zonder titel

U krijgt het tweede deel van hoofdstuk 1 van mijn nieuwe boek, maar Ik heb nog geen titel! Voor volgende week beloof ik dat ik een werktitel heb. 

Tweede deel hoofdstuk 1 Het vertrek 

‘Wakker?’ vroeg Sjors. Hij zag er zelf nogal verfomfaaid uit. Dikke ogen.

‘Mwah,’ zei Matthias, ‘Niet veel geslapen vannacht, jij?’ 

‘Nee, er was een feestje van Daan, dat wilde ik per se nog meepikken. Dorien zou ook komen. Ik dacht, ik ga toch nog proberen te bewerkstelligen dat ze me niet vergeet, de komende weken.’ Hij grijnsde bij die woorden. Dorien was het meisje waar hij al een half jaar verliefd op was maar van wie hij niet veel sjoege kreeg. Toch bleef hij proberen haar voor zich te winnen.

Wanneer komen ze langs? dacht Matthias. Ze zaten in het vliegtuig, hij had dorst. Hij keek het gangpad af, maar de stewards en stewardessen waren in geen velden of wegen te bekennen.

Zijn gedachten gingen automatisch weer terug naar de afgelopen dagen. Die waren helemaal in beslag genomen door het afronden van zijn bachelor. Hij moest alleen zijn thesis nog inleveren. Omdat hij zoveel tijd in de presentatie had gestoken was er eigenlijk te weinig tijd meer over voor een gedegen verslag. Afgeraffeld had hij het de laatste dag. Nu maar hopen dat het voldoende was. Hij had natuurlijk dat weekje Frankrijk beter niet moeten doen. Maar ja, ‘spijt komt na de zonde,’ zei zijn moeder altijd.

Fideel van Sjors dat hij de eerste dagen in Thailand had geregeld. Hij had het eerste hostel in Bangkok besproken en uitgezocht hoe ze van Bangkok naar Laos konden reizen. Ook had hij onderzocht hoe ze hun tijd in Beijing (de overstap kostte twaalf uur), het beste konden besteden.

‘Hoelang is het ook al weer vliegen?’

∞

Tot zover de reis vanuit de ogen van Matthias gezien. Maar wat denkt de schrijver? Denkt de schrijver al vooruit? Naar het moment dat Sjors weer naar huis vliegt en Matthias zich naar Phailin haast? Heeft de schrijver zich al ondergedompeld in de constante temperatuur van 35 graden? De dagelijks om zes uur ondergaande zon, de drukke dichtbevolkte steden en het groene platteland? Denkt de schrijver nog verder? Tot aan het ondoordringbare oerwoud? Naar het oogverblindend groen en het oorverdovend getril, gezoem en gekrijs van haar bewoners?

∞

Matthias had nog geen weet nog van het oerwoud. Hij probeerde de man te ontwijken die naast hem zat en zijn 17” laptop openklapte.

‘Het lijkt wel of ze die vliegtuigen elk jaar kleiner maken,’ mopperde Sjors, terwijl hij worstelde met het klaptafeltje. Zijn benen pasten er nauwelijks onder. Matthias had daar geen hinder van, maar hij kreeg een, weliswaar onbedoelde, por van zijn buurman. 

‘Straks wel even wisselen van stoel,’ mompelde hij tegen Sjors, die aan het gangpad zat.

‘Dacht het niet,’ zei Sjors. 

Eindelijk kwamen de stewards langs. Ze bestelden bier. Vervolgens deden ze hun oortjes in en terwijl Sjors luisterde naar zijn playlist op Spotify begon Matthias aan een luisterboek. Acht delen Harry Potter. Nooit te oud voor Potter dacht hij. En zo begon de lange vlucht naar Beijing.

wordt vervolgd