verhaal

Mijn manuscript alle wegen naar Bangkok is klaar. Het verhaal is rond. De gebeurtenissen zijn alle beschreven. Het hangt aan elkaar.

Nu kan het redigeren beginnen. F heeft de taalfouten eruit gehaald en gezegd dat ik een onderdeel moet schrappen. Dat ga ik doen. Dat kost nog wel even tijd. Daarna opmaken, lettertype kiezen, marges, omslag. En dan laat ik ook dit boek weer in een aantal exemplaren drukken. Te koop voor u voor, pak hem beet, €17,50. Daarom geen vervolg meer hier op de site. Of toch een klein stukje om u lekker te houden?

Bon, hier is het. Waar Matthias met Phailin wordt herenigd.

Daags na zijn post was er een appje binnengekomen. Een selfie in een restaurant met een schaal schelpdieren, een selfie van een voorzichtig glimlachende Phailin.

Natuurlijk had hij haar terug geappt. Ook een selfie, ook eten. Shoarma in de grote keuken met Jan breed lachend naast hem. En zo bleven ze met elkaar in contact. De eerste maanden alleen via app, later via Facetime, tot hij, tot verbazing van zijn moeder, zijn jeugdfoto’s opvroeg. Hij wilde ze aan Phailin laten zien. Ze waren gedurende het jaar dus close geworden, heel close, maar al dit contact was niet werkelijk contact geweest. Hoe zou het zijn haar in het echt te zien, zonder de vertraging en verstoring van internet?

Hij versnelde ineens zijn pas en liep naar de metro richting Siam Square.

Toen hij het restaurant binnenliep zag hij haar niet meteen. Hij was al halverwege de ruimte toen hij zijn naam hoorde. Hij zag haar en liep op haar af. 

Ze gaven elkaar een onwennige kus. Hij omarmde haar niet, zij hem ook niet. Hij voelde te veel schroom. Ze glimlachten nerveus naar elkaar. Toen begonnen ze tegelijk een zin: ‘How are you?’ ‘How are you?’

Ze lachten naar elkaar en Phailin zei: ‘You first.’

‘You look good.’ Hij lachte er schaapachtig bij.

‘You too!’ Haar glimlach ontdooide de spanning. Ze gingen aan een tafeltje zitten en bestelden eten.

Zoals vorig jaar liet hij haar kiezen. De tafel kwam vol te staan. Net als Matthias was Phailin ook meermaals per dag met eten bezig. Wat eten we vanavond? Wat vanmiddag? Wat straks? Matthias vertelde dingen over de reis en Phailin over haar nieuwe baan. Ze zou door de switch van baan een aantal dagen vrij hebben en met hem weg kunnen gaan. De tafel raakte leger en Matthias’ gemoed bedaarde. Dit was wat hij zich had voorgesteld. Met haar eten in het eethuisje, kakelende Thai om hen heen en haar gezicht, haar lieve gezicht in het centrum van zijn blik. Zonder schroom slenterden ze wat later gearmd naar haar flat. Ze hadden geen haast. De nacht was lang genoeg.

Zwarte haren uitwaaierend over het kussen. Zwart zoals van die ander. Maar anders, zo anders. Vorig jaar was ze nog een vreemde. Nu voelde het alsof ze bij elkaar hoorden. Vertrouwd. Dat was een nieuw gevoel. Een onverwacht gevoel. Prettig.

Vandaag was ze vrij, ze zouden de stad ingaan. Hij bleef naar haar kijken. Wat lag ze daar ontspannen. Hij had niet veel geslapen. Na hun vrijpartij was ze als een blok in slaap gevallen. Hij had de slaap niet kunnen vatten. Natuurlijk was hij vreemd in deze kamer. Hij herinnerde zich niet meer de poster aan de muur met een beeltenis van de Chinese muur. Misschien had die er vorig jaar ook nog niet gehangen?

De geuren waren ook vreemd. Maar zij rook hetzelfde. Zoet en kruidig tegelijk. Er kwamen geluiden van buiten naar binnen. Bangkok was een stad die nooit sliep. En dan was er het gezoem van de airconditioning. In alle hostels waar hij met Sjors of alleen was geweest hadden ventilatoren gehangen. Maar dit hele complex, Phailin vertelde dat er wel duizend mensen woonden, werd gekoeld door de airco. Tegen de ochtend sukkelde hij een beetje in, om bij het eerste ochtendgloren weer te ontwaken met het prettige gevoel dat er geweldige dagen voor hem lagen. Samen met haar.