Eus

Een klein stukje dit keer van 'Alle wegen' want ik wil ook nog iets vertellen over mijn bezoek aan de Arnhemse Bibliotheek waar Özcan Akyol een lezing gaf over zijn leven en werk. Het was ontzettend interessant. Ik had nog nooit iets van hem gelezen, maar hem wel al vaak op televisie gezien. Hij zou een half uur spreken , daarna was er gelegenheid tot vragen stellen. Maar hij bleek zo veel tekst te hebben en zo uitvoerig over zijn jeugd en hoe hij tot schrijven is gekomen, te vertellen dat ik me na anderhalf uur moest haasten om op tijd thuis te zijn voor de visite die kwam eten. Het thema van de lezing was taal en identiteit. Özcan deed een boekje open over de recente geschiedenis.  Hoe zijn vader in de jaren zeventig is geronseld voor een fabriek in Deventer. Hoe zijn ouders nooit Nederlands hebben geleerd. Hoe ze woonden en nog steeds wonen in een wijk met alleen maar landgenoten die ook voornamelijk Turks spreken en hoe hij zich aan dit milieu heeft ontworsteld. Ik was verrast over de uitgesproken woede die hij jegens zijn moeder heeft. Zij spreekt na dertig jaar nog steeds geen Nederlands en kan daardoor nu al niet meer met zijn dochtertje van twee jaar communiceren die Nederlandstalig wordt opgevoed. Hij legt die verantwoordelijkheid bij haar en daar heeft hij een punt.  Ik voel geen woede, maar wel verbazing en ergernis dat de veertigjarige moeder van mijn huiswerkmeisjes geen moeite doet Nederlands te leren en de meisjes dus thuis nog steeds veel Krio-engels praten. Het helpt hen niet dat er alleen de school is waar ze Nederlands horen en spreken. 

Over educatie en de meisjes gesproken: F. heeft Aisha bijles wiskunde gegeven omdat ze dat vak wil laten vallen wegens een onvoldoende. Ik heb haar gewaarschuwd dat zij daarmee veel wegen afsnijdt en nog een poging moet doen. Dat werd dus de bijles van F. Bij mij is mijn HAVO kennis wiskunde verdwenen in een groot zwart gat. Voor eeuwig onvindbaar. De toets is inmiddels gemaakt. Het resultaat een 5.3. In haar optimisme is dat bijna een 5.5, maar F. zal nog even aan de bak moeten om zeker te weten of het kiezen van wiskunde wel of niet een optie is. 

Dan nog een stukje 'Alle wegen'

Er waren mensen die de chauffeur achternagingen de bus uit.

‘Kom, ik wil ook verse lucht,’ mompelde Sjors en hij sloot zich aan bij de inmiddels ontstane rij. Matthias voegde zich bij hem en toen ze buiten stonden in de frisse buitenlucht merkte Matthias dat Sjors witter zag dan ooit, witter zelfs dan bij de ergste katers na de wildste feestjes.

‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgd.

‘Nauwelijks,’ zei Sjors met een benauwd lachje. 

‘Ik zag ineens mijn hele leven aan mij voorbijgaan. Die chauffeur nam echt een onverantwoord risico!

Vond je niet?’ voegde hij eraan toe toen Matthias niet meteen antwoordde.

Matthias dacht na. Raar was dat. Hij had het ook eng gevonden. Onverantwoord misschien, ja. Zeker met een bus vol mensen. Maar hij had de vechtpartij in de discotheek ook eng gevonden, net zoals de politie in de villa. Sjors was toch degene die nergens voor terugdeinsde. Hij was toch degene die alles aanging?

‘Ik weet niet wat het is,’ zei Sjors. ‘De natuur misschien. Daar begin je niets tegen. Kom, we gaan weer naar binnen.’ Ze zagen inderdaad de meeste mensen aanstalten maken weer de bus in te gaan.

‘De natuur,’ herhaalde Mathias. In dat geval moeten we maar snel weer naar een stad.’

Sjors glimlachte flauw. ‘Eerst de graven van Dien Bien Phu. Als die doden me maar niet gaan achtervolgen in mijn dromen.

Twee uur later arriveerden ze in het dorp en checkten in bij het eerste beste hostel. Na ettelijke biertjes en een fried rice wachtten hen een goed bed en een nacht zonder bijzonderheden.

wordt vervolgd