visites en kunst

Deze dagen zitten vol met bezoekjes. Na een gezellig kerstmaal bij mijn zus zijn F. en ik, vóór we de andere familiekant gingen bezoeken, nog op de koffie bij een vriend geweest. Ik was wederom geraakt door zijn huis dat, sinds hij alleen woont, veranderd is in één groot atelier. Onlangs had hij een filmpje op facebook gezet, maar het volgende filmpje dat ik nog niet eerder gezien had vond ik nog leuker. Hier de link:  Ruimteschiptheater

De vierde kerstdag combineerde ik een bezoek aan vrienden in Amsterdam met een bezoek aan het Stedelijk museum. Het was fijn de usual suspects, nu in andere samenstelling, en naar de kelder verhuisd, te zien. De ervaring met één Rothko is , net als in Parijs, niet te vergelijken met de tentoonstelling toen in Den Haag met een heleboel Rothko's bij elkaar, maar een deel van de ontroering die ik toen voelde was ook nu bij deze ene voelbaar.

De modernste kunst op de begane grond kon me eerst niet bekoren, maar  van twee kunstenaars  was ik onder de indruk: Wolfgang Tillmans en de repeterende poppetjes van Matt Mullican.

2 Januari nog meer kunst want dan ga ik met W. naar Parijs en er zijn al kaartjes gekocht voor Centre Pompidou. Nog meer Rothko!

de nachtclub

Ondertussen had Andreas nog steeds het hoogste woord. Als je hem moest geloven had hij al waanzinnige avonturen meegemaakt. Matthias bestudeerde het gezicht van Sjors dat steeds aandachtig naar Andreas was gekeerd. Zag Sjors niet dat de helft van de verhalen van Andreas te fantastisch waren om waar te zijn?

Ze bevonden zich in een schaarsverlichte ruimte. Sjors en Andreas waren aan hun derde roodgekleurde drankje begonnen en hadden de grootste pret met een man die beweerde de eigenaar te zijn van de tent. Hij had hen uitgenodigd mee te gaan naar een soort V.I.P. ruimte mee te gaan waar al zijn ‘vrienden’ waren.

Matthias maakte zich zorgen. Hoewel hij zichzelf voorhield niet zo kinderachtig te zijn en de boel een beetje los te laten, ze hadden nog ruim een uur voordat ze naar het vliegveld moesten, kon hij het niet laten uit voorzorg alleen kleine slokjes te nemen van het neongroen gekleurde drankje dat hij in zijn handen geduwd had gekregen. Hij wilde alert blijven om waar te nemen wat er om hem heen gebeurde.

Híj had helemaal niet met deze man mee willen gaan. Ze zaten best gezellig aan het kleine tafeltje te kletsen en om zich heen te kijken naar de gasten van de club. Maar toen Andreas was teruggekomen van de toiletten had hij een man in zijn kielzog die meteen deed alsof ze vrienden van elkaar waren. Deze man sprak wel Engels, hoewel hij met moeite te verstaan was. Sjors en Andreas lieten zich door hem meetronen en Matthias was achter hen aangegaan. Hij had geprobeerd naar Sjors te seinen dat het niet slim was in een tent als deze en in een stad als deze zo argeloos met iemand mee te gaan, maar Sjors hield zich buiten zijn bereik en nu stonden ze hier. Matthias keek om zich heen en probeerde een praatje aan te knopen met één van de vrouwen die in zijn nabijheid stond. Ze had hem niet begrepen. Ze knikte en glimlachte hem alleen maar vriendelijk toe. De mannen waren luidruchtig. Klopten elkaar op de schouders en dronken in flink tempo door. Steeds werden van beneden volle glazen aangevoerd. Een kleine man met glanzend achterovergekamd haar botste tegen Matthias op.

‘Sorry, sorry,’ sliste hij met dubbele tong. ‘Europe? Very good, europe,’ hij wachtte niet op een reactie maar wankelde verder.

Een dienblad met glazen kwam alweer langs en Matthias vroeg naar cola. De ober knikte richting bar en beduidde dat hij moest volgen. Matthias liep met hem mee en dronk gulzig van de frisdrank. De cocktail was zo zoet geweest dat hij er flinke dorst van had gekregen. Toen hij van de bar terugkwam zag hij Sjors en Andreas niet meer. Ook de eigenaar was verdwenen. Matthias scande de ruimte. Wat nu weer? Zij waren toch niet tegelijk met z’n drieën naar de w.c.? Hij liep naar de toiletten beneden. Op de begane grond was het nog drukker geworden. Toch constateerde hij snel dat de lange gestaltes van Sjors en Andreas daar niet waren.

Matthias vloekte. Een meisje keek hem vragend aan. ’Have you seen my friend?  Tall, black hair, European? Hij vergat voor het gemak dat Andreas ook verdwenen was, om hem hoefde hij zich toch niet te bekommeren?

Het meisje schudde haar hoofd. Wist ze het niet of verstond ze hem niet? Hij liet het in het midden en liep weer naar boven. Bij de deur werd hij tegengehouden door een breedgeschouderde man. Die stond er eerder toch nog niet?

‘Can I come in?’ vroeg Matthias beleefd. ‘My friend is in here.’

De portier schudde zijn hoofd.

‘But...’ begon Matthias. Op dat moment hoorde hij kabaal vanuit de ruimte achter de deur. Het leek alsof daar de hel was losgebroken. Hij hoorde een luide bonk, de deur viel open en een man viel op de grond. Terwijl de portier zich over de man boog, glipte Matthias vlug naar binnen. Hij zag een bizar schouwspel. Vrouwen stonden in een kluitje in een hoek bijeen en in het midden van de ruimte was een groep van ongeveer twintig mannen in gevecht. Matthias ontdekte tot zijn verbijstering dat zowel Sjors als Andreas zich onder de vechtenden bevonden.

Hij gaf een enorme schreeuw: ‘Sjórs,’ en dook de menigte in.

wordt vervolgd

titel???!!!!

 Ik heb een titel!

 Terwijl Sjors honderduit met de jongen praatte keek Matthias om zich heen. Niet alleen het plein, maar ook de omliggende boulevards waren enorm. Pas in de buurt van het hostel werden de straten wat smaller. Toen ze bij het hostel arriveerden was Sjors nog steeds in diep gesprek verwikkeld met de jongen. Andreas was zijn naam en hij was al vier maanden onderweg.

‘Kom even mee wat drinken,’ nodigde hij de jongens uit. Sjors liep al mee naar binnen en Matthias volgde. Het interieur leek op een Amerikaanse bar met Chinese prullaria maar was niet ongezellig. Terwijl Andreas incheckte en zij bij een magere vrouw wat te drinken hadden besteld keek Matthias Sjors aan en zei: ‘wat wil je met die jongen?’

‘Gewoon, beetje chillen.’ Sjors keek hem peinzend aan. ‘Laat je toch gaan Matt, we zijn vijf weken onderweg. Je zult nog gaan verlangen naar ander gezelschap dan het mijne.’

Matthias moest ondanks zichzelf glimlachen. ‘Oké, ik zal mijn vreemdelingenangst even opzijzetten. Vanavond zitten we inderdaad weer met z’n tweeën in het vliegtuig richting Bangkok.

“Wat is je plan?’

‘Een eettentje zoeken, misschien daarna kijken of er een nachtclub open is. Wel oppassen met drinken want we moeten om middernacht weer op het vliegveld zijn.’

Intussen voegde Andreas zich weer bij hen. Hij had hun conversatie overhoord en zei:

‘Ja, goed idee, eten! Ik kan een os op.’

‘We kunnen de receptie vragen of ze wat leuke plekken weten’ zei Matthias nu, ‘maar eerst even dit vreemde theetje opdrinken.’

Ze hadden bier besteld, maar niemand in deze miljoenenstad leek Engels te verstaan en zo kon het gebeuren dat ze nu hete thee voor zich hadden in plaats van bier.

Even later liepen ze op straat. Ze hadden begrepen van de oude mevrouw van de receptie dat ze overal in de buurt goed konden eten, op straat of binnen, keuze genoeg. Voor een club konden ze het beste naar de wijk Sanlitun gaan, daar waren de karaoke bars en bars waar je kon biljarten. Ook de chiquere nachtclubs bevonden zich daar.

‘Wat zijn dat dan?’ Matthias keek met afgrijzen naar zijn bord. Bijna alle restaurants hadden menukaarten buiten hangen met plaatjes van de gerechten, maar Andreas was er één binnengelopen waar dit niet het geval was en had voor de vuist weg wat besteld.

‘Spannend toch?’ had hij gezegd. En nu zat Matthias met gefrituurde insecten en zeepaardjes op een stokje! Andreas had een pannenkoekje voor zich dat er wel lekker uitzag en ook de dumplings van Sjors zagen er stukken beter uit dan wat erop zijn bord lag. Maar Matthias slikte zijn afgrijzen in. Dit was Azië, hij kon niet elke dag pasta met pesto verwachten hier. Hij maakte geen verdere opmerkingen en begon aan zijn stokjes. Sjors schoof hem wat dumplings toe. Uiteindelijk zorgde het mierzoete toetje ervoor dat hij toch tevreden het zaakje verliet.

Ondertussen had Andreas nog steeds het hoogste woord. Als je hem moest geloven had hij al waanzinnige avonturen meegemaakt. Matthias bestudeerde het gezicht van Sjors dat steeds aandachtig naar Andreas was gekeerd. Zag Sjors niet dat de helft van de verhalen van Andreas te fantastisch waren om waar te zijn?

wordt vervolgd

kerstmarkt

Zaterdag 16 december is er van 16:00 tot 20:00 uur weer een kerstmarkt in Schaarsbergen. Zoals elk jaar present: de Boswol. Didie en Paula verkopen hun zelf gesponnen, zelf geverfde en zelf gebreide producten zoals dit prachtige kindervestje en gevilten tas.

 

Komt allen naar de Kemperbergerweg 800 Arnhem. Voor meer informatie: www.ovschaarsbergen.nl

Beijing

 

Hoofdstuk 2

  

Beijing

Matthias keek om zich heen. Het plein was immens. Waarom heette het eigenlijk het Plein van de hemelse vrede, vroeg hij zich af.

‘Gaan we Mao nog bezoeken?’ vroeg Sjors. ‘Het is gratis.’

‘In dat geval,’ grinnikte Matthias.

Ze liepen naar het gebouw waar Mao opgebaard moest liggen. Er was een lange rij voor het mausoleum, gevormd door hoofdzakelijk Aziaten, ze zagen weinig westerlingen. Ze werden naar binnen geleid en vergaapten zich aan de kristallen kist. Toen Sjors een stap opzij deed werd hij hardhandig door ordebewakers met witte handschoenen terug in de rij geduwd. Toen ze niet veel later naar buiten kwamen en met hun ogen knipperden tegen het felle licht verbaasden ze zich over de tranen van veel mensen.

‘Hij was toch een dictator?’ fluisterde Matthias tegen Sjors. ‘Waarom huilen ze?’

‘Misschien een populaire dictator?’ antwoordde Sjors.

‘Nederlanders?’ vroeg een stem. Sjors en Matthias keken om. Ze zagen een lange jongen van hun leeftijd met rood warrig haar die een zware rugzak droeg.

‘Ja,’ zei Matthias aarzelend. Hij hield er niet van om op reis Nederlanders te ontmoeten. Liever maakte hij kennis met mensen van een andere nationaliteit. Optrekken met Nederlanders in het buitenland voelde wel héél vertrouwd. Soms kon je na lange tijd in den vreemde erg verlangen naar een Nederlandse stem, maar nu, pas een dag onderweg, kon hij nog goed zonder.

‘Gelukkig,’ zei de jongen. ‘Ik ben compleet de weg kwijt.’

‘Waar moet je heen?’ vroeg Sjors vriendelijk. Sjors was altijd vriendelijk tegen mensen in nood, stelde Matthias vast.

‘Leo Hostel, ik dacht, ik ga vanaf het vliegtuig eerst het beroemde plein bekijken, maar nu is de batterij van mijn telefoon leeg en weet ik bij god niet meer waar ik naartoe moet.’

‘Matt, zoek jij het eens op.’

‘Je bent hier dus ook net gearriveerd?’ Sjors richtte zich weer tot de jongen. Die had zijn rugzak afgedaan en ging er onder luid gepuf op zitten.

‘Sinds vanmorgen, ik kom uit Australië, daarvoor was ik in Zuid-Amerika.’ Hij keek er mismoedig bij alsof het niet iets was waar hij zelf voor had gekozen.

Wat een vervelende vent, dacht Matthias maar zocht toch het adres op van het hostel.

‘Kwartiertje lopen hier vandaan,’ zei hij.

‘We lopen wel met je mee,’ zei Sjors.

Shit, waar is Sjors nu weer mee bezig dacht Matthias geërgerd, ik heb helemaal geen behoefte aan andere mensen. Toch protesteerde hij niet. Hij liep voor hen uit in de richting die de app aangaf.

wordt vervolgd

Tot mijn schande heb ik nog geen titel. Volgende week? 
Denkt u maar mee, ik sta open voor suggesties.

zonder titel

U krijgt het tweede deel van hoofdstuk 1 van mijn nieuwe boek, maar Ik heb nog geen titel! Voor volgende week beloof ik dat ik een werktitel heb. 

Tweede deel hoofdstuk 1 Het vertrek 

‘Wakker?’ vroeg Sjors. Hij zag er zelf nogal verfomfaaid uit. Dikke ogen.

‘Mwah,’ zei Matthias, ‘Niet veel geslapen vannacht, jij?’ 

‘Nee, er was een feestje van Daan, dat wilde ik per se nog meepikken. Dorien zou ook komen. Ik dacht, ik ga toch nog proberen te bewerkstelligen dat ze me niet vergeet, de komende weken.’ Hij grijnsde bij die woorden. Dorien was het meisje waar hij al een half jaar verliefd op was maar van wie hij niet veel sjoege kreeg. Toch bleef hij proberen haar voor zich te winnen.

Wanneer komen ze langs? dacht Matthias. Ze zaten in het vliegtuig, hij had dorst. Hij keek het gangpad af, maar de stewards en stewardessen waren in geen velden of wegen te bekennen.

Zijn gedachten gingen automatisch weer terug naar de afgelopen dagen. Die waren helemaal in beslag genomen door het afronden van zijn bachelor. Hij moest alleen zijn thesis nog inleveren. Omdat hij zoveel tijd in de presentatie had gestoken was er eigenlijk te weinig tijd meer over voor een gedegen verslag. Afgeraffeld had hij het de laatste dag. Nu maar hopen dat het voldoende was. Hij had natuurlijk dat weekje Frankrijk beter niet moeten doen. Maar ja, ‘spijt komt na de zonde,’ zei zijn moeder altijd.

Fideel van Sjors dat hij de eerste dagen in Thailand had geregeld. Hij had het eerste hostel in Bangkok besproken en uitgezocht hoe ze van Bangkok naar Laos konden reizen. Ook had hij onderzocht hoe ze hun tijd in Beijing (de overstap kostte twaalf uur), het beste konden besteden.

‘Hoelang is het ook al weer vliegen?’

∞

Tot zover de reis vanuit de ogen van Matthias gezien. Maar wat denkt de schrijver? Denkt de schrijver al vooruit? Naar het moment dat Sjors weer naar huis vliegt en Matthias zich naar Phailin haast? Heeft de schrijver zich al ondergedompeld in de constante temperatuur van 35 graden? De dagelijks om zes uur ondergaande zon, de drukke dichtbevolkte steden en het groene platteland? Denkt de schrijver nog verder? Tot aan het ondoordringbare oerwoud? Naar het oogverblindend groen en het oorverdovend getril, gezoem en gekrijs van haar bewoners?

∞

Matthias had nog geen weet nog van het oerwoud. Hij probeerde de man te ontwijken die naast hem zat en zijn 17” laptop openklapte.

‘Het lijkt wel of ze die vliegtuigen elk jaar kleiner maken,’ mopperde Sjors, terwijl hij worstelde met het klaptafeltje. Zijn benen pasten er nauwelijks onder. Matthias had daar geen hinder van, maar hij kreeg een, weliswaar onbedoelde, por van zijn buurman. 

‘Straks wel even wisselen van stoel,’ mompelde hij tegen Sjors, die aan het gangpad zat.

‘Dacht het niet,’ zei Sjors. 

Eindelijk kwamen de stewards langs. Ze bestelden bier. Vervolgens deden ze hun oortjes in en terwijl Sjors luisterde naar zijn playlist op Spotify begon Matthias aan een luisterboek. Acht delen Harry Potter. Nooit te oud voor Potter dacht hij. En zo begon de lange vlucht naar Beijing.

wordt vervolgd

blog/boek

Sinds ik begonnen ben met het schrijven van langere verhalen is mijn lust om blogartikeltjes te schrijven verminderd. Ik merk dat ik de energie die ik wekelijks in mijn boeken in wording stop ten koste gaat van het schrijven van andere dingen zoals deze blog. 

Daarom vanaf nu, voorlopig, mijn boekschrijfsels in partjes voor u. Het nieuwe boek over de Aziëreis (ik heb nog geen titel) is pas zes weken in wording maar er zijn nu twee hoofdstukken klaar, vandaag het eerste hoofdstuk.

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Vol ongeloof staarde Matthias naar het bord. Geen treinen naar Roosendaal stond er. Hij was op station Utrecht. Het was zeven uur ’s morgens. Met moeite negeerde hij de neiging Sjors te bellen. Nadenken nu. Wat te doen?

Hij keek naar de andere reizigers. Die leken ook geschokt. Enkelen raadpleegden hun mobiel. Matthias zag in de verte een conducteur en haastte zich naar hem toe.

‘Mijnheer! De conducteur keek op.

‘De trein naar Roosendaal, ik moet naar Brussel, hoe kom ik daar?’

‘Via Schiphol,’ zei de man, ‘spoor vier’.

‘Dank u wel,’ Matthias voelde langzaam de stress wegebben. Goed dat hij Sjors niet meteen had gebeld. Hij had zich voor deze reis op van alles voorbereid, maar niet op de omstandigheid dat het in zijn woonplaats al mis zou kunnen gaan. Ze hadden tijd genoeg gereserveerd om in Brussel te komen, maar om nu al in Utrecht te beginnen met vertraging…

Matthias installeerde zich in de trein naar Schiphol.

Gelukkig, het was vrij rustig in de coupé. Wat zag het landschap er mooi uit. De zon moest nu toch al een tijdje op zijn maar er lag nog steeds een rode gloed over de weilanden. Wat ben ik moe. Vannacht bijna niet geslapen. Tot drie uur bezig geweest met de wasdroger. Leuk dat Brecht opbleef om me met de laatste raad en daad en een biertje bij te staan. In het vliegtuig kan ik wel slapen. Wat een heksenketel was het de laatste weken. Het verslag op het laatste moment opgestuurd. Op hoop van zegen dan maar. Ook moest m’n kamer nog leeg voor de onderhuurder. Leuke gast wel. Benieuwd hoe hij met de huisgenoten zou omgaan. Stopte de trein nu alweer? O, Rotterdam. Shit, een hele menigte gulpte naar binnen. Nou, ja, ik heb gelukkig al een zitplaats. Nu vooruitdenken aan de reis en niet meer terug aan de afgelopen week. De losse eindjes, als die er zijn, los ik bij terugkomst wel op. Over een eeuwigheid. Even appen naar Sjors om te laten weten dat ik op schema lig.

Matthias had het afgeleerd om zich om Sjors druk te maken. Hoewel hij altijd op het nippertje kwam aanrennen was hij er altijd. Sjors moest uit Nijmegen komen en was vandaaruit via Breda naar Roosendaal gereisd. Sjors reageerde meteen op zijn app. Hij zou op de afgesproken tijd in Roosendaal zijn. Matthias voelde zich opgelucht. Misschien nog een klein tukkie?

De trein reed het station binnen. In de verte zag hij zijn vriend staan. Hij hief zijn hand op. Sjors droeg het vertrouwde blauwwitte blokjesoverhemd en de grote rode rugzak van hun reis van vorig jaar hing op zijn rug. Ze hadden al veel vaker samen gereisd. Weekeindjes Ameland en Terschelling, met het busje naar Spanje, al die keren met andere vrienden erbij. Vorig jaar voor het eerst met zijn tweeën. Toen ook naar Zuidoost-Azië: Cambodja en Thailand.

Thailand, waar hij Pond had ontmoet.

Reizen met Sjors ging altijd als vanzelf. Er was nooit wrijving, nooit ruzie. Hij was ervan overtuigd dat het dit keer ook zo zou gaan.

wordt vervolgd

Ravage

Op de laatste dag dat het kon gingen F. en ik naar de tentoonstelling van Ravage in het Arnhems museum. Vijf jaar voordat ik in Arnhem naar school ging studeerden Clemens Rameckers en Arnold van Geuns af. Omdat zij vrijwel meteen bekend en beroemd werden gonsden hun namen veelvuldig op de afdeling mode. Nu, vijfenveertig jaar later neem ik pas kennis van hun werk. En dat werk is leuk. Heel leuk. F. was nog meer onder de indruk van hun werk, en vooral van hun werkhouding, dan ik. Geen zin? Zin maken! is hun motto. Elke dag in ieder geval een tekening. En die werkhouding met hun talent levert erg mooie dingen op. Zij hebben zich met bijna alle vormen van toegepaste kunst bemoeid: mode, servies, interieur, maar maakten altijd ook vrij werk. En dat vrije werk sprak me het meeste aan. Luister en kijk eens naar de docu's van deze heren van stand.

film Ravage 1  0:48"
 film Ravage 2  0:50" 
film Ravage 3  4:18"

Amsterdam en de Ooij

Dit weekend was ik bij vrienden in Amsterdam, gevolgd door twee dagen met mijn werk in een hotel in de Ooijpolder. Deze bezoekjes maakten dat ik me even heel tevreden voelde met Nederland. Zowel stad als platteland kunnen ook hier in ons kikkerlandje van een enorme schoonheid zijn.

Azie

Mijn zoon is drie maanden in Zuidoost-Azië geweest. Eerst met een vriend naar Laos, Vietnam en Thailand, toen met de Thaise vriendin in Bangkok gebleven, met haar naar het idyllische eiland Ko Mak en naar Maleisië en nog een kleine twee weken alleen op pad. Ik had veel contact met hem. Meer dan nu, nu hij weer thuis in Utrecht is. Dat contact was leuk. Met facetime de Nike store in Kuala Lumpur (Maleisië) van binnen bekeken, met facetime vanuit een bed in een hotelkamer in Hue (Vietnam) een beetje zitten kletsen en met facetime de geluiden van de rivier de Menam die door Bangkok stroomt gehoord. Hij is weer heelhuids thuis. Ik ben een verhaal aan het schrijven met elementen van deze reis. Over mijn nieuwe schrijfcursus verhaal ik volgende week.

Een vorige reis, die naar Spanje met een busje, was aanleiding voor mijn boek: De vrienden,  Reis naar het zuiden. Ik schreef eerder dat er geen zegen op het productieproces rustte. Uiteindelijk is het boek met slordigheden bij de drukker vandaan gekomen. Daarom verkoop ik deze oplage niet maar is hij te geef. Een mailtje naar tassenvanwolf@gmail.com voldoet. Dan stuur ik het op (binnen Nederland).

alweer een dak

Een Frans huis behoeft constante aandacht. Een Nederlands huis natuurlijk ook, maar omdat wij in ons Franse huis veel minder tijd doorbrengen lijkt het of we daar altijd aan het klussen zijn. Dit maal de reparatie van inmiddels een derde dak! Veel gebouwen betekent veel daken. Het eerste dak dat het begaf was het dak van de geitenstal. Dat is met vereende krachten, Willem, de buurman, Eric, ik, maar toch voor 90 procent door F. vervangen. Het tweede en grootste dak was twee jaar geleden aan de beurt. Ook dat dak was al jaren, vanaf de koop eigenlijk,  aan zijn eind. Nu, bij het derde dak, dat van het houtschuurtje, was het verval niet zo zichtbaar. Wel de afgebrokkelde muur die door F. al eerder gedeeltelijk was hersteld, maar het venijn zat hem in de dikste balk die op een onzichtbare plaats doorgerot was. Aan de arbeid dus weer. Met een authentieke dakbedekkersmethode: pannenlatten op balkjes en daar direct de pannen op. Een precisiewerkje, maar weer goed gelukt!

Arnhem op de schop

Ik schreef eerder over grootse werkzaamheden in Arnhem: een bioscoop op het kerkplein en dat ik die inspraakronde had gemist. Het werk vordert al aardig en tot mijn verbazing merk ik dat het heel leuk wordt! Dat de weekmarkt naar een andere plek is verhuisd blijft een aderlating, maar de grachtjes die ineens tevoorschijn komen vind ik wel grappig! Het hele plan is te vinden bij de volgende link. Interessant voor de Arnhemmers onder u. 

    plannen Paradijs

bed en boek

Het in elkaar zetten van het nieuwe bed ging langer duren dan we eerder dachten. We lagen dus op de grond. Dat wil zeggen op de vijfentwintig jaar oude latex matrassen op de eenvoudigste lattenbodems van Ikea. Dat hield ik twee nachten vol. Toen sleepte ik het dikkere matras weer van Wolfers kamer en dat beviel beter. Na een week pas begon F. te piepen. Toen was het hek van de dam. Er moesten per omgaande nieuwe matrassen besteld. We gingen ons verdiepen op internet en hebben afgelopen week, na alles gelezen te hebben over traagschuim, koudschuim, boxspring, polyether en latex én live liggen in een winkel, nieuwe matrassen besteld. In twee dagen tijd hebben we beslist en over drie weken worden ze geleverd. Met luxe lattenbodems. Eerst dat alles weer op de grond en in de kerstvakantie moet dan het gedroogde hout tot het, volgens mijn zus 'ascetische', bed gebricoleerd. Wanneer klaar krijgt u een foto.

Een andere (financiële) tegenvaller was het door haast tot twee maal toe verkeerd bestelde boek over de vrienden. Ik wilde onze stagiair waar ik zo'n klik mee heb het boek kado doen voor hij weg gaat. Ik besloot dus dat het boek nu af moest. Nog een keer door F. laten controleren, alle foutjes eruit gehaald. Pff, klaar. Alleen nog omzetten in PDF en bestellen.

De bestelling was de deur uit en toen pas checkte ik het omslag PDF. Ai, Word omzetten naar PDF voor print doet iets raars met marges. De aflopende tekening liep niet meer van het papier af maar had een witrand. Opnieuw de bestelling gedaan (Word naar PDF voor electronische distributie) mailtje erachteraan, volgende dag gebeld en gelukkig; het kon nog gewijzigd. Op het laatste moment bedacht ik dat het binnenwerk ook opnieuw moest omdat daar ook tekeningen in zitten.

Er gingen twee dagen overheen toen ik nog eens het PDF binnenwerk bekeek. Shit, een pagina minder. Hoe kon dat? Na de eerste paniek liet ik F. ernaar kijken en die haalde een verkeerde enter of ander onderwaterteken eruit dat bij omzetten van PDF naar print niet naar boven was gekomen, maar nu wel. Ik moest even huilen wegens het waarschijnlijk weggegooide geld. De dag erop de drukker weer benaderd. Ja, het binnenwerk was al gedrukt. Ja, we wilden het wel overnieuw. Waarschijnlijk komt het nu niet meer op tijd om als kado mee te geven. Wat leer ik hiervan? Tot en met de laatste stap controleren! Of zoals bij het boek over Uil: F. vragen om er tot en met de laatste stap bij te blijven.

bed

We hebben een nieuw project. Er komt een nieuw bed. Sinds de twijfelaar niet meer breed genoeg was en naar Frankrijk verhuisde hebben we zestien jaar op de grond gelegen. Wel op superchique, van de ecowinkel,  lattenbodems, dat wel, maar met het klimmen der jaren wilden we wel eens een echt bed. We hebben het boxspring onderstel van mijn ouders geprobeerd, maar ik vond het niets. Er is een hoop heen en weer gesleep geweest met die bedden, het bed uit Wolfer's kamer gepakt, toch weer terug, tot F. mijn favoriete bed, ooit opgeslagen in mijn Pinterest account wel zag zitten om zelf te maken.

 

We hebben drie houthandels bezocht. Interessante, leuke uitstapjes. De Arnhemse fijnhouthandel heeft keus uit honderdtwintig(!) houtsoorten. We schrokken evenwel van de prijs, gewend als we zijn aan de prijzen van hout bij de houthandel in Frankrijk.

Bij Bosman was erg mooi eikenhout te krijgen, maar niet in de juiste dikte waardoor we zouden moeten plakken en de prijs was nog hoger dan bij de Fijnhouthandel. Dan naar Brabant! Voor veel minder geld nemen we het risico van nog niet geheel gedroogd eikenhout en liggen de gezaagde balken nu te drogen onder het fietsen afdak. Omdat F. de komende weekeinden van alles te doen heeft is dat niet zo erg. Intussen slapen we weer gewoon op de grond.

 

Max, Mischa en het Tet-offensief

Ik heb hem uit: de dikke van Harstad ofwel Max, Mischa en het Tet- offensief. 13 Juni kondigde ik aan dat ik het boek zou gaan lezen in de zomervakantie. Ik heb bijna twee maanden gedaan over de twaalfhonderdtwintig pagina's. Een fenomenaal boek. Af en toe taai, om dan weer los te gaan in knappe beschrijvingen van de gemoedstoestand van de hoofdpersoon. Afijn, een goeie recensie is er al gemaakt door VPRO boeken: 

https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2017/mei/de-dikke-van-harstad.html

Door de beschrijvingen van de fictieve schilderijen die de fictieve Mischa maakt kreeg ik zin om zelf te gaan schilderen. Hoewel ik een kunstopleiding heb, heb ik nooit geschilderd met (olie)verf en er ook nooit behoefte toe gevoeld. Dan moet je wel wervend kunnen schrijven als dat nu wel gebeurt! Toen ik bovenstaande recensie nog eens las zag ik dat de schrijver bij de Noorse uitgave een theaterposter (Max is theatermaker) en een catalogus van het werk van Mischa had toegevoegd. Geweldig idee. Lezen dat boek!

verhaal

Ik heb mijn grote(re)verhaal af. Vind ik. Het is, denk ik, een boek  geworden voor 1ezers tussen twaalf en achttien jaar. Een jeugdboek dus. In augustus heb ik het afgemaakt, ik heb het aan twee mensen laten lezen, hun commentaar ter harte genomen en verwerkt in uitgebreidere beschrijvingen van personen en plaatsen, om daar later toch weer dingen van te schrappen omdat ik liever zelf helemaal tevreden ben dan dat anderen het leuk vinden. U ziet: een succesvolle ondernemer word ik nooit.

Nu laat ik het nog lezen aan een of twee mensen die zichzelf in de personages zouden kunnen herkennen en als zij geen bezwaar hebben laat ik het printen, wederom in vijf-voud. 

Ook in dit boek heb ik tekeningen verwerkt. In kleur ditmaal. Met de leukste op de omslag. Die tekening krijgt U vast kado.

Ook al vind ik het verhaal wel klaar, toch heb ik mij opgegeven voor een nieuwe cursus schrijven. Dit keer bij de Volksuniversiteit. Want uitgeschreven ben ik nog niet en ik denk dat er nog wel wat te leren valt.