wachten

We waren aan het wachten. Mijn broers, zus en ik. Wachten tot de dood mijn moeder meenam.  Al vaker in deze blog voorzichtig aangekondigd: 'nu zal het niet lang meer duren, het ziet ernaar uit dat.' Maar nu was het echt zover. Afgelopen vrijdag was het afscheid begonnen met haar overgave en de beslissing niet langer nog meer antibiotica en andere hulpmiddelen te grijpen om weer een ziekte erbij te bestrijden. Het verdriet is groter dan gedacht. Het helpt wel dat haar taaiheid ervoor zorgde dat het vijf dagen later nog niet definitief was en ik in haar kamer kon scharrelen zonder haar te hoeven vermaken maar dat ze er nog wel was...
Nu is het zover. Morgenochtend naar het verpleeghuis waar ze liefdevol verpleegd is de laatste jaren en waar het grote regelen, dit keer met mijn broer, gaat beginnen.  

Foto's genoeg uit het archief dat vorig jaar al vrijgekomen is uit mijn vaders erfenis. Hier één.