Ouders

De kerstdagen zijn voorbij. Twee dagen eten met ouders. Ja, ze leven nog alle vier. Een geschenk, zeggen sommigen. Als je zoals mijn schoonouders nog  redelijke gezond bent, zowel geestelijk als lichamelijk en je een behoorlijke dosis zelfredzaamheid hebt, dan is bijvoorbeeld een kerstbijeenkomt met acht kinderen, aanhang, negen kleinkinderen, deels met partner en de inmiddels al zes achterkleinkinderen (zo lief!!) een gezellige bedoening.

Als echter mijn moeder, geestelijk nog wel aardig oke, maar door haar lichamelijke toestand niet meer mobiel en bijna blind, in een verpleeghuis woont en daar niet altijd evenveel lol in heeft, en mijn vader lichamelijk en geestelijk gestaag achteruit gaat, maar geen hulp wil, is het geschenk vaak een last. Het zorgen voor ouders voelt voor mij niet 'natuurlijk' aan. Tegelijkertijd kan ik het niet over mijn hart verkrijgen een stap terug te doen. Ik heb bedacht dat de enige remedie om geestelijk in balans te blijven is om te doen wat ik kan en daar bevrediging uit te halen. Niet mee te gaan in het gevoel dat het nooit genoeg is. Me niet te vaak afvragen of we het juiste doen. Ook als dankbaarheid voor wat je hebt gedaan uitblijft, kan ik bedenken dat mijn zoon ook niet altijd 'dank je wel' zegt als ik zijn overhemd strijk of een brood in zijn tas stop. Tja, met nieuw leven ga ik makkelijker om dan met aftakelend leven. Toch zal ik me neer moeten leggen bij de gang van de natuur. Het is niet anders. Hoe ermee om te gaan is mijn uitdaging voor 2017.

van de schoonheid en de troost

De titel is van Wim Kayser die in de jaren negentig een serie gesprekken had met kunstenaars, filosofen en wetenschappers en hen de vraag stelde: 'Vertel me wat dit leven de moeite waard maakt.’ Deze foto van Style indicator, mode van de voor mij onbekende Mary Katrantzou, kan mij op dit moment troost bieden. Wellicht u ook.

kerstwens

Voor
U en U
Vrede, Voorspoed, Bezinning
Nu
Altijd

kerstmarkt

Komende zaterdag 17 december van 16:00 uur tot 20:00 uur kerstmarkt op Schaarsbergen (Arnhem). Van alles te zien en te koop, zoals deze zelfgesponnen en gebreide sjaals en gevilte tassen.

winter

Terlet gisteren. Terwijl er geen eind lijkt te komen aan onheilstijdingen: ziekte , dood zelfs van mensen die veel indruk op me hebben gemaakt, doet de natuur haar eigen ding. En dat is: prachtig zijn in de winterzon. Zie het en neem de tijd om ervan te genieten.

Arwen, een ridderverhaal, slot

III

Kasteel Arturin lag te schitteren in de zon. Arwen voelde zijn hart overslaan. Nu zou het gaan gebeuren. Hij spoorde zijn paard aan en galoppeerde de vallei in. Toen hij op een paar honderd meter genaderd was werd hij verrast door de vele vlaggen die op de kantelen stonden te wapperen. Nog dichterbij zag hij grote bedrijvigheid. Er reden wagens naar binnen, hij zag ridders op paarden, honden. Arwen vroeg zich af wat er aan de hand was.

Toen hij over de ophaalbrug reed werd hij verwelkomd door de wachters.

‘Welkom heer Arwen, naar uw komst werd uitgezien! Vervoegt u zich bij de huisvrouwe, zij zal u verder ontvangen’.

Arwen steeg af, gaf zijn paard aan een stalknecht en ging op zoek naar Dolinde, de huisvrouw van kasteel Arturin.

‘Arwen!’ Ze verwelkomde hem met een kus. ‘Je hebt dezelfde kamer. Ik moest hem uit de handen van ridder Iwan redden. Hij wilde ook de kamer met het uitzicht over de velden, maar ik heb gezegd dat hij voor jou was’.

Tegelijkertijd kwam er een andere ridder op Arwen toelopen.

‘Arwen! Wat een bijzonder genoegen je te zien!’

Ook Arwen was blij om ridder Taurus te zien, maar tegelijk verbaasd. Wat deed hij hier?

‘Taurus, wat brengt jou hier?’

Taurus antwoordde niet direct maar keek ietwat bevreemd naar Arwen.

‘Ik denk dat jonkvrouw Felice vanavond alles uit de doeken zal doen. Je zult tot dan moeten wachten’.

‘Maar waarop dan?’ vroeg Arwen. Maar Taurus zei dat hij nog veel te doen had en verdween vlug. Daarna probeerde Arwen Dolinde uit te horen, maar ook zij deed geheimzinnig en zei tegen hem: ‘wacht maar, vanavond zul je het horen’.

Arwen legde zijn tas in zijn kamer en ging op zoek naar Felice. Hij vond haar niet , maar wel haar vader.

‘Arwen!’, ook zijn ontvangst was uiterst hartelijk. Hij informeerde naar Arwens gezondheid, naar zijn reis, naar zijn ouders. Eindelijk kon Arwen vragen: ‘Waar is Felice, en waarom is het zo druk?’

‘Vanavond, vanavond, mijn beste’, zei de burchtheer. ‘Vanavond ben je onze ere gast en zul je alles horen’.

Arwen vroeg zich af wat hij zou horen. Hij wilde alleen maar Felice spreken. Alleen. Maar het leek onbeleefd verder aan te dringen.

Om zeven uur werd de gong geluid voor het eten. Arwen spoedde zich naar de eetzaal. Daar was het vol ridders. Vele ridders kende Arwen , maar er waren er ook die hij nog nooit gezien had. De eetzaal blonk en schitterde van alle pracht en praal. Hij ging naast Taurus zitten en ze praatten even. Ondertussen spiedde Arwen de zaal door of hij Felice zag. Eindelijk kwam ze binnen. Gevolgd door haar hofdames liep ze langzaam, ondertussen enkele ridders groetend, naar voren naar de hoofdtafel. Als altijd benam haar schoonheid Arwen de adem. Tegelijkertijd vroeg hij zich af wat zij te zeggen had in het bijzijn van zoveel ridders.

Hij moest nog wachten tot de eerste schalen met eten op tafel waren gezet. Toen stond ze op en nam het woord.

‘Beste ridders, beste Arwen.’

Arwen keek verward op. De jonkvrouw ging verder. ‘Wij zijn bijeen gekomen om een man te eren die van onschatbare waarde is geweest voor ons land en voor dit kasteel in het bijzonder. Arwen dacht: ‘waarom moet iedereen meeluisteren naar wat alleen ons tweeën aangaat?’

De jonkvrouw ging verder.

‘Arwen, ja jou bedoel ik met die ridder. ‘Jij bent er in grote mate verantwoordelijk voor dat de vijand teruggedrongen is naar het eigen land en de vrede getekend is. Daarom willen mijn vader en ik je eren met het vervullen van een wens van jou’.

Arwen begon te blozen. Ze zou toch niet echt… waar iedereen bij was?

‘Jouw wens, je hebt die meermalen verwoord bij het flakkerende haardvuur als het wapengekletter voor de nacht even was verstomd.  Jouw verlangen naar het spelen van een onschuldige strijd. Een toernooi met al je vrienden, wellicht met alle ridders van ons rijk. Welnu. Die droom komt morgen uit. Alle ridders, die zich konden vrijmaken zijn gekomen voor dit spektakel en het heeft zijne majesteit de koning behaagd om te komen en de winnaar aan te wijzen. Hij zal morgen arriveren.

Eet en drinkt allen. Er is genoeg en meer. Moge straks uw slaap diep en verkwikkend zijn zodat u allen morgen uitgerust aan de strijd kunt beginnen. Een strijd die dit keer een spel zal zijn en waar alleen plezier aan zal worden beleefd. Moge de beste ridder winnen!’

Iedereen begon te klappen en te roepen. ‘Hoera, hoera voor vrouwe Felice!’

Arwen klapte werktuiglijk mee. Was dit haar verrassing? Zijn ontgoocheling was groot. Hij wilde naar zijn kamer om de brief weer te lezen die hij zo verkeerd had begrepen. Ineens veranderde zijn ontreddering in woede. Eten ging hij. En drinken. Véél drinken. Slaap had hij niet nodig. Hij zou haar morgen wat laten zien! Dat hij niet alleen in oorlogstijd maar ook in het spel de beste ridder was. Hij keek met een wrange glimlach Taurus aan. ‘Proost jongen. Maak je borst maar nat.

Ik lust jullie rauw morgen. Jullie allemaal.’ 

 

De drie delen van Arwen zijn als vervolgverhaal in deze blog opgenomen. Toen dit derde deel af was bleek dat ik 300 woorden teveel had geschreven. De opdracht was 1800 woorden. Daarom heb ik meer dan 200 woorden geschrapt uit het hele verhaal en bij 'moi' opgeslagen. Dus als u behoefte voelt het complete, compactere verhaal nog eens door te lezen....

cello en sofa

Volgende week het slot van Arwen, een ridderverhaal. Deze week een terugblik op dingen van de herfstvakantie: in de open lucht musiceren en bekleden van een sofa. Buiten musiceren is in Nederland een rariteit. In de stad moet je je uiterste best doen om buren geen last te bezorgen met jouw geluid. F heeft kosten nog moeite gespaard om vrij te kunnen spelen in een afgesloten hok. Dat hok is best oké geworden, daar niet van. Maar er gaat niets boven muziek maken zonder rekening te houden met buren.

Dan de sofa. Ooit gekregen (geleend?) , ik weet het niet meer , jij wel Paula?). Een grappig meubelstuk met een chique zwart-wit streep. Enigszins aangedaan door de tijd en daarom ook niet erg om de bekleding eens te vervangen en tegelijkertijd een beetje in overeenstemming te brengen met het interieur van ons Franse huis.

Arwen, een ridderverhaal, vervolg

vervolg van 1 november

Het was niet druk op de weg, zijn paard liep goed door en daardoor kon hij vrijuit zijn gedachten laten gaan over het afgelopen jaar. Wat een consternatie gaf het toen koning Erward II van Kratov de oorlog verklaarde aan zijn land.  Er waren al een tijdje strubbelingen met het zuiderbuurland. Erward was nog niet zo lang aan het bewind en deze koning was uit ander hout gesneden dan zijn vader. Met Erward I had zijn land tientallen jaren in vrede geleefd. Koning Tristan, zijn koning, dezelfde die hem enkele jaren geleden tot ridder had geslagen had alle ridders opgeroepen en naar de landsgrenzengestuurd. Arwen was in kasteel Arturin beland en had daar Felice ontmoet. Wat was hij onder de indruk geweest van haar. Een jonkvrouwe als een roos. Rank en bevallig en ook nog eens gezegend met een klaterende lach. Zij had om hem gelachen, en hem aangemoedigd grappen te maken. De eerste keer dat hij haar zijn liefde verklaarde had ze die lach laten horen. Ze had gezegd: ‘Arwen! Je kent me net! Ik ben helemaal niet zo leuk als jij denkt!’

Hij was afgedropen, verfoeide zijn onbesuisdheid en enige tijd beheerste de oorlog zijn gedachten.  
Er was een aanval begonnen. Het kasteel werd belegerd. Met alle voorraden die in het kasteel waren zouden ze zo'n belegering lange tijd kunnen doorstaan, maar de vijand moest natuurlijk teruggedrongen! Arwen deed mee aan diverse uitvallen, steeds zonder succes, maar gelukkig ook zonder verliezen aan hun kant. Eindeloos sprak Arwen met de burchtheer en Felice over hoe ze de vijand te slim af konden zijn. Op een avond lukte het een bode door de vijandelijke linies heen te komen en vertelde hen dat helpers onderweg waren. Kasteel Troy was bevrijd en de vijandelijke troepen aldaar waren zo verzwakt dat er krijgslieden gemist konden worden om hier op Arturin te helpen. De volgende dag was het al zover. De hulp van buiten was voldoende om de vijand terug te dringen en grotendeels te verslaan. 
Die avond was er een groot feestmaal en verklaarde Arwen voor de tweede maal zijn liefde voor de jonkvrouw. Dit keer lachte ze niet maar keek hem ernstig aan. ‘Lieve Arwen’ , zei ze. ‘ Nu ken je me veel beter, en ik ken jou beter. We hebben zo veel gepraat, zo veel meegemaakt. Ik ben je gaan waarderen, niet alleen als grappenmaker, maar heb ook je serieuze kant gezien. Toch kan ik niet op je voorstel ingaan. We hebben elkaar onder zulke speciale omstandigheden meegemaakt. Ik wil als eerste dat deze vreselijke oorlog voorbij is. Nu kan ik niet nadenken over zulke hoofse zaken als liefde....

Arwen was gedesillusioneerd. Hij was ervan overtuigd geraakt dat er maar één vrouw op de wereld was die hij wilde. En dat was zij. De volgende dag kwam een boodschapper hem zeggen dat hij ontboden was bij de koning om verdere plannen te horen en met hangend hoofd verliet hij het kasteel, zwerend dat hij er snel terug zou komen.

Aan het einde van de middag kwam hij bij een herberg. Hij twijfelde. Nog een paar uurtjes doorrijden? Hij besloot het niet te doen en in de herberg te overnachten. De waard ontving hem met alle egards. 
'Een maaltijd, een pul bier en een goed bed" zei Arwen, 'Dat is alles wat ik nodig heb. O, ja, en zorg goed voor mijn paard. Ik moet er morgen weer vroeg mee op pad’ .

'Komt voor elkaar heer' zei de waard. Hij boog er een beetje bij, als had hij een koning voor zich.

Arwen sliep nu goed die nacht. De jonkvrouw kwam voorbij in zijn dromen, de nachtelijke gesprekken met haar en haar vader bij het flakkerende licht van het haardvuur. Maar ook de gevechten en het tumult van de strijd.

De volgende ochtend regende het. Het maakte Arwen niet uit. Een buitje kon hij wel hebben. Zijn paard was uitgerust en hij kwam die ochtend verder dan hij van te voren had ingeschat. In de verte zag hij de abdij van Gilze al. Misschien kon hij daar de lunch gebruiken. Ach, nee, hij reed door. Misschien kon hij, als de middag nét zo voorspoedig zou verlopen, morgen tussen de middag al bij kasteel Arturin aankomen.

wordt vervolgd 

niet gerustgesteld, gedesillusioneerd!

verkiezingen

In een tijd van Netflix en dvd series is het heel ouderwets: een vervolgverhaal. Een verhaal waarbij je op het vervolg moet wachten. Maar met het verhaal over Arwen is dat zo, en nog wel twee weken! Testje voor uw uithoudingsvermogen.

Vandaag zijn er belangrijker zaken aan de hand dan een fantasieverhaal over een ridder. Het is verkiezingsdag in Amerika. Als u dit leest weet u wat het is geworden. Misschien ga ik opblijven om eerder dan morgenochtend gerustgesteld te worden.

Arwen, een ridderverhaal

'Meester! Er is een brief voor u gekomen!' Arwen keek op van het poetsen van zijn laarzen. Die waren vies geworden van het ritje vanmiddag met zijn paard. Hij had herhaaldelijk af moeten stijgen omdat na de laatste storm het smalle pad versperd was door afgevallen takken. Ook was het pad modderig na de laatste regens. Een brief? Voor mij? dacht hij, terwijl hij zijn poetslap neerlegde. Hij verwachtte geen berichten. Nieuwsgierig pakte hij de brief aan en keek naar de afzender. Kasteel Arturin! Dat was zeker een verrassing. Het was meer dan een maand geleden dat hij voor het laatst daar was. Om nog een keer zijn zijn zaak te bepleiten... Snel opende hij de enveloppe. Zijn adem stokte . Het was het handschrift van haarzelf: jonkvrouw Felice. Koortsachtig begon hij te lezen. Dit is wat er stond:

Meest geachte ridder, of mag ik zeggen, mijn allerbeste Arwen, 

Hierbij reageer ik op een wens van jou die ik lang heb genegeerd en waar ik lang geen acht op heb geslagen. Nu de rust is wedergekeerd in mijn leven en in mijn hoofd, na de verschrikkelijke tijd die achter ons ligt, moet ik er steeds vaker aan denken en staat mijn besluit vast. Ik ga aan jouw wens tegemoet komen.  Mag ik je daarom uitnodigen om te komen naar mijn ouderlijk slot op de eerste dag van de lente?  Ik zal alles in orde maken om je als mijn meest geliefde gast te ontvangen.

Met de meeste hoogachting en allerbeste groeten,

Jonkvrouw Felice

Arwen legde de brief langzaam naast zich neer. Toen kwam hij in actie: 'Levius! Zadel mijn paard en pak een tas. Ik moet er vandoor'. 'Maar heer!' zei deze. 'De schemering treedt al in, de tafels voor het avondmaal worden al gedekt. Waar wilt u in het donker naartoe?' Arwen aarzelde. De knecht had gelijk. In het donker kon hij niet reizen. Hij moest wachten tot de ochtend. 

Het was mistig toen hij de volgende morgen bij zonsopgang vertrok. Maar zijn hoofd was niet mistig, ook al had hij de afgelopen nacht nauwelijks geslapen. Zijn hoofd was kraakhelder. Zijn gebeden waren verhoord. Hij vroeg zich niet af hoe het kwam dat Felice zich had bedacht. Hij voelde zich in de zevende hemel en kon niet wachten tot hij haar in zijn armen kon sluiten. De weg was goed begaanbaar. Dit was een breder pad dan dat waar hij gister had gereden in het bos en op deze weg kon hij goed opschieten. Toch zou het, ook als hij doorreed, minstens drie dagen duren voor hij kasteel Arturin zou bereiken.

wordt vervolgd.

Sandra

Het was de ochtend van de uitslag. Ze had nauwelijks geslapen. Zo opgewonden en nerveus was ze geweest. Oké, ze wist dat ze populair was. Populairder dan haar man ooit geweest was. Maar nu was hij weg. Gevlucht. De lafaard. Zij zou blijven. Had ze niet altijd al de de beste ideeën gehad voor dit land , waar ze zo was van gaan houden ? Georgië. Een land waarvan ze tot voor 10 jaar geleden niet eens wist waar het lag.  Dat was veranderd toen Micheil haar meenam naar dit land. Hij had er zakelijke connecties en die connecties waren heel nieuwsgierig geworden naar de aantrekkelijke vrouw van Micheil.

Ze had zich laten overreden om eens mee te gaan op zakenreis. Het land had haar overweldigd. Niet alleen de natuur: prachtige bergen, azuurblauwe meren. Maar ook de mensen: de gastvrijheid die ze ontmoette had ze nooit ervaren in haar eigen land.  Micheil had haar overgehaald er te gaan wonen en door wonderbaarlijke toevalligheden was hij in de politiek beland en er president geworden. Het leek te bizar om waar te zijn, maar toch was het gebeurd. Het politiek instabiele land was als een blok gevallen voor zijn charmes (en de hare, mompelde ze erbij) . Eerst ging het goed. Maar haar charmante man had de weelde niet kunnen dragen en de corruptie, die hij eerst zo had bestreden sloop het land en het bestuur weer binnen. Hoewel zij haar morele kompas niet had verloren had hij dat wel gedaan en ze groeiden op politiek vlak uit elkaar. Dat niet alleen. Ook persoonlijk ging het steeds slechter. De ruzies namen toe en haar onbehagen groede. Moest ze terug naar haar eigen lang? Wat moest ze hier? Ze was afhankelijk van haar man. Hij verzorgde hun riante inkomen. Wat kon ze zelf hier?

Op een avond  kwam een stout plan bij haar naar boven. In het contact met de kiezers van haar man wist ze dat zij minstens zo geliefd was. En met de afkolvende genegenheid voor Michael richtten mensen zich steeds vaker tot haar met vragen, opmerkingen, verzoeken.  Zou ze? Ja, ze ging zich verkiesbaar stellen.

Dit betekende het definitieve einde van haar huwelijk. Micheil had dit 'verraad' zoals hij dat noemde, niet kunnen verdragen en had een scheiding aangevraagd. De alimentatie die de rechter oplegde, was samen met haar eigen inkomsten van schrijfwerk voldoende geweest  om zichzelf te kunnen bedruipen. Ze was met haar partij het land in geweest, had overal mensen gesproken, had haar plannen uit de doeken gedaan in zaaltjes, op marktpleinen en ervaren hoe populair ze was. Nu nog het resultaat. Gisteren waren de verkiezingen geweest. Vanmorgen de uitslag. De telefoon ging.

De komende maanden krijgt u van mij cursusmateriaal. De opdracht van deze week: zoek een kort berichtje in de krant en verzin er een verhaal omheen. Voor het eerst heb ik nu een fantasieverhaaltje!

Volgende week geen bericht want dan is het herfstvakantie. We gaan naar Frankrijk. Genieten van rode en gele bladeren en hopelijk ook een gouden zonnetje.

afscheid

Het afscheid van Maria kwam op hetzelfde moment als mìjn afscheid. Maria omdat ze 65 en nog wat maanden was geworden. Ik omdat ik naar een andere locatie werd gedelegeerd. Met Maria en Gonny van de catering en verder in wisselende gezelschappen, van congiërges en leidinggevenden tot telefonistes en docenten, heb ik alle jaren die ik op de Velperweg heb gewerkt 's ochtends rond achten koffie gedronken.  Maria is een stoere meid. Op haar 65e nog elke week op skeelers, elke week hardlopen. Wars van moderniteiten. Had Gonny al vóór mij een smartphone waarop foto's van haar kleinkinderen veelvuldig werden vertoond, volgens mij had Maria geen enkele telefoon. Het zou me niet verbazen als in haar huis nog een oude bakelieten telefoon aan de muur zou hangen. Lang blond haar en een hinnikende lach. We namen afscheid van haar dus. Koffie met de baas. Háár baas, niet die van de school, want de catering is geoutsourced, zoals dat heden ten dage gaat. En voor iedereen taart. Wat ik heel erg schattig vond was dat ze voor haar gasten een kadootje had meegenomen. Voor iedereen 6 piepkleine eitjes in een zakje. Van haar eigen kippen. Ik heb er een omelet van gebakken. Hij smaakte goed.

                         

nieuws

De wekker in mijn slaapkamer is een Tivoli wekker-radio. Omdat hij geprogrammeerd staat op Radio 1 associeer ik de wekker met nieuws. En dat nieuws is vaak: oorlog, ellende, crisis. Ik merk dat ik tegenwoordig ambivalent sta tegenover nieuws. Het  politieke nieuws vreet ik. Ik ben dol op het gekissebis in de Nederlandse politiek, geniet van de autobiografie Pluche van Femke Halsema en neem de debatten tussen Trump en Clinton op om 's ochtends vroeg te kijken. Het oorlogsnieuws heb ik altijd ondergaan. Ik vind dat je er kennis van moet nemen. Dat je moet weten wat er in de wereld gebeurt, dat dat een sociale plicht is. Alle Vietnamfilms die er verschenen in de jaren '70 en '80 heb ik gezien. Vanaf mijn 18e ben ik geabonneerd op een nationale krant. 

De laatste tijd begin ik met mijn eigen opvatting moeite te krijgen. Ik merk dat ik sinds enkele weken de berichtgeving over Syrië oversla in de krant. Dat ik het 8-uur journaal uitzet als Syrië het eerste onderwerp is, dat ik onpasselijk word als mijn oog toch op een foto stuit van Aleppo. Wat is dat? Het niet meer met afstand kunnen kijken naar geweld?  Tegelijkertijd lees ik dat er nu minder oorlogen zijn dan ooit in de geschiedenis, dat er sinds de Middeleeuwen steeds minder moorden worden gepleegd, dat we zogezegd minder gewelddadig worden. waarom komt het dan nu zo binnen? Is het mijn ouder worden? Maar logischer is het dat je teerhartiger wordt als je een klein kind hebt en toen ik een klein kind had, had ik er geen last van. Maar misschien werd ik toen zo opgeslurpt door het zorgen , dat ik geen tijd had voor nieuws. Ik ga het antwoord hier niet vinden , denk ik. Maar omdat ik het steeds onaangenamer vind om met oorlogsnieuws mijn dag te beginnen overweeg ik een andere zender of, nog beter, een wekker met wake-up-light en vogelgeluiden. Dat zou dan wel het einde betekenen van mijn best wel mooie wekker van Tivoli. Mijn krant houd ik. Ik blijf het tot je nemen van nieuws uit de wereld een dure plicht. Maar niet meer om 7 uur 's morgens. 

dit stukje ontstond vanuit een opdracht van de cursus korte verhalen schrijven waar we moesten associëren op een voorwerp uit onze slaapkamers, ik nam mijn wekker als voorwerp.

wol

Paula en Didi kopen schapenvachten, verven, kaarden, twijnen,spinnen ,breien....En daar komt de mooiste bewerkte wol van en de mooiste breisels. Eerder is in deze blog al geschreven over hun werk: 14 dec 2014, 24 mei 2015, 9 en 30 sep 2015. Tijd om nieuwe foto's te publiceren. U ziet ze onder het kopje 'gasten'. Bij een onderneming hoort natuurlijk een visitekaartje. Bij deze.

Met enige regelmaat staan zij op jaarmarkten en braderieën. Het seizoen is nu zo'n beetje afgelopen. Wel staan zij op de kerstmarkt in Schaarsbergen. Maar aan kerst wil ik nog niet denken. Eerst de herfst maar eens doorstaan.  Ik meld de happening bijtijds in de agenda.

schrijven

Na mijn creatieve opleiding in de late jaren 70 en vroege jaren 80, ben ik één jaar kinderkledingontwerper bij TAF in Heythuisen geweest, en heb ik daarna zes jaar een eigen kledingwinkel gerund (MOOR). Alle andere jaren heb ik heel andere beroepen gehad. Maar het creatieve bloed bleef en blijft toch stromen dus ik heb naast die andere banen altijd creatieve hobbies gehad. Eerst heb ik  kinderkleding ontworpen en gemaakt voor winkel de Vlinder in Wageningen, daarna heb ik me verdiept in het maken van tassen. Toen muziek geprobeerd (cello) en nu alweer een aantal jaren probeer ik elke week een blogartikeltje te schrijven. Volgende week ga ik verder met tekst want ik ga een cursus tekstschrijven volgen bij Marijke Foncke in Rozet, onze bibliotheek.

Ik had het idee, eens een langer verhaal te schrijven en dan niet over iets wat ik had meegemaakt die week, maar fictie. Iets groots en meeslepends zou ik willen scheppen à la 'de Verborgen Geschiedenis' van Donna Tart of 'de Zee, de Zee' van Iris Murdoch.

 O, Hoogmoed. Alle probeersels bleken pure kitsch. Daarom ga ik maar weer eens ouderwets op les. Misschien kan ik het kitschgehalte naar beneden brengen. Zo niet; dan ga ik gewoon lekker verder met deze blog. Mijn paar volgens zijn er tevreden over. Bovendien dient het voor mijzelf als dagboek en dat vind ik fijn. Dagboeken heb ik altijd geschreven in woelige tijden, niet in rustige. Hoewel de laatste jaren toch ook niet echt rustig zijn, zijn ze dat op liefdesgebied wel. En die onrust op liefdesgebied was altijd de grote aanjager voor een dagboek. Nu fictie dus. Ik houd u op de hoogte.

 

De Tuin Is Bijna Klaar

 

Bijna, na driekwart jaar klussen is muziekkamer en tuin klaar.... Alleen nog de buitenkant van de schuur beitsen, de alsnog bestelde demper voor ventilatiekanaal installeren en dan is het zover. Het is af.
 

De klompjes voor de deur betekenen dat manflief binnen en bezig is met muziek. Lief toch? Het vele isolatiewerk leidt tot een reductie van geluid van 40 decibel. Voor wat het waard is. Want geluid is een vreemd verschijnsel. Wat als hinderlijk geluid wordt ervaren is niet per se het hardste geluid. Bovendien ervaart iedereen geluid anders. Maar goed. Het geluid voor buren is tot een objectief (volgens de metingen) aanvaardbaar niveau teruggebracht. We hebben de buurvrouw dan ook wel nerveus horen bewegen in de tuin, maar ze heeft niet geprotesteerd. Pfff.....

 

natuur

 Hoe leuk ik een grote stad ook kan vinden, tegen de natuur kan zo'n stad niet op. Afgelopen zomer waren we in de Mercantour(aangekondigd in de blog van 21 juni). Het was nog moeilijk van te voren een wandeling te vinden van beperkte tijd, maar ter plekke konden we info krijgen (verdubbel die begrote tijd maar met twee). Na een paar uur flink klimmen kwamen we aan bij het 'lac de grenouilles'. F. had zijn lunchpakketje bewaard tot we het meertje hadden bereikt, maar hoewel het er prachtig uitzag, met een kudde schapen als extra decor, waren er teveel vliegen om daar een pauze te nemen. Dus ik was blij dat ik al eerder een pauze had afgedwongen om mijn zweet te doen opdrogen, mijn hartslag naar beneden te krijgen en mijn brood te eten. De terugweg was een verademing: alleen bergaf en het ene vergezicht na het andere in beeld. 

Ook in onze eigen Ardèche zochten we de bergen weer op. De Gerbier de Jonc ditmaal. Dit is eigenlijk van een afstand een lelijke puist in het landschap. Maar wat is dat landschap mooi als je er doorheen rijdt! In die buurt is ook de Cascade de Ray Pic. Op indrukwekkende wijze stort de rivier la Bourges 60 meter omlaag door twee uitstekende basaltrotsen die 35.000 jaar oud zijn. Het effect van de waterval en de kleuren van het basalt is indrukwekkend. Ondanks de vele toeristen vond ik het een magische plek. 

het jongetje aan het strand

Toen we na een copieuze lunch met veel wijn in restaurant Il Pernambucco neerploften op het nabijgelegen strand in Albenga, waren we eerst confuus van de drukte aldaar. 

De stretchertjes stonden rij aan rij en ze waren allemaal bezet. Nadat de drank enigszins was gezakt en we in de lauwe zee hadden gezwommen viel me een fotogeniek jongetje op. Hij had een ouderwetse groene zwembroek aan en ook verder had hij iets ouderwets. Kwam dat door zijn haar? Zijn ranke gestalte? Met mijn IPad kon ik ongemerkt foto's van hem maken. 

Eenmaal thuis kan ik het niet laten te fantaseren over dit jongetje. Was hij op vakantie? Woont hij gewoon daar in Albenga? Hij was alleen met zijn moeder. Heeft hij geen zusjes en broertjes? Ik weet niets van hem, toch hangt er een foto van hem nu vergroot aan de muur. Ik hoop dat hij dat niet erg vindt.

terug

5 weken in 6 foto's

 heenreis: overnachten in Frasne-le-Chateâu 

nieuw ontdekt meertje bij Saint Jeure d'Ay

brocantevonds in Etables

uitstapje naar Italië: markt in Ventimiglia

 marktdag:  drukte bij bar du midi

tafel in de keuken

pauze

5 Weken geen berichtjes. Omdat we nog steeds geen internet hebben in ons franse huis. En dat nog even zo willen houden. Grappig is wel ( of eigenlijk helemaal niet) dat er een paar jaar geleden een glasvezelkabel is gelegd in het eeuwenoude pad langs ons huis waar nog middeleeuwse wagensporen te zien waren. Op naar moderne tijden! Laagje beton erop en je ziet er niets meer van terug. Dus wel de negatieve invloed van de vooruitgang maar niet de vruchten ervan plukken! We blijven de keuze nog maken om ons een tijdje in de jaren 50 te wanen. Geen berichtjes dus. Ga ook een boek lezen of de blog van madame Zsazsa ( zie hiernaast), of maak een extra wandelingetje. Goede zomer!

bijna

Nog 4 dagen. Na de heel drukke laatste weken komen nu de heel drukke laatste dagen en dan is het vrijdag zover. Naar Frankrijk. Voor 5 weken. Wat een luxe. Voor ons wel. Er zijn ook mensen die na 2 weken  vakantie heel graag weer terug willen naar Nederland. Wij niet. Ik zou graag eens willen uitproberen wanneer wij er genoeg van krijgen. Van het eindeloos om het huis heenlopen, van de stilte, van de uilen, van de brocantes, van de slechte Franse koffie, van de lichtheid van het bestaan ( deze laatste opmerking hoorde ik zojuist de commentator bij de finale van het EK voetbal zeggen).  Mooie uitdrukking: zoeken naar de lichtheid van het bestaan. Wij zien alleen de leuke kanten van ons franse dorp, we krijgen de roddels niet mee omdat ons , heel redelijke, frans daarvoor niet toereikend is. Uiteindelijk, stel ik me voor, zou de stad en Nederland wel gaan trekken. Als je naar de nieuwe film van Verhoeven wilt, of als je snakt naar Nederlandse drop en extra pure chocoladevlokken.  Of je hebt je zoon al te lang niet gezien en kunt niet in een uurtje in Utrecht zijn om zelf een bezoekje te brengen. Uiteindelijk zou dat gebeuren. Maar dit jaar nog niet.

Het Boek

HET BOEK

In de boekwinkel stond bij de poëzieafdeling een 

man die het ene na het andere boek uit de kast trok, 

doorbladerde en daarna weer terugzette. Ik kende het 

gevoel. Het gevoel dat er een boek moest 
bestaan dat geschreven was voor jou en jou
 alleen. Nadat hij alle boeken door zijn 
handen had laten gaan, verliet de man 
gedesillusioneerd de winkel. Ik ging achter hem aan 
en riep, Meneer, dat boek dat u zoekt, dat bestaat. 

Ik heb het geschreven, voor u en voor u alleen. 

De man viel me huilend in de armen en bedankte
 me uitvoerig, waarna we ieder ons weegs gingen. 
Ik had van het hele boek nog nooit een letter 
op papier gezet, maar dat gaf niet. 
Het was genoeg om te weten dat het bestond.

Dit proza-gedicht hoorde ik afgelopen vrijdag in boekhandel Hijman in Arnhem. De dichter is Marc van der Holst. De gelegenheid het driedaagse literatuurfestival Nieuwe Types. Ik kwam in drie boekhandels met diverse optredens van schrijvers. Ik hoorde stukjes voorlezen, discussies tussen Abdelkader Benali en een student Creatief schrijven , tussen Alex Boogers en een toeschouwer en had een goede avond. In de pauzes las ik in boekhandel Heijman een stuk uit 'Nacht' van Karl Ove Knausgård, in Colofon een stuk uit 'Demonen van de middag' van Andrew Soloman. Het is fijn om te zien dat ondanks de kaalslag van Halbe Zijlstra een paar jaar geleden het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan en de kunsten in Arnhem nog welig bloeien.

vakantietijd

Het is vakantietijd. Die van ons komt eraan over 4, nee, 3 1/2 week. Vrienden en familie zijn al deels geweest. In de zomer gaan we behalve naar ons huis in Frankrijk ook vaak een paar dagen elders heen. Vroeger om onze zoon tegemoet te komen die 5 weken zonder zee en/of wifi niet uithield. Nu alleen voor onszelf om ook onze andere wensen te bevredigen. Zoals zwemmen en/of Italiaans eten. Dit jaar wilde ik eens niet naar mijn favoriete camping Verdon Provence, maar vatte ik een oud plan weer bij de horens om naar de Mercantour te gaan. Dit is een ruig gebied boven Nice met bergmeertjes die er op foto's betoverend uitzien. 

Welke camping, werd de vraag. De campings in het gebied vond ik te somber. Te veel dennen. Ik ben allergisch voor dennen behalve als het parasoldennen zijn. 

Zo'n camping was er op rijafstand van het te bezoeken meertje, maar volgeboekt!  Omdat F. bedacht had dat als we in Italië een camping zochten, we aan de andere kant van het park wel zo'n meertje binnen rijafstand konden vinden, werd het een camping in Italië: in Isola Bona, niet ver over de grens bij Ventimiglia. Tja, en als je dan over Italië en over eten gaat denken en er dan in het dichtbij gelegen dorpje 9 restaurantjes blijken te zitten verwacht ik dat het kookpitje gewoon thuis kan blijven en wij ons net als onze vrienden met wie we bij hun thuiskomst afgelopen zaterdag 2 uur over Italiaans eten hebben gepraat, we dat na onze dagen in Italië ook makkelijk 2 uur kunnen volhouden. Op naar camping Delle Rose!