijvaarden. Na een onbesliste uitslag klommen ze weer op de kant, waarna ze zich beiden overgaven aan niets doen.
wordt vervolgd