zoon

Onze zoon was vier dagen thuis. Dat was lang niet gebeurd, er was dus een aanleiding. De aanleiding was keuzestress. Crisis over keuzes. Van wie heeft hij die eeuwige en vaak opgeklopte twijfel heeft  vraag ik me vaak af. Niet van mij! Gelukkig konden we hem ook dit keer helpen en is hij, keuze en al gemaakt, na vier dagen weer zijn eigen gang gegaan.

Zo'n bezoek is iets wonderbaarlijks. De eerste avond is reuze gezellig. Spelletje kaart erbij, samen een televisieprogramma bekijken. De volgende dag begin ik me al een beetje te ergeren aan slingerende troep, de indeling van de dag: 's morgens in bed, 's middags leuke dingen doen en 's avonds , als wij zo langzaamaan aan naar bed gaan denken, de zware issues op tafel leggen. De derde dag komt het tot ruzie, waarbij het me opvalt dat hij, net als F., beter ruzie kan maken dan ik. Ik heb de neiging bij een ruzie weg te lopen, het bijltje erbij neer te gooien, nog een paar niet gemeende scheldwoorden te roepen terwijl ik de deur dichtsmijt. Zo niet F. en W. Zij blijven communiceren, pakken, zodra het kan, de draad weer op en een oplossing ligt dan in het verschiet. Daar kan ik nog wat van leren. 

De vierde dag roept het wegbrengen weer een nieuwe emotie op: ik mis hem al voor hij de trein instapt. 

Passend plaatje bij dit alles. Arnhem aan de Rijn met de John Frostbrug op de achtergrond. Daar zaten we op de afgelopen zomerse zaterdag (dag 3, vóór de ruzie) behoorlijk gezellig en tevree te kletsen over het leven.

Nick Cave

We zijn donderdag naar een concert geweest. Niet naar een live concert maar naar een filmregistratie van een concert. Het was beter dan een concert. Het was Fantastisch!

Om wie gaat het. Wel, het gaat om een artiest die ik al goed vind vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar die ik nog nooit live heb gezien en waarvan ik maar een cd bezit. Wel heb ik zijn laatste plaat : Skeleton Tree na het uitkomen en de lovende recensies erover te hebben gelezen Recensie Skeleton Tree VPRO dood gedraaid op Spotify.

De film/het concert duurde meer dan twee uur Trailer distant sky (zet volledig scherm aan!). Met gemak had ik nog twee uur kunnen luisteren en kijken.

Dit blog artikeltje heeft weinig zin in wervende zin omdat de film op dezelfde avond een eenmalige uitvoering was in heel veel cinema's over de hele wereld.  Wel kan het wervend zijn om een optreden van hem te bezoeken. Hij toert volop. Zoals 1 juli op driedaags festival Down the Rabbit Hole. 

 

naweeën

Toen de crematie van mijn moeder achter de rug was vulde mijn hoofd zich met ruimte en was er opluchting omdat ik me niet meer druk/ bezorgd/ belast hoefde te voelen om haar. Dat gevoel duurde een maand lang tot de eerste Paasdag toen we de laatste spullen gingen verdelen. Het weer door de handen laten gaan van servies en sieraden en de gang de volgende dag naar de kringloop deden herinneringen, fijne en niet-fijne, opborrelen. Schuldgevoel komt er ook om de hoek kijken. Niet aardig genoeg geweest, niet vaak genoeg op bezoek. 

Ook herinneringen aan mijn vader kwamen, vooral 's nachts, voorbij.

Vandaag zal geen makkelijke dag worden. Ik ga de urn van mijn moeder ophalen. Omdat zowel papa als mama in Frankrijk verstrooid willen nemen F. en ik de urnen komende vakantie mee. 
Voor de echt allerlaatste keer naar Oosterhout, luisterboek van Potter paraat. Vandaar uit ga ik langs Utrecht. Lunchen met W. om mijn blik weer naar de toekomst proberen te richten. 

F. zei vanochtend, niet voor het eerst, tegen me: 'je hebt het goed gedaan.'

Ik ben daar niet zo van overtuigd.

And now for something completely different! De avonturen van Sjors en Matthias

Hoofdstuk 6

Vietnam, weerzien met Andreas

Ze waren niet lang in Dien Bien Pho gebleven. Het bleek deprimerend, al die oorlogstekenen. Na een dag hadden ze het wel gezien. Uitgaansgelegenheden waren er niet, alleen hoertjes, waar een boomlange Australiër hen vriendelijk op wees.

Ze konden met het vliegtuig naar Hanoi of met de trein. Het was Sjors die pleitte voor het vliegtuig. Niet goedkoop, wel tien keer zo snel.

En veiliger, zo leek het nu tenminste na hun avontuur met de bus.

‘Best,’ had Matthias geantwoord. Hij had zich voorgenomen komend schooljaar maximaal te gaan lenen, al zijn huisgenoten deden dat. En met de toelage die hij van zijn ouders ontving kon hij best ruimer doen dan vorig jaar, had hij besloten. Hij vond het niet erg om in de goedkoopste hostels te verblijven, maar af en toe wat meer luxe kon geen kwaad.

En zo waren ze comfortabel en wel in Hanoi beland.

Het was weer leuk in een stad te zijn. Ze hielden beiden van de reuring op straat, de geluiden, het feit dat de nacht alleen verschilde van de dag doordat de zon weg was. Ze deden zich weer te goed aan het kruidige eten in de eettentjes en kraampjes op straat. Matthias was blij verrast toen hij ontdekte dat een staat verwijderd van hun hostel een Franse bakker zat met echt stokbrood. Hij at een hele achter elkaar op, terwijl Sjors verbaasd toekeek nadat hij een deel van het brood had afgeslagen.

Ze bleven ’s ochtends lang in bed liggen omdat ze het elke avond met verschillend gezelschap uit het hostel laat maakten. Ze gingen uit naar de verschillende danceclubs of bleven in de centrale ruimte een bordspel spelen als iemand Catan of Carcassonne op de tafel had gelegd. Matthias was een ster in drankspelletjes. Hij verloor er precies genoeg om aangenaam aangeschoten te worden, maar dronkenschap bleef hem altijd bespaard. Sjors had niet altijd zoveel geluk, maar hield er dan bijtijds mee op om vanaf de zijlijn Matthias aan te moedigen.

Op een van die avonden, ze waren aangeschoven bij een stel jongens die Kolonisten aan het spelen waren, klonk een bekende stem achter hen.

‘Sjors!’ Wat een toeval jullie hier te zien!’.

Matthias voelde een rilling over zijn rug gaan. Voor hij had omgekeken wist hij wie er zo enthousiast Sjors had begroet.

‘Andreas! wat doe jij hier?

Sjors stem klonk oprecht verbaasd, niet enthousiast maar ook zonder enige ergernis.

Was hij hen gevolgd? Waarom in godsnaam dook hij hier op? Alle jongens, het waren voornamelijk jongens geweest waar ze mee optrokken, soms een stelletje, de korte ontmoeting met de Franse meisjes was de enige met het andere geslacht geweest, waren toffe gasten. Waarom dook de enige idioot hier in hun hostel op?

Niet te zeer laten blijken dat hij rillingen van deze jongen kreeg. Gewoon doen, erboven staan. Sjors straks, als ze alleen waren te verstaan geven dat hij deze keer echt niet met hem op stap zou gaan en als Sjors dat wel wilde dan...

Ja wat dan? Waarom was hij er eigenlijk niet meer op teruggekomen. Teruggekomen op Sjors' vreemde aantrekkingskracht voor de deze jongen? Hij vervloekte zijn eigen laksheid. Vaak, veel te vaak dacht hij dat dingen wel vanzelf terecht zouden komen. Dat hij zijn thesis best in tien dagen kon schrijven terwijl er minstens twee maal zoveel tijd voor stond. Dat hij wel de dag voor vertrek nog een creditcard kon regelen. Nee dus, waardoor hij nu steeds afhankelijk was van Sjors zijn kaart.

Werktuiglijk speelde hij verder, nadat hij Andreas een korte knik had gegeven. Sjors zat alweer met hem aan het bier, zijn plek had hij afgestaan aan een van de andere jongens.

 wordt vervolgd

Eus

Een klein stukje dit keer van 'Alle wegen' want ik wil ook nog iets vertellen over mijn bezoek aan de Arnhemse Bibliotheek waar Özcan Akyol een lezing gaf over zijn leven en werk. Het was ontzettend interessant. Ik had nog nooit iets van hem gelezen, maar hem wel al vaak op televisie gezien. Hij zou een half uur spreken , daarna was er gelegenheid tot vragen stellen. Maar hij bleek zo veel tekst te hebben en zo uitvoerig over zijn jeugd en hoe hij tot schrijven is gekomen, te vertellen dat ik me na anderhalf uur moest haasten om op tijd thuis te zijn voor de visite die kwam eten. Het thema van de lezing was taal en identiteit. Özcan deed een boekje open over de recente geschiedenis.  Hoe zijn vader in de jaren zeventig is geronseld voor een fabriek in Deventer. Hoe zijn ouders nooit Nederlands hebben geleerd. Hoe ze woonden en nog steeds wonen in een wijk met alleen maar landgenoten die ook voornamelijk Turks spreken en hoe hij zich aan dit milieu heeft ontworsteld. Ik was verrast over de uitgesproken woede die hij jegens zijn moeder heeft. Zij spreekt na dertig jaar nog steeds geen Nederlands en kan daardoor nu al niet meer met zijn dochtertje van twee jaar communiceren die Nederlandstalig wordt opgevoed. Hij legt die verantwoordelijkheid bij haar en daar heeft hij een punt.  Ik voel geen woede, maar wel verbazing en ergernis dat de veertigjarige moeder van mijn huiswerkmeisjes geen moeite doet Nederlands te leren en de meisjes dus thuis nog steeds veel Krio-engels praten. Het helpt hen niet dat er alleen de school is waar ze Nederlands horen en spreken. 

Over educatie en de meisjes gesproken: F. heeft Aisha bijles wiskunde gegeven omdat ze dat vak wil laten vallen wegens een onvoldoende. Ik heb haar gewaarschuwd dat zij daarmee veel wegen afsnijdt en nog een poging moet doen. Dat werd dus de bijles van F. Bij mij is mijn HAVO kennis wiskunde verdwenen in een groot zwart gat. Voor eeuwig onvindbaar. De toets is inmiddels gemaakt. Het resultaat een 5.3. In haar optimisme is dat bijna een 5.5, maar F. zal nog even aan de bak moeten om zeker te weten of het kiezen van wiskunde wel of niet een optie is. 

Dan nog een stukje 'Alle wegen'

Er waren mensen die de chauffeur achternagingen de bus uit.

‘Kom, ik wil ook verse lucht,’ mompelde Sjors en hij sloot zich aan bij de inmiddels ontstane rij. Matthias voegde zich bij hem en toen ze buiten stonden in de frisse buitenlucht merkte Matthias dat Sjors witter zag dan ooit, witter zelfs dan bij de ergste katers na de wildste feestjes.

‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgd.

‘Nauwelijks,’ zei Sjors met een benauwd lachje. 

‘Ik zag ineens mijn hele leven aan mij voorbijgaan. Die chauffeur nam echt een onverantwoord risico!

Vond je niet?’ voegde hij eraan toe toen Matthias niet meteen antwoordde.

Matthias dacht na. Raar was dat. Hij had het ook eng gevonden. Onverantwoord misschien, ja. Zeker met een bus vol mensen. Maar hij had de vechtpartij in de discotheek ook eng gevonden, net zoals de politie in de villa. Sjors was toch degene die nergens voor terugdeinsde. Hij was toch degene die alles aanging?

‘Ik weet niet wat het is,’ zei Sjors. ‘De natuur misschien. Daar begin je niets tegen. Kom, we gaan weer naar binnen.’ Ze zagen inderdaad de meeste mensen aanstalten maken weer de bus in te gaan.

‘De natuur,’ herhaalde Mathias. In dat geval moeten we maar snel weer naar een stad.’

Sjors glimlachte flauw. ‘Eerst de graven van Dien Bien Phu. Als die doden me maar niet gaan achtervolgen in mijn dromen.

Twee uur later arriveerden ze in het dorp en checkten in bij het eerste beste hostel. Na ettelijke biertjes en een fried rice wachtten hen een goed bed en een nacht zonder bijzonderheden.

wordt vervolgd