Het was de ochtend van de uitslag. Ze had nauwelijks geslapen. Zo opgewonden en nerveus was ze geweest. Oké, ze wist dat ze populair was. Populairder dan haar man ooit geweest was. Maar nu was hij weg. Gevlucht. De lafaard. Zij zou blijven. Had ze niet altijd al de de beste ideeën gehad voor dit land , waar ze zo was van gaan houden ? Georgië. Een land waarvan ze tot voor 10 jaar geleden niet eens wist waar het lag. Dat was veranderd toen Micheil haar meenam naar dit land. Hij had er zakelijke connecties en die connecties waren heel nieuwsgierig geworden naar de aantrekkelijke vrouw van Micheil.
Ze had zich laten overreden om eens mee te gaan op zakenreis. Het land had haar overweldigd. Niet alleen de natuur: prachtige bergen, azuurblauwe meren. Maar ook de mensen: de gastvrijheid die ze ontmoette had ze nooit ervaren in haar eigen land. Micheil had haar overgehaald er te gaan wonen en door wonderbaarlijke toevalligheden was hij in de politiek beland en er president geworden. Het leek te bizar om waar te zijn, maar toch was het gebeurd. Het politiek instabiele land was als een blok gevallen voor zijn charmes (en de hare, mompelde ze erbij) . Eerst ging het goed. Maar haar charmante man had de weelde niet kunnen dragen en de corruptie, die hij eerst zo had bestreden sloop het land en het bestuur weer binnen. Hoewel zij haar morele kompas niet had verloren had hij dat wel gedaan en ze groeiden op politiek vlak uit elkaar. Dat niet alleen. Ook persoonlijk ging het steeds slechter. De ruzies namen toe en haar onbehagen groede. Moest ze terug naar haar eigen lang? Wat moest ze hier? Ze was afhankelijk van haar man. Hij verzorgde hun riante inkomen. Wat kon ze zelf hier?
Op een avond kwam een stout plan bij haar naar boven. In het contact met de kiezers van haar man wist ze dat zij minstens zo geliefd was. En met de afkolvende genegenheid voor Michael richtten mensen zich steeds vaker tot haar met vragen, opmerkingen, verzoeken. Zou ze? Ja, ze ging zich verkiesbaar stellen.
Dit betekende het definitieve einde van haar huwelijk. Micheil had dit 'verraad' zoals hij dat noemde, niet kunnen verdragen en had een scheiding aangevraagd. De alimentatie die de rechter oplegde, was samen met haar eigen inkomsten van schrijfwerk voldoende geweest om zichzelf te kunnen bedruipen. Ze was met haar partij het land in geweest, had overal mensen gesproken, had haar plannen uit de doeken gedaan in zaaltjes, op marktpleinen en ervaren hoe populair ze was. Nu nog het resultaat. Gisteren waren de verkiezingen geweest. Vanmorgen de uitslag. De telefoon ging.
De komende maanden krijgt u van mij cursusmateriaal. De opdracht van deze week: zoek een kort berichtje in de krant en verzin er een verhaal omheen. Voor het eerst heb ik nu een fantasieverhaaltje!
Volgende week geen bericht want dan is het herfstvakantie. We gaan naar Frankrijk. Genieten van rode en gele bladeren en hopelijk ook een gouden zonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten