Onze zoon was vier dagen thuis. Dat was lang niet gebeurd, er was dus een aanleiding. De aanleiding was keuzestress. Crisis over keuzes. Van wie heeft hij die eeuwige en vaak opgeklopte twijfel heeft vraag ik me vaak af. Niet van mij! Gelukkig konden we hem ook dit keer helpen en is hij, keuze en al gemaakt, na vier dagen weer zijn eigen gang gegaan.
Zo'n bezoek is iets wonderbaarlijks. De eerste avond is reuze gezellig. Spelletje kaart erbij, samen een televisieprogramma bekijken. De volgende dag begin ik me al een beetje te ergeren aan slingerende troep, de indeling van de dag: 's morgens in bed, 's middags leuke dingen doen en 's avonds , als wij zo langzaamaan aan naar bed gaan denken, de zware issues op tafel leggen. De derde dag komt het tot ruzie, waarbij het me opvalt dat hij, net als F., beter ruzie kan maken dan ik. Ik heb de neiging bij een ruzie weg te lopen, het bijltje erbij neer te gooien, nog een paar niet gemeende scheldwoorden te roepen terwijl ik de deur dichtsmijt. Zo niet F. en W. Zij blijven communiceren, pakken, zodra het kan, de draad weer op en een oplossing ligt dan in het verschiet. Daar kan ik nog wat van leren.
De vierde dag roept het wegbrengen weer een nieuwe emotie op: ik mis hem al voor hij de trein instapt.
Passend plaatje bij dit alles. Arnhem aan de Rijn met de John Frostbrug op de achtergrond. Daar zaten we op de afgelopen zomerse zaterdag (dag 3, vóór de ruzie) behoorlijk gezellig en tevree te kletsen over het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten