laatste

Zo. Dit wordt het laatste. Het laatste blogartikel van mij. Het wordt tijd voor iets anders. Ik zou nog kunnen schrijven over een Burda-patroon dat ik kocht om een winterjas te maken. Zelf het patroon maken werd me ineens te onoverzichtelijk. Ik zou nog kunnen schrijven over ons verblijf in Felicien en de nieuwe Corona maatregelen in Nederland en in Frankrijk. Ook zou ik kunnen schrijven over het schijt hebben aan de maatregelen en de tocht naar de Provence. Verder nog over de terugkeer van de schoondochter naar Thailand en welke problemen dit nu met zich meebrengt. Ik zou kunnen schrijven over mijn angst voor de winter, maar ook over het vooruitkijken naar het voorjaar met de drie sabattical maanden. Dat zou ik kunnen doen, maar ik doe het niet.

Tijd voor een nieuw project. Een winterboek/zomerboek zoals ze in mijn jeugd bestonden. Met van allerlei. Verhaaltjes, tekeningen, raadsels, gedichten, patronen, overpeinzingen, foto's. Een kunstboek. Formaat krant. Digitaal of op papier. Dat ga ik nog uitzoeken.

Ik sluit af met een foto van de mooiste ochtend van de afgelopen vakantie in La Ciotat met het strand, het fluwelen licht, de woeste golven en de surfers. Adieu!

parijs

Ken je de mop van die jongens die naar Parijs gingen? Die gingen niet.

Deze zin uit Turks fruit van Jan Wolkers slaat andersom op het vorige blogartikel. De zoon ging op het laatste moment niet naar Venetië vanwege de nieuwe regels van Duitsland. Utrechtenaren mochten niet naar het buurland (inmiddels mag geen enkele Nederlander meer daarheen, behalve de Limburgers) en ging toen naar Parijs. Bloedrood, maar zonder consequenties. Als eerst naar de Sacré-Coeur, net als hij en ik een paar jaar geleden deden. Parijs. De kroegen zijn inmiddels gesloten maar de restaurants nog open. Met enige weemoed kijk ik terug naar onderstaande foto, uit begin 2018. Komende zaterdag gaat hij met ons mee en van daaruit (sluiproute) naar Italië. Het is niet zoals het hoort. Solidariteit enzo. Maar misschien moeten we toch maar eens toe naar maatregelen per leeftijdsgroep. Mijn hart breekt als ik lees over vereenzaamde studenten en jonge mensen die niet uit kunnen, niet kunnen dansen, niet kunnen feesten, niet kunnen leven zoals een jong mens zou moeten kunnen.

   

Parmesan

 

Dit stuk Parmezaanse kaas is het derde en laatste stuk dat we meenamen uit Alba, afgelopen zomer. Op de markt hebben we daar voor twintig euro per kilo drie stukken laten incealen en meegenomen naar Nederland. 

De zoon gaat morgen naar Italië. Venetië. Nu is de tijd. Geen toeristen op het San Marcoplein. Het is moeilijk te beslissen of er via Duitsland en Oostenrijk, met strenge regels (niet uit Utrecht mogen komen) of via het almaar meer oranje kleurende Frankrijk ( maar dit zonder veel consequenties) gereisd zal worden. Morgen bij het wegrijden met de geleende auto wordt de route bepaald. 

Met meer nadruk dan anders zal de wens zijn: Bonne route!

logés

Drukke dagen en een vol huis met twee logés. Ze bezochten de zandverstuiving op de Veluwe, Park Sonsbeek, de Intratuin en op zondag het sterrenrestaurant 'het Raedthuys'. Op zaterdag werd na een Thaise maaltijd thuis in gezelschap van twee van de oude schoolvrienden, de Irish pub en het aardvarken (het beroemde beeld bij de Arnhemse bibliotheek), bezocht en bier gedronken, zittend op het gras, aan de Rijn. 

Helaas was F. niet bij het Thaise etentje en ook niet bij de lunch in het restaurant. Hij was en is niet lekker, heeft vanmorgen een test gedaan en krijgt binnen achtenveertig uur de uitslag. Extra zuur dat hij niet mee kon naar het restaurant omdat deze plek al een paar jaar op zijn verlanglijstje staat en nu er een actie was, hij zijn kans schoon zag om er een keer te eten. De logé dronk champagne, nam het hele wijnmenu én de Franse kaas en alleen dat laatste kon rekenen op enig wenkbrauw gefrons.

stoelen

Terwijl ik met een schuin oog kijk naar de 'flight status' van de vlucht van Bangkok naar Amsterdam waarmee de schoondochter to be (or not to be, that is the question) voor zeven weken naar Nederland komt, kijkt u naar de nieuwe stoelen.

Eigenlijk is er geen enkele stoel nieuw, want allen ouder dan vijftig jaar. De gele is vorig jaar opnieuw bekleed door een professional, de bruine is wegens het vorig weekend doorbreken van het metalen frame van een van de twee rode stoelen vervangen door een vintage kantoorstoel. Gevonden op Marktplaats en opgehaald uit een loods met duizend stoelen. De blauwe was ook rood en heb ik zelf bekleed. Het ging boven verwachting goed met de lap stof van zes euro van de markt in Utrecht. Totdat de schroeven er weer in moesten. F. en ik hebben er uren over gedaan om de gaten terug te vinden waar de schroeven in moesten.

reizen

 

Ik las dat over een paar weken er waarschijnlijk weer gereisd mag worden buiten Europa. Wellicht wordt er aan de vier souvenirs, hier te zien op de vensterbank: een olifantje uit Cambodja, een draak uit Singapore, een tajine(tje) uit Marokko en een rijstpotje uit Thailand nog een attribuut toegevoegd uit verre oorden. Voorlopig gaat mijn verlangen alleen maar uit naar nog langer in Frankrijk verblijven en wellicht volgende zomer een uitstapje naar Genua. De zee (zo goed bevallen afgelopen zomer in Nice) en Italië (de beste en tevens goedkoopste koffie) in één bestemming.

concert

De vakantie werd afgesloten met een concert op de boerderij 'les lacs'. Georganiseerd door Markus (trompet) en Kate, met een prominente rol voor Frans (trombone)en natuurlijk voor Daniel (gitaar). Verder met ook geweldig spel van Linda (keyboard), Steph (basgitaar) en Nicola (drum). Op groot scherm afspelen! 

vakantie

Elk jaar gaan we 's zomers vanuit ons huis in Frankrijk nog een weekje ergens anders naartoe. Dit jaar was mijn keus gevallen op Nice en die van F. op Alba (Italië). Hier enkele foto-impressies.

meteen pootje baden in zee

picknick op de Promenade des Anglais

abrikozen (uit de Ardêche!)

palmbomen

waterspeelplek

de haven van Nice

midden op de dag druk op het strand

de haven van Saint Jean Cap Ferrat

over de bergen naar Italië

kamer in B&B Ai Portici in Alba

de wijnvelden van Barbaresco

door de Po-vlakte weer naar huis

jam en courgettes

Een jaarlijkse traditie: het maken van abrikozenjam. 17 potten opbrengst dit keer van 7 kilo. Genoeg voor het hele jaar en nog over om wat potten kado te doen.

Maar waarom teelt iedereen hier courgettes? Die planten leveren altijd zo'n overproductie dat iedere kennis wordt 'verblijd' met deze veelzijdige groente. We hadden inderdaad nog niet alle 27 verschillende courgettegerechten geprobeerd uit de Zilveren Lepel, dus straks kunnen we onze eigen courgettes (er staan vier planten in de moestuin die al gebloeid hebben) er ook nog wel bij.

hittegolf

Volgende week komt er een hittegolf. Zaak dus om de plonsbak af te maken. Een klusje bedacht voor de meivakantie, maar omdat die niet doorging moest er nu nog een en ander gebeuren. De rand moest nog afgemaakt, de muur gelijkgetrokken en een stapsteen gelegd om makkelijk in en uit te kunnen stappen. De perfecte steen lag een paar meter verder, maar lastiger, ook een paar meter dieper richting rivier. Met de lier, die ooit nog dienst deed toen mijn vader met de auto net na de brug in een greppel belandde,  en ronde stukken hout lukte het ons wonder boven wonder om de steen op zijn plek te krijgen. Nu toch ook maar meteen het water in de bak! Wat een genot. Niet zo koud als gedacht, maar koud genoeg om uren erna koel te blijven.

soireé, was, kersen en een laurier

Mijn favoriete foto-onderwerp: Wasgoed aan een waslijn. Jawel, onder dezelfde boom. Dan ook maar meteen een foto van de kersen, de kersen waar we dit jaar voor het eerst op tijd voor waren maar die helaas allemaal aangegeten waren door wormpjes en de laurier die staat te shinen tegen de achtergevel.

Op sociaal gebied was er deze week een etentje en een soireé. De soireé was een muziekavondje bij Markus en Kate, bewoners van een mooi huis, een aantal dorpen verderop. Met Markus speelt F. sinds hij vorig jaar hier in de buurt muzikanten heeft ontmoet trombone (Markus trompet). Het avondje was erg speciaal. Een sobere witte ouderwetse woonkamer, een voorstelling, tien Fransen op gammele stoelen en een hapje en een drankje achteraf in de grote keuken waarbij iedereen veel te dicht bij elkaar stond.

boom

Deze boom is al vaker in mijn blog verschenen. Maar het is ook een bijzondere boom. Een Esdoorn. Wanneer het warm is, en dat is het al sinds we hier zijn, is onder zijn takken de koelste plek rond het huis te vinden. Het gaat inmiddels goed hier. Werken is wel ergerlijk (want zoveel interessanter klusjes te doen) maar rondom het werk is er genoeg tijd om te genieten van landelijkheid en stilte. Stilte die alleen verbroken wordt door een enkele landbouwmachine of door vogelgezang of een luid zoemend insect. Het werken met mobiel internet gaat trouwens wel fantastisch. We zijn nogal over-gedimensioneerd met data en kunnen vanavond, laatste dag van de maand het NOS journaal eventueel gaan kijken in 4 G. Gelukkig maar. F. had er toch wel een hard hoofd in en daardoor wat stress. Maar voor hem komt de echte vakantie dichterbij. Voor mij ook, ook al is er nog geen zicht op een rooster. Maar dat heb ik wel vaker meegemaakt in mijn roostercarrière. Eerst moet het onderwijs verzinnen hoe ze de anderhalve meter gaan vormgeven. 10 studenten in een klas? 15 studenten in een klas? We gaan het zien.

eindelijk

Vorige week geen post wegens een bezoek aan de paradontoloog. Dinsdagmiddag (en meteen woensdagochtend aansluitend) voor een initiële behandeling zoals dat heet. Een aantal dagen beroerd daarvan. Ook was de zoon een hele week thuis. Meegekomen naar Arnhem na het verjaardagsetentje bij restaurant Wilhelminapark in Utrecht om zijn gevoelens op een rijtje te zetten en een conclusie te trekken over zijn relatie. Hartenpijn! zowel bij hem als bij mij. 

Maar eerst nog het dinertje. Het eten was goed, maar veel bijzonderder was de omgeving. We zaten buiten op het terras, uitkijkend over de vijver terwijl de zon achter de bomen zakte.

Zaterdag naar Frankrijk. Overnacht op ons vaste stekkie in Maizieres (Monsieur Cotel met mondkapje) en de volgende dag langs velden met klaprozen verder naar het zuiden. Het was anders aankomen dan normaal met in het achterhoofd dat we eerst nog drie weken moeten werken en vandaag heb ik het pas écht naar mijn zin op mijn wekelijkse vrije dag. Nu, het is nog vroeg op de ochtend al warm, de vogels fluiten, de tweede koffie wordt gezet. Vanavond mag ik ook weer (wijn) drinken na de antibioticakuur (dat was nog een reden voor chagrijn) en vanmiddag gaan we de nieuwe bosmaaier ophalen bij Joop en Kim. Misschien ook nog even in hun zwembad duiken. 

de ontbijtkamer van de chambre d'hote 

show

Vandaag sprak ik een collega wier dochter in het derde jaar van de kunstacademie zit. Gelukkig niet het laatste want dan had ze moeten meemaken dat er geen natuurlijk einde zat aan haar opleiding.

Met het langzaamaan steeds meer openstellen van leuke dingen is er ook elke week weer een gebeurtenis waarvan ik denk: o ja, dat gaat nu ook niet door. Ik heb over de jaarlijkse modeshow van Artez. Een happening van formaat. Al vanaf ik daar zelf ooit aan heb meegedaan is het soms tweejaarlijks, maar de laatste jaren weer elk jaar een feestje. 
De eindexamenstudenten van nu hebben niet gekozen voor een digitale escape. Ik zou denken aan (ontwerp)tekeningen, outfits op jezelf fotograferen. Maar niets van dat al. Er komt 'iets' dit najaar. Wat een domper. 

Ik denk terug aan de jaren tachtig. De tijd van mijn afstuderen. Wat waren de toen toonaangevende ontwerpers? Thierry Mugler, Claude Montana, Anne Marie Beretta. 

Welke ontwerpers vind ik nu goed: Dries van Nooten? 

Ann Demeulemeester? 

Oud(er) kan tijdloos zijn. Maar ik zal in november Artez in de gaten houden om u te tonen wat de nieuwste lichting modeontwerpers ons brengt.

een zaterdag in mei

Het hoge woord is eruit: de Europese binnengrenzen gaan vanaf 15 juni open. Dan kunnen we het nu weer eens over iets anders hebben. Over Utrecht bijvoorbeeld. Het was weer heerlijk afgelopen zaterdag. De auto (het openbaar vervoer vermijd ik nog maar even) bij W. neergezet. Vandaar lopend naar de lapjesmarkt. Voor het eerst weer sinds de Coronacrisis. De stad zag er in het zomerzonnetje fantastisch uit. De marktorganisatie had het goed aangepakt. De helft van de kramen was er en daardoor was het goed te doen om afstand te houden. 

Drie lappen gekocht, en daarna door naar de Bijenkorf. Daar was het ook heel rustig. Twee kledingstukken gekocht (met het oog op negen weken niet kunnen shoppen) en toen op het gemak naar W's huis gewandeld om  vervolgens nog een drukke middag te hebben met de Intratuin en ijsjes op het grasveld met de dames van zijn studentenhuis.

digitaal

Alles digitaal. Hoewel, de krant komt in de hoedanigheid van papier nog in de bus. Maar dat was het wel. Werken gaat digitaal: niet heel fijn; rugpijn. Vergaderingen digitaal: ook niet fijn, wachten op je beurt nadat je een kruisje hebt gezet in de chat en niet ouderwets gezellig door elkaar heen tetteren. Toneel digitaal: niet je ergeren aan een hoestende buurman in de zaal, maar wat een klein schermpje! Een workshop Indesign digitaal, verwondering over de plekken waar vreemde mensen achter hun laptop gaan zitten. 

Toch is er ook al genoeg 'back to normal'. De eerste keer weer naar de Bijenkorf en naar Ikea. Eten bij familie in de tuin en bij vrienden binnen! De eerste afspraak gemaakt in een restaurant. 

Maar wat mij de meeste vreugde geeft is de mededeling van de Franse staatssecretaris afgelopen vrijdag dat in ieder geval mensen met een tweede huis in Frankrijk best wel weer naar Frankrijk mogen straks vanwege hun band met het land en het feit dat ze er ook belasting betalen....   Nu het vaccin nog. 

hoge veluwe

Na de euforie van afgelopen woensdag; Europa: -de grenzen gaan open!- en de deceptie twee dagen later; Frankrijk: -wij niet!-, zijn wij maar weer de natuur ingetrokken. De hoge Veluwe, meestal druk en daardoor niet leuk, maar op deze vroege woensdagochtend juist heel rustig en met een ontmoeting met een schaapskudde.

filmpje schapenkudde

home

Home is where the heart is. Maar dit huis, hoewel op de foto 

aangenaam door de avondzon verlicht, is niet het hele jaar het huis waar mijn hart zich bevindt. Nadat 11 mei een datum was waarop regels  wellicht versoepeld zouden worden, werd het daarna 2 juni, daarna 15 juni en nadat mijn vertrouwen dat wij dit jaar nog naar Frankrijk konden vertrekken tot het nulpunt was gezakt las ik vandaag een bericht dat de Europese Unie waarschijnlijk toch 13 mei (morgen dus al) gaat aankondigen dat grenzen opengaan. Er zijn ergere dingen op de wereld dan niet naar Frankrijk te kunnen gaan: de ziekte zelf of een volledige lock-down, maar deze opsluiting in eigen land voelt als een beperking die ik mijn leven lang niet gekend heb. Beperkingen door geld (geen geld) om dingen niet te kunnen zijn mij bekend en veroorzaken niet zo'n misnoegen als deze verordening van een regering om de grens niet te kunnen oversteken. 

wandelen

Nu Frankrijk nog steeds gesloten blijft, tot minstens 2 juni, blijven we spannende wandelingen opzoeken in Nederland. Omdat het weer erg meezit deze lente ziet Nederland er minder Nederlands uit dan normaal. Afgelopen zondag werden we overvallen door een regenbui, maar de bloemenpracht het Woerdense Verlaat was enorm prachtig. 

Gisteren gingen we lopen bij Wekerom (bij Ede) en liepen we in het mooiste bos wat ik ooit gezien heb! Sprookjesachtig mooi, stil, met heuveltjes, met luidkeels vogelgezang, zonder (snel)weg lawaai en zonder veel menselijk gekakel. Zo wordt Nederland steeds leuker met z'n intelligente lock- down en Frankrijk steeds onaantrekkelijker met z'n rare regeltjes (max 100 km van je huis af mogen).

andere medische ellende

Er is ook ander lichamelijk leed. Namelijk het leed dat Paradontitis heet. Een jaar of vijf geleden werd ik, na al een paar jaar bloedend tandvlees te hebben gehad waarbij mijn tandarts alleen 'mmm,' zei als ik dat meldde, doorgestuurd naar een mondhygiëniste die ineens bij de praktijk was gekomen waarop zij vervolgens zei dat het héél ernstig was.

Ik barstte acuut in tranen uit. Dit doe ik vaker bij grote verrassingen. Zij heeft mij behandeld. Vier uur in de stoel, 48 verdovingen, duizend euro en een trauma verder zei zij bij controle twee; 'het is nog niet in orde. Ik zal opnieuw moeten beginnen.'

Ik ben toen uit de stoel gestapt om daar niet meer terug te keren. Daarna vond ik een 'menselijker ' mondhygiëniste die een aantal jaar de zaak onder controle hield.

Toen stopte zij en ik zocht een nieuwe mondhygiëniste. Deze rekende drie maal zoveel als de oude, zei dat er toch groot onderhoud moest gebeuren en ik zocht, wanhopig, een adres waar narcose mogelijk was. In die praktijk, hielp een héél jonge tandarts me uit de droom. Narcose was niet mogelijk in geval van tandvleesproblemen, er volgde een gepeperde rekening en hij stuurde me door naar een Parodontoloog. Daar was ik vandaag. Er zijn kleurenfoto's van mijn gebit genomen! Er is tot huilens toe geprikt in mijn pockets. De conclusie is dezelfde als vijf jaar geleden: Groot onderhoud. Inmiddels vijftien procent in prijs gestegen. Ik twijfel nog. Ik kan ook de boel de boel laten en hopen dat het nog twintig jaar duurt voor mijn tanden uitvallen en ik er niet meer om zal geven.

Als ik voor behandeling kies zal mijn enige troost zijn dat de nieuwe mevrouw me een recept voor oxazepam zal voorschrijven. 'Zou u dat willen,' vroeg ze. 'Ja, doe maar twee,' was mijn antwoord.

Volgende week weer iets leuks over tuin, eten of de openstelling van de grenzen naar Frankrijk....

horeca

je mag binnenblijven,liggend op de bank,

je mag in een stoel zitten in je tuin

je mag wandelen in de natuur

en dit mag weer vanaf 15 juli (in Frankrijk)!