herhaling

Als je al zoveel jaar een blog bijhoudt komen sommige dingen vaker voorbij. Zoals eten bij restaurant de Steenen Tafel. Afgelopen zaterdag was het weer zover. Gelokt door de aanbieding van de restaurant 10-daagse hadden we besproken. We zaten voor het eerst buiten. De ober vertelde dat ze de marmeren tafels alleen naar buiten sjouwen als de voorspelling is dat het de hele avond zacht blijft. Wel dat bleef het. Het uitzicht over Arnhem was sprookjesachtig. Eerst met ondergaande zon, later met lichtjes. Het eten was zoals altijd subliem. Het was dus zoals alle andere keren. Alleen ikzelf ben elke keer een beetje anders (ouder!). Wel met een mooi nieuw bloesje van Sissy Boy, gekocht die dag in Utrecht na een bezoek aan de tentoonstelling van het werk van Jan Taminiau. Die behoorlijk tegenviel, de tentoonstelling. Jan kan eigenlijk maar één kunstje. Een mooi kunstje, dat wel, maar maar één.

Vervolg Alle wegen naar Bangkok:

Hoofdstuk   7

Hanoi

Matthias had zijn intrek genomen in een chiquer hotel. Een kamer voor zichzelf. Hij had even geen behoefte aan gezelschap van andere backpackers. Toch ging hij diezelfde avond de stad in, dwaalde wat van kroeg naar kroeg en pikte een meisje op.

Dit was een onverwachte wending. Was Matthias niet op weg naar zijn liefde van vorig jaar? Zag hij er niet naar uit om bij haar te zijn. Ja, dat alles is waar. Toch gebeurde het. Het meisje versierde hém. Dat wel. Maar hij liet het gebeuren. Ze bleven vier hele dagen in de hotelkamer, waarbij ze alleen de kamer verlieten om eten te kopen. Daarna had Matthias er genoeg van. Verzon een smoes dat hij weg moest en nam het vliegtuig naar Ho Chi Min stad waar hij twee dagen later Sjors weer zou ontmoeten.

Ook in Ho Chi Min stad huurde hij een eigen kamer. De twee dagen in zijn eentje nam hij om na te denken over Sjors en over zijn eigen rol in hun vriendschap. Ze hadden summier contact de afgelopen dagen. Sjors stuurde af en toe een fotootje van een bezienswaardigheid ergens in het noorden van Vietnam. Matthias stuurde dan een fotootje terug. Van eten, meestal. Nee, niet van het meisje. Dat zou hij voor zichzelf houden.

De woede op Sjors was afgenomen. Hij had de tijd, vanaf de ontmoeting met Andreas, van voren naar achteren door zijn hoofd laten gaan. Het was niet het omgaan met Andreas, hoewel voor hem onbegrijpelijk, wat hem had gekwetst. Het feit dat Sjors had gezegd dat hij saai was, was ingeslagen als een bom. Saai!?

Niet eerder hadden ze zo’n crisis gehad. Was het nu uit wraak dat hij Sjors in z’n eentje door het land liet zwerven? Ze hadden het er inderdaad van tevoren over gehad, dit jaar voor het eerst trouwens, om dingen mogelijk te laten zijn zonder de ander. Het was juist Sjors die ermee was gekomen. Sjors was altijd al de regelaar. Matthias moest bij die gedachte glimlachen. Zijn meeneemlijstjes waren beroemd. Alles stond erop. Wat niet inhield dat alles ook meekwam of gebeurd was. Dat dan weer niet. Matthias dacht aan de keer dat ze op de camping bij het festivalterrein de tent probeerden op te zetten zonder stokken, of die keer dat Sjors woedend was geworden op Farid wiens paspoort was verlopen en een spoedaanvraag moest doen maar zelf bij de Belgische grens erachter kwam dat hij de zijne op de slaapkamer thuis had laten liggen.

Nee, hij zag er weer naar uit Sjors te zien. Misschien had Sjors wel gelijk met zijn opmerking. Toch had Matthias het gevoel dat hij altijd al zo geweest was. Behoudend. Nooit haantje de voorste. Het leek Sjors nooit eerder te deren. Tot nu. Maar was het niet zo dat mensen veranderen? Ook mogen veranderen? Er waren bij hem toch ook wel gedachtes over mensen aan erosie onderhevig geweest? Maar dan over de anderen. Niet over Sjors. Maar dat ontsloeg Sjors toch niet van de mogelijkheid om ten opzichte van hem te veranderen.

Hij besloot zich erbij neer te leggen. Ook niet meer te veel over piekeren. Hij appte Sjors dat hij ernaar uitzag om hem weer te zien. Besprak een goedkoper hostel voor hen beiden en liep de stad in voor een biertje.
wordt vervolgd

dames

Kleine meisjes worden groot. Ook Sarah, de jongste uit het gezin waar ik elke week huiswerkbegeleiding geef, is inmiddels al vijf jaar. Ze droeg, ik zag dat voor het eerst, hoofdbedekking. Niet om de Ramadan, wat ik dacht, maar omdat haar haar niet 'bewerkt' was. Het is interessant  om nog steeds nieuwe culturele verschillen te zien. Te merken bijvoorbeeld hoe belangrijk uiterlijk is: haar, wimpers, nagels, kleding. De bruiloft van Harry en Meghan vonden ze wel heel mooi maar zo eenvoudig! Naturelle make-up! en niets aan het haar gedaan en de jurk zo simpel! Maar mooi, daar waren ze het toch over eens.

Vanwege Ramadan hebben ze dit keer niet bij ons gegeten, maar we hebben wel een appeltaart gemaakt die ze mee namen voor als de zon onder was. Sarah (te klein om te vasten) en Fatima (zij vast niet omdat ze in haar eindexamens zit) mochten al wel een stukje voorproeven. 

En dan nog een stukje 'Alle wegen naar Bangkok' waarin de wegen van Matthias en Sjors zich scheiden.

 

‘Je had gelijk met die gast.’ Sjors fronste, terwijl hij in zijn kopje koffie roerde. Ze zaten aan een lange tafel op de bovenste verdieping van een restaurant in een chique Mall waarbij ze uitzicht hadden over de hele stad. Sjors zuchtte, keek Matthias aan en zei: 

‘Begrijp me niet verkeerd, maar ik wilde niet zo worden als jij. Zoals je de laatste tijd was.’ Hij keek schuchter naar Matthias.

‘Zoals ik? De laatste tijd?’ Matthias voelde een onaangename klomp in zijn maag.

‘Niet boos worden,’ vervolgde Sjors, ‘maar ik vond je zo braaf worden, je ging niet meer zo vaak meer stappen tot het licht werd, je was zo serieus met je studie.

Ik wilde wel graag met je op vakantie,’ vervolgde hij snel toen hij de strakke blik van Matthias zag. ‘Je bent en blijft mijn beste vriend. Maar ik wilde deze vakantie wat losser gaan en greep alles aan om wat avontuur te beleven.

Tot nu dan,’ vervolgde hij. ‘Ik ga net zo braaf worden als jij. En alleen nog maar cola.’ Hij duwde op zijn maag als om de kater sneller te doen verdwijnen.

Matthias was onaangenaam getroffen. Braaf. Hij?

Hij keek naar Sjors. 

Was dit zijn beste vriend? Hij had nooit aan hem getwijfeld. Nooit. Nooit dingen stom gevonden aan hem, nooit zijn smaak of voorkeur ter discussie gesteld. Ze waren het toch ook altijd eens?  Ja, tot Andreas. Dat was de eerste gelegenheid waar Matthias had getwijfeld aan het beoordelingsvermogen van zijn vriend. Maar dat gedrag was dus deels terug te voeren op ergernissen van Sjors over hem?

Matthias voelde iets in zich verharden. Het voelde als werd er een scherm opgebouwd tussen hem en de buitenwereld. De buitenwereld waar ineens Sjors ook toe behoorde. Hij luisterde maar half naar Sjors die doorkletste over de uitgaansnacht. Over hoe ze….

‘Ik zou graag wel een paar dagen willen opsplitsen,’ zei Matthias ineens. ‘We hebben het er van tevoren over gehad, dat dat mogelijk moest zijn. En aangezien jij nog met de bus een tour door Vietnam wilt maken en ik daar eigenlijk helemaal geen zin in heb kunnen we elkaar over zeg een dag of vier, vijf weer ontmoeten in Ho Chi Min stad?’

Hij keek Sjors niet aan terwijl hij dit zei, maar voelde Sjors zijn adem inhouden.

Onverwacht, ongewenst snel zei Sjors dat dat oké was.

‘Ik moet wel eerst aan geld zien te komen. Anders kunnen we niet onafhankelijk van elkaar reizen.’

‘Dat valt wel te regelen. We kunnen geen hostels bespreken zonder creditcard, maar er was tot nu toe altijd nog plek zat. Ik haal cash uit de muur en dan verdelen we dat wel.’

‘Het is toch niet om wat ik zojuist zei?’ Sjors keek Matthias vorsend aan. ‘Ik geef je toch juist gelijk!’

‘Nee, nee, niet om wat je zei,’ loog Matthias. ‘Nou, ja, misschien. Maar ik heb ook wel behoefte om even alleen te zijn.’

Hier nam Sjors genoegen mee en ze liepen terug naar hun hostel om de dingen te gaan regelen.

wordt vervolgd

gebeurtenissen

 De gebeurtenissen van deze week:

mooi weer in Arnhem

 

de jaarlijkse reiniging van de vloer  

Hoogte 80 festival en....

 het einde van de rode Clio

Een kettingbotsing was de oorzaak van het afvoeren van onze, bij nader inzien (spijt komt na de zonde) best wel mooie Renault Clio. De botsing, God zij dank, zonder lichamelijke gevolgen. Dat had anders kunnen aflopen op de snelweg , op de linkerbaan. De nieuwe auto staat al voor de deur, behoorlijk lelijk grijs. Zelfde merk en model. Zal ik ooit in mijn leven weer in zo'n mooie auto rijden als ik ooit deed in onze groene Citroën Xantia Break?

as

We hebben de as van mijn vader en mijn moeder naast elkaar begraven bij Pont Vieux, ons huis in Frankrijk. Ik had er tegenop gezien, het leek me wat luguber om menselijke as van zo dichtbij te zien. Maar het was oké. Verbazingwekkend was het verschil in hoeveelheid en de kleur. Dat zal ik nog eens uitzoeken waar dat door kan komen. Het was een koude dag. De volgende dag, toen het ineens weer zomer was, ben ik terug gegaan om nog wat foto's te maken met de zon schijnend door de bomen.

Ze liggen mooi. Met het hoofd naar de rots, de voeten naar het water.

Hoogste tijd voor een update over Matthias.
 

Een paar uur later lag hij te malen in bed. Sjors was met Andreas en nog een paar backpackers gaan stappen. Hij had oprecht verbaasd gekeken toen Matthias weigerde mee te gaan.

‘Ben je niet lekker? Ben je moe?’

Matthias had hem indringend aangekeken. Merkte Sjors helemaal niet dat hij er niet aan moest denken om met Andreas de hort op te gaan? Maar Sjors had ook aan zijn blik niets bijzonders gemerkt en had hartelijk opgemerkt: ‘kruip er maar eens lekker vroeg in. Dan gaan wij de stad wel onveilig maken.’ Hij had hartelijk om zichzelf moeten lachen. Hij scheen het ook niet vreemd te vinden dat Matthias daar totaal niet in meeging.

Hij was er dus vroeg ingekropen, maar slapen kon hij niet. De andere bedden waren niet bezet, dus van andere gasten, er was altijd wel iemand bij die snurkte, had hij geen last en van de centrale ruimte en de straat drongen slechts zachtjes geluiden door tot de slaapzaal. Maar zijn constante gedachtenstroom kon hij niet tot staan brengen. Niet alleen Sjors maalde rond in zijn hoofd. Ook Phailin kwam voorbij. Hij had op dit moment ontstellende behoefte aan haar. Maar het zou gek zijn haar nu te appen. Zij moest de volgende dag weer werken en lag nu als het goed was in diepe slaap. Toch deed hij het. Een onschuldig, grappig berichtje over de afgelopen dagen.

Daarna dwong hij zichzelf een oefening te doen die zijn moeder hem ooit had aangeraden in tijden van slapeloosheid. Eén voor één alle ledematen heftig aanspannen. Van voeten tot gelaat. Het hielp uiteindelijk. Hij viel in slaap.

De volgende ochtend lag Sjors naast hem, in het andere stapelbed te slapen. Matthias ging naar de eetzaal en bestelde een ontbijt voor zichzelf. Hij was in een iets beter humeur en ging na het ontbijt de straat op om een blokje om te slenteren. Hij nam de bus naar een van de bezienswaardigheden van de stad: Nha Tho Lon. Een westers aandoende kathedraal. Een beetje lijkend op de Notre Dame in Parijs. Op zijn gemak kuierde hij terug naar het hostel en trof Sjors aan op de rand van zijn bed met een paniekerige blik in zijn ogen. 

‘Heb je mijn portemonnee gepakt?’

‘Ook goeiemorgen! Wat heb ik gepakt?’

‘Mijn portemonnee. En mijn mobiel,’ mompelde Sjors erachteraan.

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Matthias.

‘Zou toch kunnen, misschien had je mijn creditcard nodig.’

‘Die zou ik nooit zomaar pakken, maar zoek eens goed, zit die niet in je broekzak?’

Sjors had zijn hoofd in zijn handen gelegd.

‘Ik heb al overal gezocht. Als jij het niet hebt ben ik bestolen.’ Zijn blik veranderde van wanhoop in woede. Hij barstte uit: ‘De klootzak! De gore klootzak, met zijn mooie praatjes!’

‘Wie?’ vroeg Matthias, maar hij hoefde het eigenlijk niet meer te vragen. Hij vervolgde:

‘Is het vannacht gebeurd? Waarom denk je dat hij het gedaan heeft?’

Matthias hoefde zijn naam niet te noemen, natuurlijk was het Andreas.

Toch verdedigde hij hem eerst nog.

‘Maar je ontdekt het nu toch pas! Je kunt toch ook op straat bestolen zijn?’

Maar Sjors schudde zijn hoofd. ‘Ik was te zat om te beseffen wat er gebeurde. Maar nu ik nuchter ben weet ik precies waar en wanneer. Ik vond het nog wel zo tof dat hij me thuis bracht en de taxi betaalde. Van mijn geld!’

‘Je moet meteen je kaart blokkeren. En naar de politie gaan.’

Sjors kreunde. ‘Waarom? Waarom?’

Hij pakte zijn kleren en begon zich langzaam aan te kleden.

‘Je mobiel ook?’

Een korte knik was het antwoord.

‘Je mag de mijne wel gebruiken.’ Ondanks de penibele situatie moest Matthias om zijn eigen grapje lachen. Sjors deed niet mee.

Nadat ze, toch wel met veel moeite, contact hadden gekregen met de bank en ze de verzekering hadden gekregen dat de kaart geblokkeerd was zaten ze nog weer een uur later op een morsig politiebureau. Natuurlijk sprak niemand er Engels. Sjors deed een mimespel hoe zijn geld en telefoon gerold waren en noemde Andreas zijn naam. Maar zonder achternaam, die ze beiden niet wisten, had dat weinig zin. Toch bleven ze net zolang zitten tot ze een verklaring hadden met een stempel erop als bewijs van hun aangifte.

‘Koffie, nu eerst. Ik heb ook nog een kater!’

Sjors zag er inderdaad beroerd uit.

‘Ga je me dan vertellen wat er gebeurd is?’

‘Jawel,’ zei Sjors met een doffe stem. ‘Ik ga je vertellen hoe dom je kunt zijn iedereen maar te vertrouwen die interessante praatjes heeft.’

wordt vervolgd