dames

Kleine meisjes worden groot. Ook Sarah, de jongste uit het gezin waar ik elke week huiswerkbegeleiding geef, is inmiddels al vijf jaar. Ze droeg, ik zag dat voor het eerst, hoofdbedekking. Niet om de Ramadan, wat ik dacht, maar omdat haar haar niet 'bewerkt' was. Het is interessant  om nog steeds nieuwe culturele verschillen te zien. Te merken bijvoorbeeld hoe belangrijk uiterlijk is: haar, wimpers, nagels, kleding. De bruiloft van Harry en Meghan vonden ze wel heel mooi maar zo eenvoudig! Naturelle make-up! en niets aan het haar gedaan en de jurk zo simpel! Maar mooi, daar waren ze het toch over eens.

Vanwege Ramadan hebben ze dit keer niet bij ons gegeten, maar we hebben wel een appeltaart gemaakt die ze mee namen voor als de zon onder was. Sarah (te klein om te vasten) en Fatima (zij vast niet omdat ze in haar eindexamens zit) mochten al wel een stukje voorproeven. 

En dan nog een stukje 'Alle wegen naar Bangkok' waarin de wegen van Matthias en Sjors zich scheiden.

 

‘Je had gelijk met die gast.’ Sjors fronste, terwijl hij in zijn kopje koffie roerde. Ze zaten aan een lange tafel op de bovenste verdieping van een restaurant in een chique Mall waarbij ze uitzicht hadden over de hele stad. Sjors zuchtte, keek Matthias aan en zei: 

‘Begrijp me niet verkeerd, maar ik wilde niet zo worden als jij. Zoals je de laatste tijd was.’ Hij keek schuchter naar Matthias.

‘Zoals ik? De laatste tijd?’ Matthias voelde een onaangename klomp in zijn maag.

‘Niet boos worden,’ vervolgde Sjors, ‘maar ik vond je zo braaf worden, je ging niet meer zo vaak meer stappen tot het licht werd, je was zo serieus met je studie.

Ik wilde wel graag met je op vakantie,’ vervolgde hij snel toen hij de strakke blik van Matthias zag. ‘Je bent en blijft mijn beste vriend. Maar ik wilde deze vakantie wat losser gaan en greep alles aan om wat avontuur te beleven.

Tot nu dan,’ vervolgde hij. ‘Ik ga net zo braaf worden als jij. En alleen nog maar cola.’ Hij duwde op zijn maag als om de kater sneller te doen verdwijnen.

Matthias was onaangenaam getroffen. Braaf. Hij?

Hij keek naar Sjors. 

Was dit zijn beste vriend? Hij had nooit aan hem getwijfeld. Nooit. Nooit dingen stom gevonden aan hem, nooit zijn smaak of voorkeur ter discussie gesteld. Ze waren het toch ook altijd eens?  Ja, tot Andreas. Dat was de eerste gelegenheid waar Matthias had getwijfeld aan het beoordelingsvermogen van zijn vriend. Maar dat gedrag was dus deels terug te voeren op ergernissen van Sjors over hem?

Matthias voelde iets in zich verharden. Het voelde als werd er een scherm opgebouwd tussen hem en de buitenwereld. De buitenwereld waar ineens Sjors ook toe behoorde. Hij luisterde maar half naar Sjors die doorkletste over de uitgaansnacht. Over hoe ze….

‘Ik zou graag wel een paar dagen willen opsplitsen,’ zei Matthias ineens. ‘We hebben het er van tevoren over gehad, dat dat mogelijk moest zijn. En aangezien jij nog met de bus een tour door Vietnam wilt maken en ik daar eigenlijk helemaal geen zin in heb kunnen we elkaar over zeg een dag of vier, vijf weer ontmoeten in Ho Chi Min stad?’

Hij keek Sjors niet aan terwijl hij dit zei, maar voelde Sjors zijn adem inhouden.

Onverwacht, ongewenst snel zei Sjors dat dat oké was.

‘Ik moet wel eerst aan geld zien te komen. Anders kunnen we niet onafhankelijk van elkaar reizen.’

‘Dat valt wel te regelen. We kunnen geen hostels bespreken zonder creditcard, maar er was tot nu toe altijd nog plek zat. Ik haal cash uit de muur en dan verdelen we dat wel.’

‘Het is toch niet om wat ik zojuist zei?’ Sjors keek Matthias vorsend aan. ‘Ik geef je toch juist gelijk!’

‘Nee, nee, niet om wat je zei,’ loog Matthias. ‘Nou, ja, misschien. Maar ik heb ook wel behoefte om even alleen te zijn.’

Hier nam Sjors genoegen mee en ze liepen terug naar hun hostel om de dingen te gaan regelen.

wordt vervolgd